Wat zou jij doen, als je kind ernstig ziek wordt?
Al verschillende keren heb je kunnen lezen in één van mijn blog verhalen dat ik door een bijzondere situatie veel thuis ben. Ik heb er lang over nagedacht of ik hierover wel in mijn blog wilde schrijven. Ik wil niet dat mijn blog uit te heftige verhalen zou bestaan. Misschien was ik er ook nog niet klaar voor om dit verhaal op mijn blog te zetten. Maar ergens hoort dit wel bij mijn leven en ben ik onder andere door deze bijzondere situatie mijn blog begonnen. Iets wat op dat moment bij mijn leven paste!
Uiteraard heb ik er ook met mijn dochter over gepraat, omdat het ook om haar gaat. Maar zij wil graag dat ik hierover schrijf, want helaas heerst er denk ik nog veel taboe over de ziekte waaraan mijn dochter lijdt en is het vaak voor anderen moeilijk te begrijpen…..
Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan, wat ik zou doen als één van mijn dochters ernstig ziek zou worden. En wat voor consequenties dit zou hebben op het gezin en op mij. Misschien gelukkig ook maar…..
Want als ik van te voren had geweten, hoe mijn leven zo op zijn kop kon komen te staan. Had ik gedacht dat ik zoiets nooit zou aankunnen.
Helaas is het mij ruim 1 jaar geleden overkomen. Mijn man en ik hadden al langer in de gaten dat het met één van onze dochters, die destijds 12 jaar was, niet zo goed ging. Ze klaagde veel over buikpijn, at hierdoor minder, trok zich steeds meer terug, reageerde steeds trager, leek steeds minder energie te hebben, was heel witjes en begon af te vallen. Zelf gaf ze aan dat ze door haar buikpijn geen zin in eten had want dan werd haar buikpijn steeds erger. Ze zat toen in groep 8 wat al een druk jaar was. Ze moest een keuze maken naar welke middelbare school ze zou willen, om deze keuze te kunnen maken moest ze naar veel open dagen van een aantal middelbare scholen en afscheid nemen van de lagere school met als afsluiting de musical…
Ondanks dat wij dachten dat de buikpijn klachten ook door alle aankomende 
veranderingen kwamen, zijn we toch met deze klachten naar de huisarts gegaan. Ook de huisarts dacht in eerste instantie dat het eventueel ook wel door alle drukte en de aankomende veranderingen kwam. Maar om toch alles uit te sluiten werden er een paar onderzoekjes gedaan. Gelukkig kwam hier niks bijzonders uit. Maar wat was het dan, het ging steeds slechter met haar en langzaam aan herkende ik mijn eigen dochter niet meer terug en dat was voor mijn gevoel zo niet ok! Omdat ik wat mensen in onze omgeving ken die een gluten allergie hebben, leek het de huisarts misschien ook een goed idee dat onze dochter 6 weken glutenvrij zou gaan eten om te kijken of haar buikpijn misschien hierdoor minder zou worden. Na die 6 weken moest ze eerst een allergie test doen en weer gluten gaan eten om te kijken hoe ze hierop zou reageren.
Uit de test kwam niks wat duidde op een gluten allergie.
We waren niet echt veel verder gekomen. Misschien zou een verwijzing naar een kinderarts ons verder helpen. Dit speelde zich allemaal af tijdens de zomervakantie van 2017. Na onze vakantie zouden we een afspraak met een kinderarts hebben.
Maar tijdens onze vakantie ging het steeds slechter met onze dochter, ze bleef maar afvallen en werd bijna apathisch. Ik ging me nu echt grote zorgen maken en heeft mijn man zelfs de huisarts gebeld. Deze gaf aan dat we het gesprek met de kinderarts even moesten afwachten. Ook de kinderarts wilde wat onderzoeken laten plaatsvinden om te kijken wat er met onze dochter aan de hand was… het zou een week duren voordat we de uitslagen kregen.
Tijdens deze week viel mijn dochter maar liefst 1 kilo af. Zo kon het niet meer langer en belde ik meteen het ziekenhuis op dat ik me ernstiger zorgen maakte en nu wilde komen. Ze woog op dat moment nog maar 29 kilo! Gelukkig namen ze me serieus en konden we meteen langs komen. Ik zal de datum nooit meer vergeten, het was 29 augustus 2017!
We werden erg vriendelijk ontvangen en na 4 uur in het ziekenhuis doorgebracht te hebben. Waarin er allerlei onderzoeken en gesprekken hadden plaatsgevonden, kwam het hoge woord eruit!
Mijn dochter leed aan “anorexia”.
Op dat moment stond mijn wereld even stil! Mijn vermoeden werd bevestigd. Ik had tijdens één van mijn gesprekken bij de huisarts en huisarts in opleiding, mijn bezorgdheid over een eetstoornis aangekaart.
En geheel begrijpelijk was het toen nog te vroeg om hier vanuit te gaan. Mijn dochter had toen ook nog een gezond gewicht. Maar o wat had ik toen naar mijn moeder intuïtie moeten luisteren. Ik weet nu nog beter dat ik daar echt op moet vertrouwen. Ik heb deze niets voor niets gekregen toen ik moeder werd….
Ik ging steeds meer beseffen dat mijn leven behoorlijk ging veranderen. Gelukkig hoefde ze niet opgenomen te worden in het ziekenhuis. Maar haar gewicht en haar hartslag waren gevaarlijk laag! Het zou “Ziekenhuisje thuis” worden. Ze mocht de aankomende tijd alleen maar op de bank zitten of liggen. Mijn man en ik moesten alles weer van haar over gaan nemen, met name het eten klaar maken en ervoor zorgen dat ze ook ging eten. Er moest 24 uur per dag iemand bij haar zijn om haar in de gaten te houden en te controleren. Via een diëtiste kregen we een eetlijst mee. En zo begon onze strijd tegen deze vreselijke ziekte, want dat is het, het is een vreselijke psychische stoornis.
Nadat we samen de diagnose hadden gehoord, hebben we in de hal van het ziekenhuis samen staan huilen. Zoveel emoties kwamen naar boven, maar ergens ook opluchting, dat we nu eindelijk wisten wat er met haar aan de hand was. We konden er nu iets aan gaan doen en haar helpen te herstellen. Maar ook deed het me pijn, hoe alleen mijn dochter zich gevoeld moet hebben en hoe haar hoofd langzaam over was genomen door deze ziekte. Het is erin geslopen, heeft ze me weleens later verteld. Toen we buiten stonden heb ik zonder enige twijfel een moeilijk beslissing gemaakt.
De volgende dag zou ik mijn baan op gaan zeggen!
Wat zou jij doen als je hoort dat je kind of één van je kinderen ernstig ziek is. Zou je ook meteen beslissen om je baan op te zeggen? Of zou je hier nog even over nadenken en op zoek gaan naar een andere oplossing? Ik ben erg benieuwd naar jouw reactie..
Liefs, Elles
Lees binnenkort verder in “Ziekenhuisje thuis” deel 2 hoe het verder met mij, mijn dochter en ons gezin gaat.
PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!
Maar helaas geeft mijn lichaam wel aan dat ik ouder ben. De overgang is helaas bij mij héél nadrukkelijk aanwezig. In het begin dat ik nog niet zeker wist of ik al in de overgang zat, was ik er ook erg van in de war. Regelmatig vroeg me ook af wat er met me aan de hand was. Ik zat zo niet lekker in mijn vel. Ook heb ik vreselijk last van stemmingswisselingen. 
Omdat ik dacht dat ik bijna als enige vrouw zo enorm last van de overgang had en er bij mijn huisarts ook weleens om gevraagd had of sommige kwalen waar ik nu last van had te wijten zijn aan mijn overgang. Maar helaas werd ik van mijn huisarts ook niet echt wijzer. Het zou kunnen dat ik inderdaad in de overgang zit, maar ik ben er toch veel te jong voor. Ja, ik weet ik zie er jonger uit maar ik ben echt 50!!!!! Ook kreeg ik het idee dat het een fase is die bij elke vrouw hoort en ik moet dat maar ondergaan… Ja makkelijker gezegd dan gedaan, want wat voelde ik me soms ellendig. En voordat ik het wist stond ik weer buiten, lichtelijk gefrustreerd want ik wist nu nog niks, waarom ik me zo onzeker en soms vervelend voelde en toch niet hoopte dat ik me voor de rest van mijn leven zo zou voelen!
Ik word niet echt vrolijk bij het lezen van al deze klachten. Maar ergens merk ik dat ik ook wel aan veel van deze klachten lijd. Zou het inderdaad toch aan mijn overgang liggen en niet aan mezelf? Soms dacht ik dat ik niet sterk genoeg was om bepaalde gebeurtenissen of dingen aan te kunnen. Waarom kon ik niet zo flexibel meer zijn. Ik ging zo aan mezelf twijfelen en werd zo onzeker van al die vage klachten die ik de afgelopen jaren voelde. 
Maar neem vooral je klachten ook serieus, praat er met iemand over of zoek hulp! Blijf niet te lang met al je klachten rondlopen. 
Zelf heb ik veel gehad aan het boek van Francine Oomen ” Oomen stroomt over”! Door een creatieve combi van tekst en illustraties, wat ook een beetje chaotisch overkomt, (de overgang voelt soms ook erg chaotisch) leest het boek erg prettig. Ondanks dat de overgang haar echt is overvallen en hier ook echt heel veel last van heeft gehad en hier serieus over schrijft komt het ook wel humoristisch over… 
Ik hoor vaak mensen zeggen: “Je bent zo jong als je je voelt”. En ik weet dat ik er jonger uit zie dan 50! Maar helaas geeft mijn lichaam wel aan dat ik 50 ben geworden. Jeetje, ik zit echt midden in de overgang en heb hier helaas ook echt veel last van. Alle dingen die je kan bedenken die bij de overgang horen, heb ik wel:-( 
Dan kan ik nog wel met mijn jong lijkende gezicht doen alsof ik 40 ben, maar ik voel me echt niet meer zo aantrekkelijk als toen. Ik heb me toen ik 25, 30 of 40 werd, nooit anders gevoeld als die dag daarvoor. Maar nu merk ik toch wel degelijk een verschil. Het voelt toch wel een beetje anders, vooral lichamelijk, heb overgangsklachten, wat betekent dat ik nu in de levensfase zit waarbij ik van een vruchtbare naar een onvruchtbare periode ga. Dus er verandert nogal veel in mijn lichaam, maar ook aan mijn lichaam. Waardoor mijn geestelijk gesteldheid ook wel verandert. Sinds kort heb ik ook een leesbril moeten aanschaffen. Ik word echt oud!
Zoals ik al eerder aangaf wilde ik toch iets meer stil staan bij de leeftijd van 50 jaar. In eerste instantie wilde ik niet echt een feest geven. Maar hoe meer ik hier over na begon te denken, hoe meer ik zin had om juist wel een feest te geven. Ik had zoveel mensen al een tijd niet meer gezien en gesproken. Mijn 50ste verjaardag zou juist een goede gelegenheid zijn om juist die vrienden, vriendinnen, kennissen, collega’s, oud-collega’s en familie uit te nodigen om weer eens met elkaar te praten, te lachen, herinneringen op te halen en te dansen!
Vaak in het weekend vind ik het te druk en dan ga ik het liefst ’s ochtends vroeg of ’s avonds naar het strand. Maar ik houd wel heel erg van het strand en de zee. De geur van de zee, het geluid van de wind en de zee en het weidse uitzicht.. Kijken naar het oneindige. Iets wat me ook wel rust lijkt te geven. En ik word altijd vrolijk als ik op het strand ben, het geeft je een vakantie gevoel. Hoef even nergens aan te denken en kan al mijn zorgen, eventuele problemen en gedachten achter me laten…
Daarom heb ik deze week ook besloten om echt eens “me time” te nemen. Want hoe vaak zeg ik tegen mezelf dat ik tijd voor mezelf nodig heb? Maar het lijkt me gewoon niet echt te lukken om die tijd ook te nemen. Dus heb ik bewust mijn agenda leeg gemaakt. En wat bof ik ook met het weer, de hele week zijn de weersvoorspellingen fantastisch en neem ik me voor om bijna elke ochtend voor twee uurtjes naar het strand te gaan. Het is dan nog niet te warm, te druk, de standtenten ontwaken, je hoort alleen het geruis van de zee en de wind, zonder dat dit geluid overheerst wordt door de muziek die galmen uit de boxen van de strandtenten… Het lijkt ook alsof je heel even het strand voor je alleen hebt.. En wat een rust…… 
Dat “beach life” bevalt me op deze manier wel heel erg goed! En ik merk dat dit op dit moment ook heel erg goed bij mij past.. dat herinnert mij weer waarom ik ben begonnen met mijn web blog.. door verhalen te schrijven over mijn leven, kom ik er ook achter welk leven nu bij mij past. 
omdat wij elkaar al bijna 14 jaar kende voordat wij gingen trouwen? Of komt het omdat we elkaars jeugdliefdes zijn? Elkaar erg goed kennen? of omdat we elkaars ontwikkelingen en persoonlijke groei in de loop van de jaren van dichtbij hebben meegemaakt? Ik vind dat lastig om te zeggen. Eigenlijk vind ik het nog geen eens zo knap dat wij al 17 jaar getrouwd zijn. Nee het feit dat we al bijna 30 jaar samen zijn dat vind ik pas iets bijzonders! 
Maar ondanks dat merken we dat we samen sterk zijn, we kunnen veel samen aan. We hebben inmiddels best wel veel samen meegemaakt. We proberen samen te blijven lachen, positief te blijven (wat vaak ook erg lastig is). We slaan ons samen overal doorheen, we hebben dezelfde normen en waarden. We geven elkaar de ruimte om ons zelf te blijven ontwikkelen en ook apart dingen te ondernemen, maar we proberen ook samen leuke dingen te doen, we proberen te blijven communiceren, we proberen te genieten van de kleine dingen. Dit wil allemaal niet zeggen dat we altijd gelukkig samen zijn en het altijd met elkaar eens zijn, nee we zijn het ook regelmatig niet met elkaar eens en zijn ook samen niet altijd even gelukkig, maar het lijkt er vaak wel op dat we naar hetzelfde einddoel willen, alleen soms via een andere weg. Natuurlijk kennen mijn man en ik ook periodes dat er barstjes in ons huwelijk ontstonden. Dat we elkaar echt even niet leuk vonden. Maar we realiseerden ons dan wel altijd dat we zo ook niet verder wilden en konden. Vaak helpt het bij mij al een beetje om dingen los te laten, niet te veel op die dingen te focussen die mij irriteren, situaties graag willen creëren waarvan ik eigenlijk al weet dat dit erg moeilijk te realiseren is. Maar ook dingen proberen te accepteren die toch niet zullen veranderen of weg zullen gaan. Ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk dit allemaal is, vooral vanwege mijn verleden, maar ik doe mijn best. En soms heb ik gewoon een boze bui en gaat mijn leven even niet zoals ik het graag zou willen of spelen mijn hormonen op. Want o, wat heb ik veel last van stemmingswisselingen nu ik in de overgang zit… Maar we proberen er wel altijd samen weer uit te komen. 
Natuurlijk was dit negen maanden geleden een hele logische keuze voor mij om te stoppen met werken. Binnenkort zal ik in een ander blog bericht hierover meer gaan uitweiden, maar ik heb daar wat meer tijd voor nodig om alles goed op een rijtje te zetten en dit te kunnen verwoorden.
Toch miste ik wel het contact met anderen. Want werken aan je web blog doe je toch veel alleen. Wat was ik dan ook blij toen iemand mij vroeg of ik één dag in een kledingwinkel wilde invallen. Ik had altijd graag een keer in een kledingwinkel willen werken, maar zoals velen van jullie wel kennen, het leven vliegt aan je voorbij!
En toen was de dag aangebroken, één dag, “ONE day”, werken in de kledingwinkel ONE streetwear in Haarlem. Wat heb ik genoten die dag om weer contact met mensen hebben, ze te adviseren, mooie kleding te laten zien, maar ook gewoon een praatje te maken.. iets wat voor veel mensen heel vanzelfsprekend is, maar voor mij die maanden lang voornamelijk veel zorgen heeft gehad en veel thuis heeft gezeten, was dit opeens niet zo vanzelfsprekend meer. De mensen die die dag in de winkel kwamen, kenden mijn geschiedenis niet, wisten niet in wat voor situatie ik zit. Zij zagen puur iemand die in de winkel stond. Iets wat voor mij ook weleens heerlijk was. Alles wat er thuis afspeelde kon ik nu ook echt even thuis laten. Ik was er echt één dag tussenuit.. Maar wat ik natuurlijk ook erg leuk
vond, is dat ik in een kleding winkel stond die alleen maar draagbare, duurzame heren- en dameskleding verkoopt. Achter elk merk zit een uniek verhaal en alles is gemaakt met respect voor het milieu en de mens. Iets wat je de mensen die iets kopen ook mee kon geven. 
Ik zie dit niet alleen maar als teken dat ik het financieel goed heb, maar ook om al die rijkdom om me heen…. Ik heb twee prachtige, bijzondere dochters, ben nog steeds samen met mijn grote liefde die ik op mijn 19e heb ontmoet, heb lieve, trouwe vriendinnen, woon in een mooi huis dat we onlangs helemaal hebben kunnen verbouwen en heb twee lieve en aanhankelijke huisdieren, waar iedereen veel plezier van heeft. Dus daarom wilde ik graag deze ananas hebben. Elke keer als ik er naar kijk, sta ik weer even stil aan al die rijkdom om me heen!
Maar wist je ook dat:
Hoe vaak zal ik niet gevraagd hebben aan één van mijn dochters of ze hun kamer willen opruimen of überhaupt hun spullen willen opruimen, want vaak loopt er een heel spoor van eigendommen door het huis heen waar iemand heeft gelopen of is geweest. Maar als ik het toch niet kan laten en hun kamer toch ga opruimen, zover dat mogelijk is, word dat ook niet altijd in dank afgenomen. Ook staat de hele badkamer vol met flesjes, potjes, make-up, overal liggen borstels, elastiekjes en helaas ook haren. Wat ben ik blij dat ze sinds kort een eigen badkamer hebben, kunnen ze daar lekker al hun eigen spulletjes uitstallen en hun gang gaan. Als er iets in de keuken klaar wordt gemaakt, lijkt het soms wel of er een bom is ontploft. Vaak proberen ze dit wel allemaal op te ruimen, maar er blijven toch regelmatig wat restjes staan die eigenlijk ook opgeruimd moeten worden. Soms kan ik zelfs onze eettafel niet meer terug vinden, omdat deze lijkt veranderd te zijn in een bibliotheek. Overal zie ik schoolboeken, alleen deze staan niet zoals in een bibliotheek in de kast. Nee, deze liggen verspreid over onze eettafel. Regelmatig ben ik ook de telefoonopladers kwijt of zijn deze net in gebruik als ik ook mijn mobiele telefoon moet gaan opladen. Ach, al deze dingen zullen voor jullie ook heel herkenbaar zijn. 
Ik merk dat ik nu ook echt op zoek ben naar wat past nu bij mijn leven dat ik dit me minder ga aantrekken? Ik heb me al een beetje aangeleerd om op zulke momenten maar tot 10 te gaan tellen, proberen het niet te persoonlijk op te vatten, me niet afgewezen te voelen en zeker niet een discussie aan te gaan. Want een discussie aangaan heeft op dat moment helemaal geen zin. Vaak kun je geen goed gesprek aangaan. Soms probeer ik te zeggen wat ik opmerk of zie, zoals bijvoorbeeld: “Ik zie dat je boos bent!” En probeer op een ander moment een gesprek aan te gaan. Maar dat is niet altijd eenvoudig. Iemand vertelde me laatst dat ze dat ook herkende en als het haar toch overkwam dat het haar te veel raakte, ze dan merkte dat ze haar “harnas” nog niet aanhad. Ik vond dat zo mooi gezegd en ik begreep helemaal wat ze bedoelde En ben dit ook gaan toepassen, als één van mijn dochters met te veel geweld tegen me gaat praten, denk ik bij mezelf ik moet snel dat “harnas” aantrekken! Ik moet zeggen dat dit soms echt helpt. Maar natuurlijk kun je niet op deze manier alle conflicten uit de weg gaan, soms zijn ze ook echt nodig! Maar leuk is het natuurlijk niet. 
Om beter te kunnen begrijpen waarom ik in bepaalde fases toch meer conflicten met mijn meiden heb dan anders, ben ik er toch meer over gaan lezen. Want de sfeer in huis wordt er niet altijd beter op als er continu conflicten zijn. Wat ik toch ook wel een beetje weet, is dat kinderen tijdens hun puberteit aan het leren zijn wie ze zelf zijn, op zoek gaan naar hun eigen identiteit en hierdoor ook meer hun eigen mening krijgen, hun eigen keuzes willen maken, dingen op hun manier willen doen en proberen vaker hun eigen standpunt duidelijk te maken, vooral als ze het niet eens zijn met ons als ouder. Maar blijkbaar vinden ze het ook weer moeilijk om hun emoties te beheersen, vandaar dat ze vooral tijdens een ruzie niet altijd erg aardig overkomen. Hun hersenen en hun lichaam ontwikkelen zich zo snel. Ook mijn dochters gaan door deze fase. Want zo zie ik het maar een beetje, het is een fase. Want wat moet het voor hun ook soms niet erg ingewikkeld en emotioneel zijn die puberteit. Al die hormonen waar ze dan ook nog eens last van hebben! Dat is natuurlijk ook niet leuk! 
We moeten weer een soort balans gaan vinden hoe we nu met elkaar om moeten gaan, nu ze langzaam volwassen aan het worden zijn. De verhoudingen zijn aan het veranderen, toen ze nog een kind waren, had ik het op een bepaalde manier toch voor het zeggen en luisterden ze ook beter naar mij. Maar nu beginnen ze zichzelf te leren kennen. Ze hebben net zoals ik regelmatig ruimte nodig om even iets voor zichzelf te doen of zichzelf te ontwikkelen. Deze ruimte hebben ze nodig om zich te ontwikkelen en te kunnen groeien naar hun volwassenheid. En de één heeft meer ruimte nodig dan de anderen. Mijn ene dochter heeft meer behoefte om mijn mening te horen en mijn andere dochter lijkt alles zelf uit te willen zoeken. Als ik nu weleens bots met mijn dochter(s), probeer ik er aan te denken dat zij dat doen omdat ze misschien meer ruimte willen hebben om hun eigen keuze te maken of dingen te doen op hun manier of last van stemmingswisselingen hebben. Ik moet ze steeds meer gaan vertrouwen en ze steeds meer gaan loslaten, hoe moeilijk dit soms ook is! Mijn dochters zijn allebei op hun eigen manier zoekende naar hun eigen ik…. 
Hun vrienden en vriendinnen zijn ook steeds belangrijker, ze begrijpen elkaar omdat ze door dezelfde fase gaan en kunnen ze meer zichzelf zijn. Ze gaan bij hun vrienden en vriendinnen ook meer op zoek naar hun eigen identiteit. Bij wie wil ik horen! Dat zie ik ook bij mijn dochters, vaak zien ze er een beetje hetzelfde uit, maar proberen toch ook hun eigen stijl te creëren. Maar ze hebben vaak wel dezelfde interesses. Ook merk ik dat ze meer aan hun vrienden en vriendinnen vertellen dan dat ze aan mij vertellen. Tja ook in dit geval moet ik ze meer loslaten. Wat natuurlijk niet altijd makkelijk is voor een nogal nieuwsgierige en controlerende persoon als ik. En als ze momenten hebben dat ze weinig vertellen, moet ik ook accepteren dat er niet altijd iets vervelends aan de hand is. Ik hoop gewoon dat als er echt iets is, dat ze dan wel bij mij komen. 
Helaas weet ik ook uit eigen ervaring dat je je ook niet schuldig moet voelen als er wel wat mis is en je dit niet hebt kunnen voorkomen door er voor tijdig over te praten. Gelukkig heb ik wel vertrouwd op mijn moeder intuïtie en heb hierdoor toch net op tijd aan de bel kunnen trekken. Omdat ik toch mijn eigen dochter goed genoeg kende dat er wel iets mis was. Ik probeer niet te lang stil te staan wat ik gemist heb dat het zover is gekomen of wat ik had kunnen doen om dit te voorkomen. Nee, ik ben nu meer bezig met hoe ik haar er weer boven op kan helpen en haar alle steun geef die ze nodig heeft.. 
Helaas ben ik er nog niet zo heel handig in om zelf te bedenken welk lettertype, krulletjes en/of welke banner ik ga gebruiken voor een bepaalde tekst of quote. Maar gelukkig kun je al veel ideeën vinden op 
schrijven, valt het me op dat ik altijd een tekst uit kies waar ik vrolijk van word, die me opbeurt of waar ik kracht uit haal. Want op dit moment kan ik deze quotes erg goed gebruiken omdat ik het idee heb dat het leven me wel erg aan het uitdagen is op dit moment… Door het vele oefenen van het schrijven van sierletters, lees ik ook meerdere keren dezelfde tekst(en) en vaak helpt het om je dan ook zo te voelen of datgene te doen wat omschreven staat. En werkt het bij mij bijna als een soort “mantra”!
Wat een leuke winkel is dit, leuke, frisse, hippe, casual, betaalbare en tweedehands dameskleding kun je hier kopen. Maar ook voor leuke kadootjes, accessoires, sjaals etc… kun je hier terecht. En niet te vergeten hebben ze ook hun eigen prachtige sieradenlijn van BIEN jewelry en andere merken. Niet alleen om hun kleding, sieraden en accessoires is het een van mijn favoriete winkel in Heemstede, maar vooral ook om de mensen die hier werken. Erg vriendelijk en nemen de tijd voor je…. Dus mocht je in de buurt zijn dan moet je zeker even langs gaan bij BIENstore.