Alweer ruim een jaar geleden ……
Alweer een jaar geleden schreef ik op mijn web blog het verhaal over de ziekte van mijn jongste dochter. Ik heb destijds er toen lang over nagedacht of ik hierover wel zou gaan schrijven. Met name omdat het om mijn eigen dochter ging, maar eigenlijk vond ik het ook zo ontzettend belangrijk om toch een beetje het taboe van de ziekte anorexia af te halen! Want mijn dochter is niet minder gaan eten omdat ze zo graag dunner wilden zijn of niet tevreden was met haar uiterlijk of met haar zelf!! Nee, haar hoofd zat zo ontzettend vol met allerlei gedachten en er gebeurde om dat moment zoveel in haar leven dat ze ergens de controle over wilde hebben…..
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en lijkt het erop dat we, maar vooral mijn jongste dochter de ziekte heeft overwonnen. We zeggen eigenlijk nooit dat ze echt beter is.. je weet het gewoon niet, ergens zal ze altijd een soort van controle willen houden. Iets wat veel mensen hebben. Alleen bij haar blijft altijd de angst als er iets heftigst, veel op haar afkomt of veel gebeurtenissen in haar leven zich afspelen, ze de controle verliest en dan als enige uitweg “‘eten’’ ziet, iets waar ze wel controle over zal hebben. Dit kan weer een vorm van anorexia zijn maar ook boulimia of welke eetstoornis dan ook!
Je zult begrijpen dat we toch op haar blijven letten en soms ook wel zorgen maken..maar o wat is het een verschil met toen we net ontdekte dat ze ziek was. We zien weer een gezonde puber door het huis lopen met haar puber gedrag, maar ook iemand die weer zin in het leven heeft en met veel liefde en plezier haar grootste passie dansen uitoefent! Dit jaar doet ze zelf mee aan danswedstrijden. Iets waar we natuurlijk ook even over nagedacht hebben of het verstandig is om haar dit te laten doen. Het kan haar weer meer druk geven, want ze is nu eenmaal een perfectionist! Maar we wilden haar ook niet de dingen ontnemen waar ze juist zoveel plezier aan beleeft… en gelukkig doet dit haar juist heel goed. Ze zegt ook dat ze dit haar uitlaatklep is en dat haar juist energie geeft.
En wat is geweldig om je eigen dochter zo te zien stralen op dat podium!! Dit jaar is ze ook weer begonnen met balletles en mag ze voor het eerst op spitzen staan… Dit doet ze ook met veel passie en plezier! Regelmatig hoor ik dat ze boven aan het oefenen is op haar spitzen en af en toe doet ze een aantal oefeningen in de woonkamer. Zo mooi en sierlijk maakt ze dan haar bewegingen en wat is dit goed voor haar houding. Ik leer hier ook elke keer weer van, ze geeft me dan ook wat aanwijzingen want mijn houding mag ook hier en daar verbeterd worden:-)
Zo jammer dat er dit jaar waarschijnlijk geen dansvoorstelling zal plaatsvinden, vanwege de Corona crisis..
Ondanks dat ze in het eerste jaar van haar middelbare school veel gemist heeft, doet ze het erg goed op school. Ze is erg leergierig en ook hier wil ze erg goed haar best doen, hierdoor haalt ze ook goede cijfers en wil eigenlijk altijd beter. Ook hier speelt haar perfectionisme uiteraard een grote rol! Wij zeggen geregeld dat ze echt ook wat minder hard haar best mag doen, maar ja het is ook wel een beetje het aard van het beestje! Aan de ene kant zijn we ook blij dat ze eigenlijk niet zegt: ok dan ga ik minder mijn best doen!! Met het gevolg dat ze (bijna) niks gaat doen.. Zo’n ijverige dochter is dan eigenlijk ook niet verkeerd!
Soms merken we nog wel dat ze niet lekker in haar vel zit. Vaak geeft ze dit ook aan, dat ze hoofdpijn heeft, moe is of haar hoofd zit vol! Het is al heel fijn dat ze dit al aangeeft… vaak merken we ook dat ze dan veel dingen aan haar hoofd heeft en waar ze veel prikkels van krijgt. Maar zoals het bij een puber gaat, weet je nooit of ze last van haar hormonen heeft of haar puberteit haar in de weg zit. Maar soms ben ook bang voor een terugval en ze weer even de controle kwijt is. Gelukkig lukt het ons vaak om de druk een beetje bij haar weg te halen.. en dat ze haar rust neemt. Aangezien ze erg creatief is, tekent en schrijft ze graag en zo kan ze ook een beetje haar gedachten verzetten en haar hoofd leeg maken.
We zijn in ieder geval ontzettend trots op haar en wat een doorzettingsvermogen heeft ze wat een vechter is het! Want om te dealen met anorexia daar moet je echt moed voor hebben om dit gevecht aan te gaan en misschien zal ze op een andere manier weer eens een gevecht aan moeten gaan in haar leven……maar het maakt haar ook wie ze is, wat ze wil en hoe ze zich gaat vormen!
Ik hoop alleen dat ze altijd haarzelf probeert te zijn en nooit te veel zal veranderen, want dit maakt Isis zoals ze is en dat maakt haar uniek en bijzonder!!
Liefs, Elles X
Alleen kan een verbouwing ook behoorlijk veel stress opleveren, zeker als er allerlei dingen verkeerd gaan. Maar de gedachten dat als alles af is ons huis zo is geworden zoals we dat graag wilden!
Maar ja zoals het nu eenmaal gaat in het leven, werd onze jongste dochter ernstig ziek. Tot op dat moment vond ik het niet zo heel erg om de hele dag werklui over de vloer te hebben. Met regelmatig bood ik hen ook koffie of fris aan. Maar nu kon ik al die mannen er niet meer bij hebben. Op een gegeven moment lag ons huis totaal overhoop… al ons sanitair werd vernieuwd en de meiden kregen een eigen badkamer boven op zolder! Toen hebben we de beslissing gemaakt om tijdelijk ergens anders te gaan wonen. 
In de tussentijd ging onze verbouwing gewoon door! Maar het was zo heerlijk om niet meer in al die stof en lawaai te zitten en nu konden een aantal projecten tegelijk afgemaakt worden…. helaas gingen er toch een aantal dingen niet goed en was niet alles op tijd klaar. Maar is voor iedereen die een verbouwing heeft meegemaakt heel herkenbaar. 
De kleur terracotta vind ik een hele mooie warme kleur en doet me vooral denken aan Italië. Waar je ook van die mooie dorpen hebt waar alle huizen ook zo’n mooie warme terracotta kleur hebben. Italië is een land waar ik graag op vakantie naar toe ga! (Alhoewel nu met het Corona virus ga ik er nu liever niet heen) Maar heb er allemaal hele fijne herinneringen aan, hopelijk kunnen we daar volgend jaar wel weer op vakantie naar toe gaan… 
Ook ik laat me leiden door allerlei dingen die zorgen voor een soort van balans in mijn leven en die bij mijn levensstijl passen. Maar terwijl ik dit allemaal opschrijf, krijg ik er bijna stress van:-) Want het zijn nogal wat dingen die ik mezelf bewust en onbewust ook opleg en wil doen. En vaak in mijn leven past het ook bij mijn lifestyle want ook ik probeer inspanning en ontspanning zoveel mogelijk af te wisselen.. Maar hoe komt het dan toch dat mijn agenda soms toch zo vol zit met “leuke dingen” dat het niet altijd voor ontspanning zorgt! Terwijl dit het wel zou moeten zijn. En hoe vind ik dan toch de balans weer in mijn leven of levensstijl dat mijn agenda niet zo vol is en daardoor ook niet mijn hoofd. Want ik kan nogal snel overprikkeld raken. 
Waarom overkomt het mij geregeld dat als ik me goed voel en lekker in mijn vel zit, ik ook zoveel mogelijk dingen wil gaan doen. En denk dat ik ook alles aan kan! Maar helaas lijk ik dan te vergeten dat er ook nog altijd gebeurtenissen in mijn leven zijn die mij overkomen. Waar ik zelf vaak geen controle over heb. Denk aan bijvoorbeeld de periode dat mijn dochter ziek werd. En dan verdwijnt langzaam de vele energie die ik leek te hebben zonder dat ik het in de gaten heb. Mijn gedachten gaan alle kanten op, soms lijkt het zelfs dat ik in mijn slaap nog “aan” sta. Het is niet altijd dat ik me op die momenten veel zorgen maak, stress heb of veel pieker… maar allerlei gedachten houden me blijkbaar bezig in mijn slaap, net alsof ik alles aan het verwerken ben in mijn slaap…. 
Ik vind het gewoon soms lastig om een balans in mijn energielevel te vinden en ga ik er vaak volledig voor, ik ben gewoon snel enthousiast en vind veel dingen ook leuk om te doen…. of er gebeuren dingen in mijn leven die me achteraf vaak meer doen dan ik me op dat moment besef. Ik heb net als veel kinderen gewoon “”Rust, Ruimte en Regelmatig” nodig, maar wat vind ik dit vaak lastig om dit in mijn leven toe te passen! En waarom ga ik juist vaker hardlopen, mediteren en aan yoga doen als ik juist lekker in mijn vel zit en energie genoeg heb. Terwijl ik dit ook moet toepassen als ik juist moe ben of een vol hoofd heb…. Misschien komt dat omdat ik dan vaak het idee heb dat het niet meteen helpt.. Ach soms kan ik ook erg ongeduldig zijn.
Op dit moment staat de wereld op zijn kop vanwege het Corona virus…ook ik zit nu thuis, omdat de winkel waar ik werk sinds gisteren op eigen initiatief heeft besloten om zijn deuren te sluiten. Iets waar ik natuurlijk helemaal achter sta… Maar mis het nu al!
Wat ik nu wel merk en erg belangrijk is voor mij om structuur in mijn dag te houden, dus ik sta niet te laat op en begin elke dag na mijn ontbijt met sporten. Dit kan variëren van hardlopen tot yoga. Maar ook lichte work outs tot touwtje springen in de achtertuin. Iets waar ik nu elke ochtend tijd voor heb 🙂 Laat ik het ook een beetje van de positieve kant bekijken. Misschien ontdek ik wel een nieuwe hobby of pak ik mijn studie weer op, weer fotograferen, ga ik nog meer verhalen schrijven op mijn web blog of misschien wel een boek (misschien wel heel ambitieus) 🙂 
Ben ik zo trots op haar, hoe ze is geworden, hoe ze naar de wereld kijkt, hoe nieuwsgierig ze nog steeds is, hoe leergierig ze is, hoe ze kijkt naar mensen, hoe ze geen vooroordeel heeft, hoe ze nog zo veel plannen maakt, hoe ruimdenkend ze is, hoe ze nog zo veel wilt ontdekken en doen, hoe ambitieus ze is…… ik ben erg blij dat ik haar moeder mag zijn!
Maar ook zij is een puber met haar puber dingen. Maar de puberteit is ook een grote ontdekkingsreis en soms zelfs overleven. Er is soms orde in haar hoofd en soms ontzettende chaos. Maar ik merk ook dat ik steeds meer vertrouwen in haar krijg, want als moeder moet je ook leren loslaten want ik heb ook ontdekt dat ze meer aankan dan ik in eerste instantie gedacht heb… en merk ook dat ze steeds meer vertrouwen in haar zelf krijgt. Ze krijgt steeds meer een eigen mening die ik ook steeds meer moet gaan respecteren, ze wordt nu groot genoeg om eigen keuzes te maken. Het enige wat ik nu nog kan doen is slechts bijsturen…..
Gelukkig merk ik ook wel dat ze meer verantwoordelijkheidsgevoel krijgt. Zij ruimt al een tijdje haar eigen kamer op, verschoont haar bed regelmatig en pakt elke week de stofzuiger om haar eigen kamer schoon te maken. Terwijl de kamer van haar zusje een grote puinhoop is en ik vaak haar slaapkamerdeur weer dicht gooi als ik er langs loop.. zij is net 15 geworden en ik hoop dat als ze richting de 18 gaat ook wat meer uit zich zelf gaat opruimen. (Ik vrees alleen het ergste).
Aan de ene kant vind ik het ontzettend leuk dat ik zometeen een volwassen dochter in huis heb, aan de andere kant besef ik ook dat zij aan het begin van haar leven staat en ik toch wel heel rap oud aan het worden ben 🙂 de dingen waar zij nu mee dealt, deal ik ook wel een beetje mee…. wat wil ik nu nog gaan doen of wat voor werk wil ik hebben, hoeveel dagen wil ik gaan werken, wil ik nog een studie of cursus gaan volgen, puur uit interesse of werk gerelateerd? Allemaal dingen waar ik het gevoel bij heb dat ik het nu nog kan gaan doen of ondernemen! Voordat ik misschien echt te oud word?
Is het omdat je op vakantie meer vrijheid hebt en minder verplichtingen dan in het dagelijkse leven? Niet naar je werk hoeft? Helemaal je werk loslaten is tegenwoordig wat lastiger omdat je toch door je mobiele telefoon bereikbaar blijft, maar je hoeft niet meteen te reageren of actie te ondernemen. Op vakantie heb ik ook meer van “Go with the flow”! Maar is dit niet iets wat ik eigenlijk ook in mijn dagelijkse leven wat meer zou kunnen doen en willen. Dat losser in je leven willen zijn zit eigenlijk ook vooral in mezelf. Ik kan misschien meer ontspannen leren omgaan met alles wat ik besluit te doen. Maar ja dit soort dingen zijn altijd makkelijker gezegd dan gedaan, want ik laat me vaak ook leiden door mijn omgeving en door allerlei dingen die gedaan moeten worden en MOETEN deze dingen ook echt gedaan worden? ….en o ja na mijn vakantie wil ik ook graag mijn sociale leven weer oppakken.
Dit jaar ben ik met mijn gezin naar Zuid-Frankrijk geweest. Vlakbij Saint-Tropez hadden we een prachtig huisje gehuurd. En wat is het toch heerlijk en o zo bepalend als je accommodatie goed is. Ik kon vooral geen genoeg krijgen van het prachtige uitzicht over de Middelandse Zee. Ondanks dat we ons bevonden in het ontzettende toeristische gedeelte van Frankrijk lag ons huisje heerlijk rustig. Elke ochtend genoot ik van de stilte nog om me heen en het prachtige uitzicht. Dit vind ik het heerlijkste moment van de dag alles en iedereen wordt wakker, de dag ontwaakt de zon komt op, de zee is nog rustig en het is nog niet zo warm! 
We hebben verschillende badplaatsen bezocht, Antibes, Juan-les-Pins, Saint-Raphaël, Cannes en natuurlijk Saint-Tropez, heerlijk gegeten bij leuke strandtenten, een middag een boot gehuurd, gezwommen en ‘s avonds heerlijk op het strand gelegen kijkend naar de zonsondergang en natuurlijk heerlijk genoten van het mooie weer en de Côte d,Azur, al bij al was dit een heerlijke vakantie waar ik nog met veel plezier aan terug denk. 
Helaas bergrijp ik dit ook wel een beetje want de collecties in veel winkels veranderen ook continu. Dit kan zelfs dagelijks, wekelijks of maandelijks zijn dat er weer nieuwe items in bepaalde winkels hangen. Maar dat betekent dat er op korte termijn ontzettend veel nieuwe kledingstukken geproduceerd moeten worden om deze winkels weer aan nieuwe items te voorzien. Ook wel ‘fast fashion’ (snelle mode) genoemd.
Maar wat gebeurd er met alle kleding die in de winkels niet meer verkocht is? Sommige items bewaren ze en hangen deze weer later terug in de winkel of gooien het in de sale. Maar helaas wordt hiervan ook veel weggegooid of vernietigd. Je zult misschien denken dat men deze kleding ook recycled, maar het schijnt vaak goedkoper te zijn om iets nieuws te produceren dan te recyclen. 
Ondanks dat ik het heel erg leuk vind om me met mode bezig te houden en in een kledingzaak werk, ben ik me er steeds meer bewuster van dat de textiel industrie wel één van de meest vervuilende industrie is. 
Ik had al van een vriendin gehoord dat het erg belangrijk was om kleding mee te nemen die je over elkaar aan kan doen. Want de temperatuur kon in die periode wel – 25 graden zijn……Dus ik had voor de hele familie goede termo ondergoed, ski pully’s, fleece truien, goede ski jacks, broeken en sweaters gekocht. Lagen, lagen, lagen dat zou de kleding outfit voor deze vakantie worden.
Ik was zo trots op onze dochters! De tweede dag gingen ze gewoon mee met mijn man en mij naar boven en skiede ze gewoon met ons mee. Ze namen ook alle sleepliften (want die zijn er wel veel in Levi) alsof ze dit al eerder hadden gedaan..
Na dit geweldige avontuur stond alweer het volgende avontuur op ons te wachten. De snowmobile safari… Gelukkig was het deze dag minder koud en scheen de zon. Ook hier kregen we een uitgebreide uitleg over hoe je zo’n snowmobile moest besturen. We kregen ook extra warme ski overals, schoenen en handschoenen aangeboden. We mochten ook onze eigen kleding aanhouden, omdat het die dag niet zo koud was. Maar we vonden het wel wat hebben om de overals aan te doen van de safari organisatie. Zo waren we ook goed te herkennen. 
Nadat we allemaal in een pak waren gehezen en een helm op hadden gedaan, was het tijd om door de sneeuw te gaan crossen! In het begin was ik, maar ik merkte ook de rest van de groep, nog wel wat voorzichtig! Maar toen we eenmaal de smaak te pakken hadden, gingen we steeds meer vaart maken.. Wat was het heerlijk om zo door de natuur van Finland te rijden. We reden over een bevroren meer en reden door de bossen. Uiteraard maakten we halverwege een stop om weer de befaamde warme bessensap te drinken en waren we ook in de gelegenheid om foto’s te maken. 
Mijn man is een ochtend extra vroeg opgestaan om samen met mijn dochters de zonsopgang te zien. Ze hebben bijna 2 uur lang de berg opgelopen in – 20 graden om aan de andere kant van de berg de zon zien opkomen. Het was een pittige wandeling. Maar het was het waard! Wat een geweldige foto’s heeft mijn man toen kunnen maken. 
In de buurt van Levi bevindt zich ook een Ice hotel met een ice restaurant. Snow Village genaamd. Elk jaar wordt dit opnieuw opgebouwd. Er zijn wel 1000 vrachtwagens nodig om het ijs aan te leveren voor de bouw van Snow Village. We waren wel benieuwd naar dit hotel en hebben we ter plekke een excursie geboekt naar Snow Village. We lazen dat een verblijf in Snow Village een onvergetelijke belevenis is. Maar dit is toch niet zo voor mij weggelegd. Lijkt mij veel te koud! Na ongeveer 40 minuten rijden, kwamen we aan bij Snow Village. We kregen een korte rondleiding door Snow Village waarna wij op eigen gelegenheid door het ice hotel konden lopen! 
Natuurlijk als ik op zoek ga naar een winter trui is de temperatuur buiten niet zo heel koud, dus sta ik zwetend in het pashokje een nieuwe trui te passen. Vaak is namelijk de temperatuur in een kledingwinkel ook te warm. En dat is niet het enige opeens begint die trui natuurlijk ook ontzettend te kriebelen omdat ik het zo warm krijg. Dit komt natuurlijk door de wol die in deze trui zit of zou dit weer een opvlieger zijn. Wat het ook is, ik wil eigenlijk het liefst de trui uit doen. Maar ja ik kwam voor een nieuwe trui dus ik zet door! 
Deze trui kriebelt gelukkig wat minder dan de vorige trui, dus daar gaat al mijn voorkeur naar uit. Maar wat ik tegenwoordig ook het belangrijkste vind is dat de trui ook lekker zit. Dan neem ik zelfs het gekriebel voor lief 🙂 Inmiddels begin ik al een beetje te wennen aan de warmte van de truien. En durf ik het aan om een andere trui te gaan passen. Deze is voor mij al heel wat want deze trui is niet zwart, wit of grijs. Nee er zit een kleur in deze trui met een patroon! 
Herken je dat ook, dat je toch een trui koopt waarvan je weet dat deze gaat kriebelen vooral als het warm krijgt, maar hem toch zo leuk vindt dat je het niet kan laten?
Hoe meer strijd er was om het eten hoe meer zij uiteraard weigerde om te eten. Maar ik had nu niet te maken met een boze en dwarsliggende puber maar met iemand die ziek was. Echt boos kon je eigenlijk ook niet op haar worden. Maar o, wat was dit moeilijk!! Je wilde zo graag dat je kind ging eten en dat ze beter werd. Maar vooral dat je je dochter weer terug kreeg! Want dit was niet meer mijn kind die zich afzette en vaak zo boos op je was. 
We hadden vooral een mijlpaal bereikt toen we hoorden dat ze voor twee uurtjes in de ochtend weer naar school mocht. Dit was natuurlijk extra spannend omdat ze net naar de eerste van de middelbare school zou gaan, maar de eerste twee en een halve maand had ze door haar ziekte gemist. Gelukkig hadden we in de tussentijd goede contacten met haar mentor. Zij had de klas al een beetje voorbereid dat onze dochter weer naar school kwam, maar dat ze nog niet hele dagen naar school zou gaan. Ook hadden haar klasgenootjes vragen aan haar kunnen stellen via de mail. Op al deze vragen had ze voordat ze naar school ging antwoord gegeven. De mentor had deze besproken in de klas, waardoor de klasgenoten al best veel wisten over de ziekte maar vooral ook over onze dochter. Zij hoefde op haar eerste schooldag niet veel meer uit te leggen. Want anorexia is gewoon een complexe ziekte en voor veel mensen is het moeilijk te begrijpen.. Wat ik overigens heel goed kan voorstellen. Ik had hiervoor ook geen idee hoe deze ziekte zo’n impact kon hebben op degene die lijdt aan deze ziekte maar vooral ook op de mensen in de omgeving!
In het begin moest ik onze dochter met de auto nog naar school brengen en weer ophalen. Ze mocht nog steeds niet veel bewegen en hierdoor kon ze helaas nog niet mee doen met gym en naar dansles gaan. Maar wat waren we extra trots op haar toen we hoorde dat ze dit allemaal weer mocht gaan doen! Gelukkig mocht ze ook weer naar school fietsen.. Inmiddels waren we bijna alweer een half jaar verder… Ze kwam alleen nog thuis lunchen, want alle eetmomenten waren toch erg lastig voor haar. 
Gelukkig hadden we via iemand op het werk van mijn man een goede kindertherapeute gevonden. In het begin was het nog best een gedoe om mijn dochter daar te krijgen, want natuurlijk wilde ze daar niet heen. Ze moest dan praten wat erg moeilijk was voor haar! Vaak omdat ze het ook erg moeilijk vond om uit te leggen wat er in haar omging en hoe ze zich voelde. En ze had natuurlijk een vervelende ervaring gehad bij de eetstoornis kliniek.. Maar na een tijdje lukte het mijn man en mij toch om haar zo ver te krijgen dat ze zonder tegenwerking naar de therapeute ging. Langzaam aan kreeg ze meer vertrouwen in haar en ook wij zagen hele kleine stapjes de goede kant op gaan! 
Langzaam kregen wij ons leven weer een beetje terug. Want iedereen heeft wel geleden onder deze ziekte. Met onze andere dochter ging het op een moment ook niet goed. Ze was oververmoeid geraakt door alle emoties en stress die hier thuis zo voelbaar aanwezig was! Zij was toen 15 jaar en ook zij zat midden in haar puberteit, maar omdat zij ook moest dealen met de ziekte van haar zusje, werd ze gedwongen om wel heel snel volwassen te worden. Gelukkig kon zij nog wel praten over haar emoties en hoe ze zich voelde en zijn we samen met haar gaan praten op school en met een therapeute zodat zij ook leerde om met haar emoties om te gaan en vooral haar eigen leven te leiden!! Gelukkig ging het ook steeds beter met haar en wat waren we trots op haar hoe ze haar leven weer oppakte.
Doordat het steeds beter ging met onze dochter, kwam er ook meer rust bij ons. Je maakte je steeds minder zorgen, alhoewel ik regelmatig toch contact had met de mentor van haar op school. Om het voor haar allemaal maar zo makkelijk mogelijk te maken. En zo veel mogelijk stress te vermijden. 
Ondanks dat het een hele heftige periode is, heeft het me ook veel gebracht. Je gaat toch iets anders naar het leven kijken en je beseft je dat je niks meer voor lief moet nemen en moet kijken naar wat je nog hebt en kan. Negatieve energie en negatieve mensen om je heen los te laten. Uit de kleinste dingen positieve energie te halen. Ik probeer steeds minder te kijken wat ik niet heb bereikt, maar wat zou ik nu nog kunnen bereiken. Ik probeer me niet meer te laten leiden door mijn angsten, maar sommige uitdagingen ga ik aan, er is nog zoveel op de wereld te ontdekken en te zien. Ik probeer gewoon plezier te hebben…..
