Spring

Modekriebels

Na al het Corona nieuws dat de afgelopen weken continu in de belangstelling staat, heb ik wel weer zin in om me heel even ergens anders mee bezig te houden. Zeker nu het zonnetje zich ook steeds meer laat zien! Krijg ik ook steeds meer de lente kriebels en realiseer ik me dat ik mijn kledingkast weer lente proof kan gaan maken. 

Heerlijk dat ik die dikke wintertruien nu naar achterin mijn kast kan gaan verplaatsen. Echt weer zin in om wat  lichtere kleuren te gaan dragen. Maar welke kleuren zullen we gaan zien deze lente? 

 

Sinds januari dit jaar zie ik al veel mooie kleuren voorbij komen in de nieuwe collectie van YAYA Waar ik sinds oktober vorig jaar met veel plezier werk. De kleuren die ik vooral deze maand zag binnenkomen zijn geel, okergeel, groen in verschillende tinten, van legergroen tot pastelgroen, terracotta, witte tinten en zandkleurige tinten.  

Allemaal kleuren die ook makkelijk met elkaar te combineren zijn en een safari sfeer creëren!

Zelf ben ik nogal weg van het crème kleurige spijkerjasje. Lekker stoer door de grote zakken voorop het jasje, maar met een blouse eronder maak je het ook weer een beetje netjes.  En veel kleuren kun je er onder dragen. En wat voor mij vooral het belangrijkste is dat het jasje ook heerlijk zit.

 De kleur  geel doet me erg denken aan het voorjaar. Overal zie je nu ook narcissen opkomen langs de kant van de weg. Als deze tevoorschijn komen dan weet je dat de lente eraan komt.  Ook in de nieuwe collectie van YAYA zie je veel de kleur geel terugkomen.  

Maar vergeet zeker ook niet de kleur groen. Overal zie je nu ook langzaam de groene bladeren aan de bomen verschijnen… 

De kleur terracotta vind ik een hele mooie warme kleur en doet me vooral denken aan Italië. Waar je ook van die mooie dorpen hebt waar alle huizen ook zo’n mooie warme terracotta kleur hebben. Italië is een land waar ik graag op vakantie naar toe ga! (Alhoewel nu met het Corona virus ga ik er nu liever niet heen) Maar heb er allemaal hele fijne herinneringen aan, hopelijk kunnen we daar volgend jaar wel weer op vakantie naar toe gaan… 

 

Zo jammer dat de winkel YAYA helaas nu dicht is vanwege het Corona virus. Maar gelukkig kun je de nieuwe collectie op de webshop van    YAYA zelf bewonderen. Hopelijk zit er iets voor jou tussen!   En als de winkel in de Kruisstraat in Haarlem weer open is ben je natuurlijk van harte welkom waar ik samen met mijn collega’s je van harte verwelkomen. 

Laat het mooie en warme weer maar komen. Ik ben er klaar voor!

 

 

Liefs, Elles X

 

 

 

 

 

 

 

 

Lifestyle

Wat betekent dat voor mij ?

Tegenwoordig houden mensen zich steeds meer bezig met hun manier van leven.. iedereen wil zo min mogelijk stress hebben, zich zoveel mogelijk ontspannen, maar daarnaast toch ook een druk, leuk sociaal leven hebben, werken, zoveel mogelijk ervaringen opdoen met vrienden, gezin of misschien ook wel alleen, reizen, sporten (want wij willen er toch zolang mogelijk jong uit blijven zien ook qua figuur) en om je tijdens je drukken leven nog een beetje te ontspannen ga je misschien op yoga of probeer je zoveel mogelijk te mediteren.

Ook ik laat me leiden door allerlei dingen die zorgen voor een soort van balans in mijn leven en die bij mijn levensstijl passen.  Maar terwijl ik dit allemaal opschrijf, krijg ik er bijna stress van:-)  Want het zijn nogal wat dingen die ik mezelf bewust en onbewust ook opleg en wil doen. En vaak in mijn leven past het ook bij mijn lifestyle want ook ik probeer inspanning en ontspanning zoveel mogelijk af te wisselen.. Maar hoe komt het dan toch dat mijn agenda soms toch zo vol zit met “leuke dingen” dat het niet altijd voor ontspanning zorgt!  Terwijl dit het wel zou moeten zijn. En hoe vind ik dan toch de balans weer in mijn leven of levensstijl dat mijn agenda niet zo vol is en daardoor ook niet mijn hoofd. Want ik kan nogal snel overprikkeld raken. 

Waarom overkomt het mij geregeld dat als ik me goed voel en lekker in mijn vel zit,  ik ook zoveel mogelijk dingen wil gaan doen. En denk dat ik ook alles aan kan!  Maar helaas lijk ik dan te vergeten dat er ook nog altijd gebeurtenissen in mijn leven zijn die mij overkomen. Waar ik zelf vaak geen controle over heb. Denk aan bijvoorbeeld de periode dat mijn dochter ziek werd.  En dan verdwijnt langzaam de vele energie die ik leek te hebben zonder dat ik het in de gaten heb. Mijn gedachten gaan alle kanten op, soms lijkt het zelfs dat ik in mijn slaap nog “aan” sta. Het is niet altijd dat ik me op die momenten veel zorgen maak, stress heb of veel pieker… maar allerlei gedachten houden me blijkbaar bezig in mijn slaap, net alsof ik alles aan het verwerken ben in mijn slaap….   

 Ik vind het gewoon soms  lastig om een balans in mijn energielevel te vinden en ga ik er vaak volledig voor, ik ben gewoon snel enthousiast en vind veel dingen ook leuk om te doen…. of er gebeuren dingen in mijn leven die me achteraf vaak meer doen dan ik me op dat moment besef. Ik heb net als veel kinderen gewoon “”Rust, Ruimte en Regelmatig” nodig, maar wat vind ik dit vaak lastig om dit in mijn leven toe te passen! En waarom ga ik juist vaker hardlopen, mediteren en aan yoga doen als ik juist lekker in mijn vel zit en energie genoeg heb.  Terwijl ik dit ook moet toepassen als ik juist moe ben of een vol hoofd heb…. Misschien komt dat omdat ik dan vaak het idee heb dat het niet meteen helpt.. Ach soms kan ik ook erg ongeduldig zijn.

Op dit moment staat de wereld op zijn kop vanwege het Corona virus…ook ik zit nu thuis, omdat de winkel waar ik werk sinds gisteren op eigen initiatief heeft besloten om zijn deuren te sluiten.  Iets waar ik natuurlijk helemaal achter sta… Maar mis het nu al!

Ik word nu ook gedwongen om het wat rustiger aan te doen. Wat ik best lastig vind, vooral omdat je hele sociale leven ook stil ligt. Ik ben nu wel blij met social media, zo houd je in ieder geval nog contact met vrienden, vriendinnen, familie leden en collega’s. Toch fijn om dan te horen dat het met hen allemaal goed gaat en de meeste van hen nog gezond zijn. Maar moet wel weer wat andere bezigheden gaan zoeken. Wat eigenlijk  best lastig is omdat ik het nu heel erg naar mijn zin heb op mijn werk en er altijd met veel plezier naar toe ga, maar ook omdat het nu beter is om zoveel mogelijk sociale contacten te vermijden, dus ben je echt overgeleverd aan dingen die je binnen of in je tuin kan gaan doen….  Daar moet ik toch ook even aan wennen. 

Wat ik nu wel merk en erg belangrijk is voor mij om structuur in mijn dag te houden, dus ik sta niet te laat op en begin elke dag na mijn ontbijt met sporten. Dit kan variëren van hardlopen tot yoga. Maar ook lichte work outs tot touwtje springen in de achtertuin. Iets waar ik nu elke ochtend tijd voor heb 🙂  Laat ik het ook een beetje van de positieve kant bekijken. Misschien ontdek ik wel een nieuwe hobby of pak ik mijn studie weer op, weer fotograferen, ga ik nog meer verhalen schrijven op mijn web blog of misschien wel een boek (misschien wel heel ambitieus) 🙂  

Nieuwe tijden, nieuwe kansen, nieuwe ervaringen, nieuwe verhalen, nieuwe hobby’s, nieuwe uitdagingen……

Dus misschien wil het Corona virus mij ook wel iets zeggen, dat ik af en toe best wel even naar mijn leven mag kijken of ik nog steeds in balans ben met alles waar ik op dat moment mee bezig ben en aan het doen ben. En als dat niet het geval is moet ik weer even kijken wat ik op dat moment in mijn leven nodig heb om weer iets meer in balans te komen en op dat moment bij mijn levensstijl past……. 

Lieve lezers, pas goed op jezelf en op elkaar in deze bizarre en best wel onwerkelijke tijd!  

Liefs, Elles X 

 

En dan word je dochter alweer 18 jaar!

Volwassedochter

Wat gaat de tijd toch ontzettend snel voorbij!  18 jaar geleden werd mijn oudste dochter veel te vroeg geboren. Waarschijnlijk was ze zo nieuwsgierig naar de wereld dat ze het wel genoeg vond om in mijn buik te blijven zitten. Maar wat was ze klein en zo kwetsbaar met 31 weken… het was nog best spannend of ze het zou overleven of dat er geen complicaties zouden ontstaan. Maar ze is een doorzetter en was zo heerlijk rustig en deed het zo goed! Dat we haar buiten verwachting na 5 weken dat ze in het ziekenhuis had gelegen al naar huis mee mochten nemen.

En als ik nu naar haar kijk……..

Ben ik zo trots op haar, hoe ze is geworden, hoe ze naar de wereld kijkt, hoe nieuwsgierig ze nog steeds is, hoe leergierig ze is, hoe ze kijkt naar mensen, hoe ze geen vooroordeel heeft, hoe ze nog zo veel plannen maakt, hoe ruimdenkend ze is, hoe ze nog zo veel wilt ontdekken en doen, hoe ambitieus ze is…… ik ben erg blij dat ik haar moeder mag zijn!

Maar ook zij is een puber met haar puber dingen. Maar de puberteit is ook een grote ontdekkingsreis en soms zelfs overleven. Er is soms orde in haar hoofd en soms ontzettende chaos. Maar ik merk ook dat ik steeds meer vertrouwen in haar krijg, want als moeder moet je ook leren loslaten want ik heb ook ontdekt dat ze meer aankan dan ik in eerste instantie gedacht heb… en merk ook dat ze steeds meer vertrouwen in haar zelf krijgt. Ze krijgt steeds meer een eigen mening die ik ook steeds meer moet gaan respecteren, ze wordt nu groot genoeg om eigen keuzes te maken. Het enige wat ik nu nog kan doen is slechts bijsturen…..

Want ook zij zal  interesse krijgen of heeft eigenlijk al interesse in drank, sex en wellicht drugs. Alleen haar hersenen zijn op haar huidige leeftijd nog niet af. Hersenen zijn pas af op haar 23ste leeftijd….. ze zal nog niet altijd de consequenties van haar gedrag kunnen overzien. Een puber gaat vaak voor de kicks en durft alles. Het enige wat ik nu als ouder kan doen is op een afstand meekijken en bijsturen waar nodig. En als het lukt met ze over dit soort dingen te praten.. Haar  gevoelsleven is ook nog een rollercoaster. Toch merk ik nu ze al richting de volwassen leeftijd gaat dat ze nu veel meer nadenkt over haar keuzes. Ze krijgt ook veel meer een verantwoordelijkheidsgevoel! 

Gelukkig  merk ik ook wel dat ze meer verantwoordelijkheidsgevoel krijgt. Zij ruimt al een tijdje haar eigen kamer op, verschoont haar bed regelmatig en pakt elke week de stofzuiger om haar eigen kamer schoon te maken. Terwijl de kamer van haar zusje een grote puinhoop is en ik vaak haar slaapkamerdeur weer dicht gooi als ik er langs loop.. zij is net 15 geworden en ik hoop dat als ze richting de 18 gaat ook wat meer uit zich zelf gaat opruimen. (Ik vrees alleen het ergste).

Aan de ene kant vind ik het ontzettend leuk dat ik zometeen een volwassen dochter in huis heb, aan de andere kant besef ik ook dat zij aan het begin van haar leven staat en ik toch wel heel rap oud aan het worden ben 🙂  de dingen waar zij nu mee dealt, deal ik ook wel een beetje mee…. wat wil ik nu nog gaan doen of wat voor werk wil ik hebben, hoeveel dagen wil ik gaan werken, wil ik nog een studie of cursus gaan volgen, puur uit interesse of werk gerelateerd? Allemaal dingen waar ik het gevoel bij heb dat ik het nu nog kan gaan doen of ondernemen! Voordat ik misschien echt te oud word?

Maar net als mijn dochter heb ik ook last van mijn hormonen. Alleen ik heb geen last van de puberteit maar van de overgang! 

Ik zal mijn dochter steeds meer moeten los gaan laten, iets wat ik als moeder toch lastig blijf vinden, maar ze heeft mij de afgelopen jaren toch wel laten zijn dat ik haar kan vertrouwen. Ze heeft (nog) geen rare uitspattingen gehad…… ik hoop dat als ze volwassen is, ze me nog steeds in vertrouwen neemt als ze ergens over wilt praten, mijn mening of advies blijft vragen, mij af en toe nog uitnodigt om ergens koffie te gaan drinken, me laat voelen dat ik nog steeds een onderdeel van haar leven ben, het ook weleens niet met me eens is…..maar zo lang ik respect vol met haar om ga, haar eigen keuzes laat maken, haar eigen ervaringen laat maken en op een afstand mee blijf kijken, komt het vast goed!

 

 

Liefs, Elles

 

Bron: “‘Tis hier geen hotel”  Saskia Smith & Martine de Vente

 

 

Terug kijken op je vakantie!

 

Het vakantie gevoel vasthouden!

Het is dat ik foto’s heb gemaakt van onze zomervakantie dit jaar, anders was ik bijna totaal vergeten dat ik op vakantie ben geweest! Waarschijnlijk zullen velen met mij dit gevoel herkennen. Wat is dat toch dat je zo snel dat zomergevoel weer kwijt raakt samen met je bruine kleur, zodra je weer thuis! 

Is het omdat je op vakantie meer vrijheid hebt en minder verplichtingen dan in het dagelijkse leven? Niet naar je werk hoeft? Helemaal je werk loslaten is tegenwoordig wat lastiger omdat je toch door je mobiele telefoon bereikbaar blijft, maar je hoeft niet meteen te reageren of actie te ondernemen.  Op vakantie heb ik ook meer van “Go with the flow”!  Maar is dit niet iets wat ik eigenlijk ook in mijn dagelijkse leven wat meer zou kunnen doen en willen. Dat losser in je leven willen zijn zit eigenlijk ook vooral in mezelf. Ik kan misschien meer ontspannen leren omgaan met alles wat ik besluit te doen. Maar ja dit soort dingen zijn altijd makkelijker gezegd dan gedaan, want ik laat me vaak ook leiden door mijn omgeving en door allerlei dingen die gedaan moeten worden en MOETEN deze dingen ook echt gedaan worden? ….en o ja na mijn vakantie wil ik ook graag mijn sociale leven weer oppakken.

Allemaal dingen die ik toch mezelf weer aan doe:-) Daarom leek het mij het een goed idee om nu de herfst eraan komt en ik weer 1 maand terug ben van vakantie om vakantie foto’s op mijn blog te plaatsen om toch een beetje dat gevoel vast te houden of weer opnieuw die relaxte vibe te voelen!  

Dit jaar ben ik met mijn gezin naar Zuid-Frankrijk geweest. Vlakbij Saint-Tropez hadden we een prachtig huisje gehuurd. En wat is het toch heerlijk en o zo bepalend als je accommodatie goed is. Ik kon vooral geen genoeg krijgen van het prachtige uitzicht over de Middelandse Zee. Ondanks dat we ons bevonden in het ontzettende toeristische gedeelte van Frankrijk lag ons huisje heerlijk rustig. Elke ochtend genoot ik van de stilte nog om me heen en het prachtige uitzicht. Dit vind ik het heerlijkste moment van de dag alles en iedereen wordt wakker, de dag ontwaakt de zon komt op, de zee is nog rustig en het is nog niet zo warm! 

We hebben verschillende badplaatsen bezocht, Antibes, Juan-les-Pins, Saint-Raphaël, Cannes en natuurlijk Saint-Tropez, heerlijk gegeten bij leuke strandtenten, een middag een boot gehuurd, gezwommen en ‘s avonds heerlijk op het strand gelegen kijkend naar de zonsondergang en natuurlijk heerlijk genoten van het mooie weer en de Côte d,Azur, al bij al was dit een heerlijke vakantie waar ik nog met veel plezier aan terug denk. 

Maar wat ons vooral is bijgebleven is dat dit de eerste vakantie na twee         en half  jaar is dat het zo ontzettend relaxt was om met z’n viertjes op vakantie te zijn nadat onze jongste dochter ziek was geworden. (Lees hier meer over in mijn persoonlijk verhaal “Ziekenhuisje thuis deel 1 en 2)    We spreken liever niet over het feit dat ze beter is, maar dat het er echt wel op lijkt dat ze de ziekte heeft overwonnen en wat zijn we ontzettend trots op haar! 

Nu is het weer uitkijken naar onze volgende bestemming….

Liefs,

Elles

 

Fashion

De textiel industrie

Wist je dat de textiel industrie één van de meest vervuilende industrie is? Ik heb me dit nooit zo gerealiseerd totdat ik bij Driftwood and co in Haarlem kwam werken. Wij verkopen in deze kledingzaak alleen duurzame kleding voor zowel dames als heren.  Bij het inkopen van kleding en het maken van kleding van ons eigen merk “Driftwood’ letten wij ook heel erg op hoe het gemaakt wordt, waarvan het gemaakt wordt, door wie het ontworpen en geproduceerd wordt en hun verhaal hierachter.  

Hierdoor ben ik me ook wat meer gaan verdiepen in de kleding industrie. 

 

Ik houd zelf veel van mode en probeer altijd wel een beetje met de mode mee te gaan. Wat betekent dat ik ook wel regelmatig wat nieuws koop! Maar ik schrok wel van het feit dat er zoveel kledingstukken en stoffen worden weggegooid of vernietigd. De consument schijnt een kledingstuk gemiddeld maar 7 keer te dragen en koopt vaak weer wat nieuws hiervoor in de plaats.

 

Helaas bergrijp ik dit ook wel een beetje want de collecties in veel winkels veranderen ook continu. Dit kan zelfs dagelijks, wekelijks of maandelijks zijn dat er weer nieuwe items in bepaalde winkels hangen. Maar dat betekent dat er op korte termijn ontzettend veel nieuwe kledingstukken geproduceerd moeten worden om deze winkels weer aan nieuwe items te voorzien. Ook wel ‘fast fashion’ (snelle mode) genoemd.

 

Alleen soms vraag ik mezelf ook af, heb ik het wel nodig? En gezien de kwaliteit van deze kledingstukken kun je het bijna ook niet vaker dan 7 keer dragen. Want na een paar keer wassen is het verwassen of versleten of is het model uit het kledingstuk en vind ik het niet meer mooi staan. Waarom had ik dit ook alweer gekocht? Omdat het goedkoop was? En terwijl ik dit zo aan het typen ben, realiseer ik me dat het eigenlijk niet ok  is dat dit best goedkoop was. Want als je bedenkt waarvan het gemaakt is, wie het gemaakt heeft en waar het vandaan moet komen dit meer kost dan voor welke prijs dit kledingstuk in de winkel hangt. Nu maak ik me er ook wel schuldig aan om dit soort kledingstukken te blijven kopen, maar ik merk wel dat ik me er meer bewust van ben en hierdoor minder probeer te kopen en meer duurzame kleding koop. Kleding die ik niet meer draag een tweede leven geef (breng het naar een 2e handswinkel, geef het aan iemand anders die er erg blij mee is, gooi het in een kleding/textiel container of ruil het of verkoop het zelf). 

Maar wat gebeurd er met alle kleding die in de winkels niet meer verkocht is? Sommige items bewaren ze en hangen deze weer later terug in de winkel of gooien het in de sale. Maar helaas wordt hiervan ook veel weggegooid of vernietigd. Je zult misschien denken dat men deze kleding ook recycled, maar het schijnt vaak goedkoper te zijn om iets nieuws te produceren dan te recyclen. 

Veel van deze kleding wordt gemaakt van katoen. Katoen is een plant dat heel veel water nodig heeft en omdat het ook gevoelig is voor bacteriën, insecten etc.. gebruikt men ook vaak pesticiden. Helaas door het gebruik hiervan wordt ons grondwater weer vervuild. 

Aangezien veel van deze kleding in het buitenland gemaakt wordt, zal deze kleding vervoerd moeten worden om op de plaats van bestemming te komen. Al deze voertuigen die hiervoor zorgen stoten  ook weer CO2 uit. Wat uiteraard ook weer niet goed voor het milieu is… 

Ondanks dat ik het heel erg leuk vind om me met mode bezig te houden en in een kledingzaak werk, ben ik me er steeds meer bewuster van dat de textiel industrie wel één van de meest vervuilende industrie is. 

Daarom ben ik er extra trots op dat Driftwood and co nu een nieuwe collectie “our united colors of waste’ in de winkel heeft hangen, gemaakt van stoffen die uit de prullenbak van de mode industrie zijn gevist en opgekocht! Hierdoor zijn er niet veel van deze jurkjes en shirts in omloop want veel stof is er vaak niet over om hier weer nieuwe items van te maken. 

 

Natuurlijk is het niet zo dat je helemaal geen (goedkope) kleding meer moet kopen. Maar misschien ben je nu iets meer geïnteresseerd in duurzame kleding geworden. Want duurzame kleding is tegenwoordig ook zeer stijlvol!

 

 

Bronnen:

www.projectcece.nl -blog-

www.nl.lush.com -article- In de hoofdrol ‘Wat is fastfashion en waarom moeten we ervanaf?’

Winter wonderland

Lapland

Zoals ik al eerder had aangegeven zou ik binnnekort op vakantie gaan naar Lapland! Afgelopen voorjaarsvakantie was het dan eindelijk zo ver!

Ik had al van een vriendin gehoord dat het erg belangrijk was om kleding mee te nemen die je over elkaar aan kan doen. Want de temperatuur kon in die periode wel – 25 graden zijn……Dus ik had voor de hele familie goede termo ondergoed, ski pully’s, fleece truien, goede ski jacks, broeken en sweaters gekocht.  Lagen, lagen, lagen dat zou de kleding outfit voor deze vakantie worden.

Wij gaan naar Levi in Finland, wist je dat dit maar ruim 2 1/2 uur à 3 uur  vliegen is? Als je dan aankomt begeef je je meteen in een koude, witte, bevroren wereld. We hadden voor Levi gekozen omdat dat hier het grootste en populairste ski gebied van Finland zich bevindt en ik wilde na 4 jaar weer zo graag skiën! Er zijn wel 43 ski pistes, 28 liften en er is zelf een funpark aanwezig.  De meeste pistes zijn blauwe en rode pistes maar er zijn zelf wat zwarte pistes voor de gevorderden. Niet voor niets vinden ieder jaar in november in Levi de wereldkampioenschappen alpine skiën plaats. En er zijn genoeg leuke barretjes en restaurants aanwezig voor de apres ski!!

Maar wat ons het meeste aantrok aan Lapland was dat we heel graag een keer in ons leven het Noorderlicht wilden zien, maar ook een husky safari en snowmobile safari wilden we meemaken. Want we gingen niet alleen naar Levi voor het skiën… Op deze manier was onze wintersportvakantie wat gevarieerder en uitdagender…

Mijn dochters hadden nog nooit echt geskied en zij namen de eerste 3 ochtenden les. In de tussentijd dat de meiden les kregen, gingen mijn man en ik ook skiën. Wat was het heerlijk om weer op de latten te staan! Het was alleen wel bijna – 10 graden boven op de berg en de eerste twee dagen sneeuwde het ook een beetje. Maar dat was eigenlijk wel lekker, we hadden perfecte sneeuw condities, waardoor het helemaal heerlijk skiën was… en die kou dat nam je dan wel voor lief!

Ik was zo trots op onze dochters! De tweede dag gingen ze gewoon mee met mijn man en mij naar boven en skiede ze gewoon met ons mee. Ze namen ook alle sleepliften (want die zijn er wel veel in Levi) alsof ze dit al eerder hadden gedaan..

Na 3 dagen skiën hadden we de skipistes verlaten en gingen we op safari. En wel op husky safari, iets wat ik altijd al heb willen doen! We kregen eerst uitvoerige uitleg hoe we nu achter op zo’n slee moesten blijven staan en hoe we moesten remmen. In de tussentijd werden de huskies op de safari voorbereid en voor de slee gespannen. Tijdens de uitleg heerste er een stilte. Maar op het moment dat de eigenaar van de husky farm een signaal gaf, werden de honden helemaal enthousiast en begonnen te blaffen en te springen en naar elkaar te happen. Ze hadden er echt zo ontzettend zin in… Zelf werd ik er een klein beetje nerveus van 🙂

Mijn oudste dochter en ik deelden een slee. Zij ging eerst heerlijk onder een deken (dat was wel echt nodig, het was die dag -20 graden) op de slee zitten. Ik mocht achterop de slee staan en de huskies proberen in het gareel te houden. Want wat wilden die honden graag rennen..

Het was soms best nog pittig maar wat een ervaring. Halverwege de safari konden we wisselen en kon ik vanaf de slee genieten van de Finse natuur. Je begeeft je echt in een witte wereld. Na afloop van de safari konden we ons heerlijk in een houten huisje opwarmen aan de warme bessensap en mochten we boven het vuur een worst opwarmen. In de tussentijd verzorgden de medewerkers van de husky farm de honden en kregen we een rondleiding door de husky farm. Maar het allerleukste van deze rondleiding was dat we ook een paar huskies mochten aaien. Nu ze niet meer aan het werk waren, lieten ze dat ook erg graag toe. 

Na dit geweldige avontuur stond alweer het volgende avontuur op ons te wachten. De snowmobile safari… Gelukkig was het deze dag minder koud en scheen de zon. Ook hier kregen we een uitgebreide uitleg over hoe je zo’n snowmobile  moest besturen. We kregen ook extra warme ski overals, schoenen en handschoenen aangeboden. We mochten ook onze eigen kleding aanhouden, omdat het die dag niet zo koud was. Maar we vonden het wel wat hebben om de overals aan te doen van de safari organisatie. Zo waren we ook goed te herkennen.

Nadat we allemaal in een pak waren gehezen en een helm op hadden gedaan, was het tijd om door de sneeuw te gaan crossen!  In het begin was ik, maar ik merkte ook de rest van de groep, nog wel wat voorzichtig! Maar toen we eenmaal de smaak te pakken hadden, gingen we steeds meer vaart maken.. Wat was het heerlijk om zo door de natuur van Finland te rijden. We reden over een bevroren meer en reden door de bossen. Uiteraard maakten we halverwege een stop om weer de befaamde warme bessensap te drinken en waren we ook in de gelegenheid om foto’s te maken. 

 

Na ruim 2 1/2 á 3 uur zat helaas de safari er weer op en konden we dit ook weer van het lijstje afstrepen.. Maar wat hadden we genoten!

 

 

 

Zoals ik al eerder had aangegeven waren we natuurlijk ook naar Lapland afgereist in de hoop het Noorderlicht te zien. Helaas kun je dit niet plannen omdat het een lichtverschijnsel is en daar heb je helaas geen invloed op. Ons was verteld dat je dit verschijnsel goed kon zien op het meer tegenover ons Hotel. Gelukkig hoefden we hiervoor dus niet ver te lopen. Want met -20  a -25 graden is het toch wel erg koud om nog ver te lopen. Alhoewel dan blijf je in ieder geval wel warm. Want om het Noorderlicht te kunnen zien, heb je veel geduld nodig en is het een kwestie van wachten. Gelukkig voordat ik het echt koud begon te krijgen en het idee had dat mijn handen en voeten nu echt aan het bevriezen waren, zagen we dan eindelijk het Noorderlicht aan de hemel verschijnen. Wat was dit prachtig! Het was het wachten waard! Het is iets onwerkelijks wat er in de lucht verschijnt.. je ziet een soort golfbeweging door de lucht gaan.

Maar niet alleen het Noorderlicht is geweldig in Lapland, ook de zonsopgang en -ondergang zijn prachtig. De eerste dagen dat we aan het skien waren, hebben we boven op de berg gewacht tot de zon onderging en wat is dat prachtig om de zon zo onder zien te gaan.

Mijn man is een ochtend extra vroeg opgestaan om samen met mijn dochters de zonsopgang te zien. Ze hebben bijna 2 uur lang de berg opgelopen in – 20 graden om aan de andere kant van de berg de zon zien opkomen. Het was een pittige wandeling. Maar het was het waard! Wat een geweldige foto’s heeft mijn man toen kunnen maken. 

In de buurt van Levi bevindt zich ook een Ice hotel met een ice restaurant.  Snow Village genaamd. Elk jaar wordt dit opnieuw opgebouwd. Er zijn wel 1000 vrachtwagens nodig om het ijs aan te leveren voor de bouw van Snow Village. We waren wel benieuwd naar dit hotel en hebben we ter plekke een excursie geboekt naar Snow Village. We lazen dat een verblijf in Snow Village een onvergetelijke belevenis is. Maar dit is toch niet zo voor mij weggelegd. Lijkt mij veel te koud! Na ongeveer 40 minuten rijden, kwamen we aan bij Snow Village. We kregen een korte rondleiding door Snow Village waarna wij op eigen gelegenheid door het ice hotel konden lopen! 

Je kunt verschillende ijskamers en suites bezoeken en er is zelfs een ijsbar, ijsrestaurant en een ijskapel waar zelfs huwelijken voltrokken worden. De reisleidster gaf wel aan dat zo’n huwelijksceremonie uiteraard wel kort duurde vanwege de kou!

Het leuke was dat alles in het thema van de bekende serie “Game of Thrones” was gemaakt. Wat een prachtige ijssculptures waren er te zien en wat een werk had men hier in gestoken. Elke hotel kamer had ook zijn eigen kleur qua sfeer verlichting en waren er prachtige ijssculptures te zien!  

Al bij al was Finland zeker de moeite waard om te bezoeken. Voor ons was het een hele mooie combinatie om eerst 3 dagen te gaan skiën en de rest van de week geweldige Safaris en een excursie te doen. Zo was het een geweldige wintersport vakantie geworden. Eén die we niet snel zullen vergeten.   Zelfs als je niet skied kun je hier heel goed je vakantie vieren. Er is zoveel te doen en te zien. Het is echt een winter wonderland!

Wij hebben in ieder geval genoten!

Liefs, Elles X

winter truien

Warme truien

Het is weer winter en op sommige dagen verlang  ik naar een lekkere warme trui. Dus ben ik weer op zoek gegaan naar een lekkere, warme en mooie trui.

Er is deze winter weer veel keus. Maar mijn voorkeur gaat toch vaak uit naar de kleuren, grijs, zwart, wit!  Ja ik weet het dit is misschien wel een beetje saai en erg veilig. Maar is gewoon goed te combineren met andere kleren die ik in de kast heb hangen.

Natuurlijk als ik op zoek ga naar een winter trui is de temperatuur buiten niet zo heel koud, dus sta ik zwetend in het pashokje een nieuwe trui te passen. Vaak is namelijk de temperatuur in een kledingwinkel ook te warm. En dat is niet het enige opeens begint die trui natuurlijk ook ontzettend te  kriebelen omdat ik het zo warm krijg. Dit komt natuurlijk door de wol die in deze trui zit of  zou dit weer een opvlieger zijn. Wat het ook is, ik wil eigenlijk het liefst de trui uit doen. Maar ja ik kwam voor een nieuwe trui dus ik zet door! 

Het maakt het alleen er niet makkelijker op om gefocust te blijven op de andere truien die ik eigenlijk ook nog wil passen. Voordat ik de een andere trui pas, wapper ik me nog even koel! Ok, klaar voor de volgende trui. Deze keer pas ik een trui aan die niet uit een kleur bestaat, maar uit twee kleuren. Maar dan wel zwart en wit (alhoewel dit zijn eigenlijk geen kleuren). Wit is te licht, dus geen kleur en zwart is het gebrek aan licht, dus eigenlijk ook geen kleur. 

Deze trui kriebelt gelukkig wat minder dan de vorige trui, dus daar gaat al mijn voorkeur naar uit. Maar wat ik tegenwoordig ook het belangrijkste vind is dat de trui ook lekker zit. Dan neem ik zelfs het gekriebel voor lief 🙂 Inmiddels begin ik al een beetje te wennen aan de warmte van de truien.  En durf ik het aan om een andere trui te gaan passen.  Deze is voor mij al heel wat want deze trui is niet zwart, wit of grijs. Nee er zit een kleur in deze trui met een patroon!  En eigenlijk vind ik me deze trui wel goed staan! Een beetje kleur in een trui staat eigenlijk wel wat sprekender….

Dus dit wordt hem….. Helemaal voldaan loop ik de winkel uit en neem ik voor lief dat deze trui misschien een beetje kriebelt….

Herken je dat ook, dat je toch een trui koopt waarvan je weet dat deze gaat kriebelen vooral als het warm krijgt, maar hem toch zo leuk vindt dat je het niet kan laten?

Het is nu niet zo koud, maar binnenkort ga ik met mijn man en 2 dochters naar Lapland dus zal ik erg blij zijn met mijn nieuwe trui.. 

Als ik terug ben uit Lapland zal ik jullie vertellen hoe wij deze reis hebben beleefd!

 

Liefs, Elles X

 

 

 

 

Ziekenhuisje thuis (deel 2)

Zieke dochter…….

Vorige keer hebben jullie kunnen lezen, dat mijn dochter de diagnose “anorexia” kreeg.

Op dat moment lijkt de wereld echt even stil te staan! Aan de ene kant gaat er van alles door je heen en aan de andere kant ben je bevroren en heb je het idee dat je je niet meer kunt bewegen. Maar voor je dochter weet je dat je door moet gaan en er voor haar moet zijn. Dus houd je je sterk er komt opeens zoveel op je af!  Het enige wat we op dat moment willen is naar huis!

Bij thuiskomst heb ik een heerlijk bedje op de bank voor haar gemaakt, want ze mocht alleen maar op de bank of in haar bed zitten of liggen om maar zo weinig mogelijk calorieën te verbranden. Ze was ook erg verzwakt dus kon ze ook wel wat rust gebruiken.

Dit was natuurlijk voor iedereen erg wennen, ze mocht alleen maar lopen als ze naar de wc moest of weer naar bed ging. 

De enige beweging dat ze had was naar de controles in het ziekenhuis en haar gesprek met een therapeute. Dit was voorlopig ook ons enige uitstapje! Drie keer in de week reden we naar het ziekenhuis, waar ze haar wogen, haar bloeddruk werd gemeten, een hart filmpje werd gemaakt en bloed werd bij haar afgenomen. Hierna moesten we altijd even wachten op alle uitslagen voordat we een gesprek hadden met de kinderarts. 

 

 

We gingen dan naar beneden om wat te gaan drinken. We namen vaak een boek mee en lazen wat! Het positieve aan deze uitstapjes waren dat we nu ook meer tijd hadden om met elkaar te praten. Alleen mijn dochter had vaak geen zin om met mij te praten. Ze was nog zo vol van haar ziekte en wat dat met haar deed, hierdoor raakte haar hoofd nog voller. Maar af en toe hadden we leuke gesprekken. 

 

Helaas ging het bloed prikken in het begin helemaal niet soepeltjes. Ze konden vaak haar aders niet vinden, waardoor ze vaker moesten prikken en vervolgens nog niet goed zaten. Als moeder zou je willen dat je haar plek kon innemen. Zeker omdat ze er nu zo ontzettend kwetsbaar uitzag. En wat had ze elke keer een pijn als ze haar prikte. Er stonden soms wel vier verschillende mensen om haar heen en allemaal waren ze op zoek naar die ene ader waar ze wat bloed uit konden halen. Maar helaas mislukte dat steeds weer. Uiteindelijk was er één verpleegster die wel bloed bij haar kon afnemen. Gelukkig kreeg ze van de kinderarts ook een zalfje dat wij een uur van te voren op haar huid moesten smeren, waar ze gingen prikken. Dit zorgde dat haar huid op deze plek verdoofd werd. Dit in combinatie met de verpleegster die goed haar bloed kon afnemen was dit een ontzettende verademing!! 

In de tussentijd stonden we op de wachtlijst bij een eetstoornis kliniek, waar onze dochter volgens de kinderarts de juiste behandeling kon krijgen. Maar dit kon nog minstens 2 à 3 maanden duren voordat zij hier terecht kon. Dit was natuurlijk in haar situatie veel te lang! Want hoe moesten wij als ouders haar nu op een goede manier helpen zonder dat er elke keer strijd ontstond! Het was nu zo anders communiceren met haar. Nu wist ik ook pas wat het inhield om een dochter te hebben met anorexia!

Hoe meer strijd er was om het eten hoe meer zij uiteraard weigerde om te eten. Maar ik had nu niet te maken met een boze en dwarsliggende puber maar met iemand die ziek was. Echt boos kon je eigenlijk ook niet op haar worden. Maar o, wat was dit moeilijk!!  Je wilde zo graag dat je kind ging eten en dat ze beter werd. Maar vooral dat je je dochter weer terug kreeg! Want dit was niet meer mijn kind die zich afzette en vaak zo boos op je was.

Nee de ziekte anorexia had haar in haar macht…..

Wat waren we blij toen we hoorden dat we terecht konden bij de eetstoornis kliniek. We hoopten zo dat ze hier onze dochter konden helpen en ons als ouders bij konden staan om hier mee om te gaan en hoe wij haar zo goed mogelijk konden begeleiden in het verslaan van haar ziekte!  

Maar wat viel dat tegen! Onze zieke dochter had helemaal geen klik met de behandelaar en aangezien het elke keer best een eindje rijden was voor ons om hier te komen, merkte ik dat ik door alle vermoeidheid, die nu toch echt toesloeg, weinig energie over had om haar naar de kliniek te rijden..

Helaas boekte we geen vooruitgang en onze dochter voelde zich zo niet op haar gemak, om die reden zijn we gestopt met de behandelingen bij deze kliniek.. 

We waren weer terug bij af! Wat hadden wij behoefte aan begeleiding om met de ziekte van onze dochter om te gaan maar we merkte ook dat je toch heel veel zelf moest uitvinden, want elke kind gaat zo anders met de ziekte om en heeft weer andere hulp en begeleiding nodig. Vergeet ook niet dat onze dochter midden in haar puberteit zat. Ze had al met zoveel te dealen. Maar wat vond ik het regelmatig moeilijk om met een ernstig zieke puberende dochter om te gaan. Ze was soms dagen zo niet aardig tegen ons en omdat ik de hele dag voor haar zorgde ving ik helaas veel klappen op..  ondanks dat je weet dat je het niet persoonlijk moet op vatten, doet het toch soms pijn!  

Ik moest een manier vinden om dit niet zo hard binnen te laten komen en hier mee om te gaan! Want als ouder voelde ik me al zo schuldig dat mijn dochter ziek was, wat is er mis gegaan, wat heb ik niet goed gedaan en wat heb ik over het hoofd gezien? 

Ik moest afleiding gaan zoeken en toen kwam ik met het idee om een web blog te beginnen. Wat was het heerlijk om weer iets voor mezelf te doen en met andere dingen bezig te zijn.

Gelukkig hadden we ook veel aan de kinderarts en de diëtiste. Met beiden kon Isis goed overweg en samen met de diëtiste maakte ze een eetlijst en overlegde ze samen wat wel en wat minder goed ging. Ze had vertrouwen in haar en zo lukte het haar om steeds meer te eten en dit zagen we gelukkig ook terug in haar gewicht. Ze bleef nog steeds aankomen! Het was niet veel, maar ze viel gelukkig niet meer af! Wat waren we op zulke momenten trots op haar!

We hadden vooral een mijlpaal bereikt toen we hoorden dat ze voor twee uurtjes in de ochtend weer naar school mocht. Dit was natuurlijk extra spannend omdat ze net naar de eerste van de middelbare school zou gaan, maar de eerste twee en een halve maand  had ze door haar ziekte gemist. Gelukkig hadden we in de tussentijd goede contacten met haar mentor. Zij had de klas al een beetje voorbereid dat onze dochter weer naar school kwam, maar dat ze nog niet hele dagen naar school zou gaan. Ook hadden haar klasgenootjes vragen aan haar kunnen stellen via de mail. Op al deze vragen had ze voordat ze naar school ging antwoord gegeven. De mentor had deze besproken in de klas, waardoor de klasgenoten al best veel wisten over de ziekte maar vooral ook over onze dochter. Zij hoefde op haar eerste schooldag niet veel meer uit te leggen.  Want anorexia is gewoon een complexe ziekte en voor veel mensen is het moeilijk te begrijpen.. Wat ik overigens heel goed kan voorstellen. Ik had hiervoor ook geen idee hoe deze ziekte zo’n impact kon hebben op degene die lijdt aan deze ziekte maar vooral ook op de mensen in de omgeving!

In het begin moest ik onze dochter met de auto nog naar school brengen en weer ophalen. Ze mocht nog steeds niet veel bewegen en hierdoor kon ze helaas nog niet mee doen met gym en naar dansles gaan.  Maar wat waren we extra trots op haar toen we hoorde dat ze dit allemaal weer mocht gaan doen! Gelukkig mocht ze ook weer naar school fietsen..  Inmiddels waren we bijna alweer een half jaar verder… Ze kwam alleen nog thuis lunchen, want alle eetmomenten waren toch erg lastig voor haar.  

Gelukkig hadden we via iemand op het werk van mijn man een  goede kindertherapeute gevonden. In het begin was het nog best een gedoe om mijn dochter daar te krijgen, want natuurlijk wilde ze daar niet heen. Ze moest dan praten wat erg moeilijk was voor haar!  Vaak omdat ze het ook erg moeilijk vond om uit te leggen wat er in haar omging en hoe ze zich voelde. En ze had natuurlijk een vervelende ervaring gehad bij de eetstoornis kliniek.. Maar na een tijdje lukte het mijn man en mij toch om haar zo ver te krijgen dat ze zonder tegenwerking naar de therapeute ging. Langzaam aan kreeg ze meer vertrouwen in haar en ook wij zagen hele kleine stapjes de goede kant op gaan!  

Langzaam kregen wij ons leven weer een beetje terug. Want iedereen heeft wel geleden onder deze ziekte. Met onze andere dochter ging het op een moment ook niet goed. Ze was oververmoeid geraakt door alle emoties en stress die hier thuis zo voelbaar aanwezig was! Zij was toen 15 jaar en ook zij zat midden in haar puberteit, maar omdat zij ook moest dealen met de ziekte van haar zusje, werd ze gedwongen om wel heel snel volwassen te worden. Gelukkig kon zij nog wel praten over haar emoties en hoe ze zich voelde en zijn we samen met haar gaan praten op school en met een therapeute zodat zij ook leerde om met haar emoties om te gaan en vooral haar eigen leven te leiden!! Gelukkig ging het ook steeds beter met haar en wat waren we trots op haar hoe ze haar leven weer oppakte.

Ook mijn man en ik hebben geleden onder die vreselijke ziekte! Want het was regelmatig echt overleven en hierdoor word je relatie er ook niet leuker op! Helaas hoorde we dat er best wel wat huwelijken zijn gestrand doordat er een kind van deze ouders aan anorexia lijdt. Maar het is ook zo te begrijpen iedereen gaat anders met zijn of haar emoties om en hoe je dingen aanpakt kan soms zo ver van elkaar liggen. Maar we wisten ook dat onze dochters er niks aan hadden als wij ook steeds meer uit elkaar zouden groeien.  Het was soms echt een gevecht om toch met elkaar proberen te praten. Maar het is ons gelukt. Door toch maar dingen te parkeren!  Zeker als we er niet uit kwamen. We waren te moe om maar steeds discussies te hebben over dezelfde dingen.  Daarbij kreeg ik op een gegeven moment ook last van mijn angststoornis, waar ik jaren niet echt last meer van had gehad. Dus ik moest me ook hierop concentreren om maar te voorkomen dat dit zou escaleren..

Doordat het steeds beter ging met onze dochter, kwam er ook meer rust bij ons. Je maakte je steeds minder zorgen, alhoewel ik regelmatig toch contact had met de mentor van haar op school. Om het voor haar allemaal maar zo makkelijk mogelijk te maken. En zo veel mogelijk stress te vermijden. 

Maar ondanks alles ging onze dochter nog steeds vooruit. Al waren het kleine stapjes. We moesten echt geduld hebben. Na een jaar wilde ze weer hele dagen naar school. In het begin vond ik dat nog best moeilijk, maar ook ik moest weer vertrouwen in haar krijgen en haar steeds meer weer gaan loslaten!!  Want er was niks meer van de ziekte lichamelijk aan haar te zien. Ze was inmiddels ook ontslagen uit het ziekenhuis en dat betekende dat ze niet meer voor controles naar het ziekenhuis hoefde. We moesten weer nieuwe kleding voor haar gaan kopen, want ze was overal bijna uitgegroeid. Maar ergens bleef toch de angst dat ze een terugval zou krijgen! 

Inmiddels zijn we 17 maanden verder nadat we de diagnose hoorde. En we kunnen echt zeggen dat het goed met haar gaat. Ze doet het goed op school, ze danst enthousiast en heeft weer plezier in haar leven! Maar we zullen haar nog steeds in de gaten moeten blijven houden.. want je kunt helaas aan de buitenkant niet zien wat er in een hoofd van iemand allemaal afspeelt. 

 

Ik ben zo blij dat ik nu kan zeggen dat het erop lijkt dat we deze vreselijke ziekte met z’n allen, maar vooral mijn dochter, tot zover hebben overleefd.  

Zelf durf ik weer te gaan werken en ben langzaam begonnen in een kledingzaak. hier werk ik een aantal uren per week als shopmanager. Dit geeft me zoveel positieve energie en begin langzaam weer mezelf te worden, want wat was ik mezelf kwijt geraakt!! 

Ondanks dat het een hele heftige periode is, heeft het me ook veel gebracht. Je gaat toch iets anders naar het leven kijken en je beseft je dat je niks meer voor lief moet nemen en moet kijken naar wat je nog hebt en kan. Negatieve energie en negatieve mensen om je heen los te laten. Uit de kleinste dingen positieve energie te halen. Ik probeer steeds minder te kijken wat ik niet heb bereikt, maar wat zou ik nu nog kunnen bereiken. Ik probeer me niet meer  te laten leiden door mijn angsten, maar sommige uitdagingen ga ik aan, er is nog zoveel op de wereld te ontdekken en te zien. Ik probeer gewoon plezier te hebben…..

Wat ben ik blij dat we dit samen als gezin hebben doorstaan! 

Op 13 april as gaan we met het hele gezin naar de theatervoorstelling “Emma wil leven!” Deze voorstelling is gebaseerd op de heftige documentaire die een aantal jaren geleden op televisie is geweest. Misschien dat een aantal van jullie deze ook hebben gezien. Helaas is Emma overleden aan de ziekte anorexia. Gelukkig hebben wij een andere ervaring met onze dochter!

Ik zal jullie op de hoogte houden hoe wij deze theatervoorstelling hebben beleefd!

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!

Groetjes, Elles

 

 

Ziekenhuisje thuis (deel 1)

Wat zou jij doen, als je kind ernstig ziek wordt?

Al verschillende keren heb je kunnen lezen in één van mijn blog verhalen dat ik door een bijzondere situatie veel thuis ben.  Ik heb er lang over nagedacht of ik hierover wel in mijn blog wilde schrijven.  Ik wil niet dat mijn blog uit te heftige verhalen zou bestaan. Misschien was ik er ook nog niet klaar voor om dit verhaal op mijn blog te zetten. Maar ergens hoort dit wel bij mijn leven en ben ik onder andere door deze bijzondere situatie mijn blog begonnen. Iets wat op dat moment bij mijn leven paste!

Uiteraard heb ik er ook met mijn dochter over gepraat, omdat het ook om haar gaat. Maar zij wil graag dat ik hierover schrijf, want helaas heerst er denk ik nog veel taboe over de ziekte waaraan mijn dochter lijdt en is het vaak voor anderen moeilijk te begrijpen…..

 

Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan, wat ik zou doen als één van mijn dochters ernstig ziek zou worden. En wat voor consequenties dit zou hebben op het gezin en op mij.  Misschien gelukkig ook maar…..

Want als ik van te voren had geweten, hoe mijn leven zo op zijn kop kon komen te staan. Had ik gedacht dat ik zoiets nooit zou aankunnen.

 

Helaas is het mij ruim 1 jaar geleden overkomen. Mijn man en ik hadden al langer in de gaten dat het met één van onze dochters, die destijds 12 jaar was, niet zo goed ging. Ze klaagde veel over buikpijn, at hierdoor minder, trok zich steeds meer terug, reageerde steeds trager, leek steeds minder energie te hebben, was heel witjes en begon af te vallen. Zelf gaf ze aan dat ze door haar buikpijn geen zin in eten had want dan werd haar buikpijn steeds erger. Ze zat toen in groep 8 wat al een druk jaar was. Ze moest een keuze maken naar welke middelbare school ze zou willen, om deze keuze te kunnen maken moest ze naar veel open dagen van een aantal middelbare scholen en afscheid nemen van de lagere school met als afsluiting de musical… 

Ondanks dat wij dachten dat de buikpijn klachten ook door alle aankomende veranderingen kwamen, zijn we toch met deze klachten naar de huisarts gegaan. Ook de huisarts dacht in eerste instantie dat het eventueel ook wel door alle drukte en de aankomende veranderingen kwam. Maar om toch alles uit te sluiten werden er een paar onderzoekjes gedaan. Gelukkig kwam hier niks bijzonders uit.  Maar wat was het dan, het ging steeds slechter met haar en langzaam aan herkende ik mijn eigen dochter niet meer terug en dat was voor mijn gevoel zo niet ok! Omdat ik wat mensen in onze omgeving ken die een gluten allergie hebben, leek het de huisarts misschien ook een goed idee dat onze dochter 6 weken glutenvrij zou gaan eten om te kijken of haar buikpijn misschien hierdoor minder zou worden. Na die 6 weken moest ze eerst een allergie test doen en weer gluten gaan eten om te kijken hoe ze hierop zou reageren. 

Uit de test kwam niks wat duidde op een gluten allergie. 

We waren niet echt veel verder gekomen. Misschien zou een verwijzing naar een kinderarts ons verder helpen.  Dit speelde zich allemaal af tijdens de zomervakantie van 2017. Na onze vakantie zouden we een afspraak met een kinderarts hebben. 

Maar tijdens onze vakantie ging het steeds slechter met onze dochter, ze bleef maar afvallen en werd bijna apathisch. Ik ging me nu echt grote zorgen maken en heeft mijn man zelfs de huisarts gebeld. Deze gaf aan dat we het gesprek met de kinderarts even moesten afwachten. Ook de kinderarts wilde wat onderzoeken laten plaatsvinden om te kijken wat er met onze dochter aan de hand was…  het zou een week duren voordat we de uitslagen kregen.

Tijdens deze week viel mijn dochter maar liefst 1 kilo af. Zo kon het niet meer langer en belde ik meteen het ziekenhuis op dat ik me ernstiger zorgen maakte en nu wilde komen. Ze woog op dat moment nog maar 29 kilo!  Gelukkig namen ze me serieus en konden we meteen langs komen. Ik zal de datum nooit meer vergeten, het was 29 augustus 2017!   

We werden erg vriendelijk ontvangen en na 4 uur in het ziekenhuis doorgebracht te hebben. Waarin er allerlei onderzoeken en gesprekken hadden plaatsgevonden, kwam het hoge woord eruit!

Mijn dochter leed aan “anorexia”.

Op dat moment stond mijn wereld even stil! Mijn vermoeden werd bevestigd. Ik had tijdens één van mijn gesprekken bij de huisarts en huisarts in opleiding, mijn bezorgdheid over een eetstoornis aangekaart. 

En geheel begrijpelijk was het toen nog te vroeg om hier vanuit te gaan. Mijn dochter had toen ook nog een gezond gewicht.  Maar o wat had ik toen naar mijn moeder intuïtie moeten luisteren. Ik weet nu nog beter dat ik daar echt op moet vertrouwen. Ik heb deze niets voor niets gekregen toen ik moeder werd….

Ik ging steeds meer beseffen dat mijn leven behoorlijk ging veranderen. Gelukkig hoefde ze niet opgenomen te worden in het ziekenhuis. Maar haar gewicht en haar hartslag waren gevaarlijk laag! Het zou “Ziekenhuisje thuis” worden. Ze mocht de aankomende tijd alleen maar op de bank zitten of liggen. Mijn man en ik moesten alles weer van haar over gaan nemen, met name het eten klaar maken en ervoor zorgen dat ze ook ging eten. Er moest 24 uur per dag iemand bij haar zijn om haar in de gaten te houden en te controleren. Via een diëtiste kregen we een eetlijst mee. En zo begon onze strijd tegen deze vreselijke ziekte, want dat is het, het is een vreselijke psychische stoornis.

Nadat we samen de diagnose hadden gehoord, hebben we in de hal van het ziekenhuis samen staan huilen. Zoveel emoties kwamen naar boven, maar ergens ook opluchting, dat we nu eindelijk wisten wat er met haar aan de hand was. We konden er nu iets aan gaan doen en haar helpen te herstellen. Maar ook deed het me pijn, hoe alleen mijn dochter zich gevoeld moet hebben en hoe haar hoofd langzaam over was genomen door deze ziekte. Het is erin geslopen, heeft ze me weleens later verteld.  Toen we buiten stonden heb ik zonder enige twijfel een moeilijk beslissing gemaakt.

De volgende dag zou ik mijn baan op gaan zeggen!  

Wat zou jij doen als je hoort dat je kind of één van je kinderen ernstig ziek is. Zou je ook meteen beslissen om je baan op te zeggen? Of zou je hier nog even over nadenken en op zoek gaan naar een andere oplossing?  Ik ben erg benieuwd naar jouw reactie.. 

Liefs, Elles

Lees binnenkort verder in “Ziekenhuisje thuis” deel 2 hoe het verder met mij, mijn dochter en ons gezin gaat.

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!

 

 

 

 

 

 

 

Vrouw van 50+

Overgangsperikelen

Inmiddels ben ik al een paar weken 50 jaar. Gelukkig heb ik de goede genen geërfd van mijn biologische ouders. Veel mensen schatten mij jonger dan 50! Daar ben ik natuurlijk erg blij mee…..

Maar helaas geeft mijn lichaam wel aan dat ik ouder ben. De overgang is helaas bij mij héél nadrukkelijk aanwezig. In het begin dat ik nog niet zeker wist of ik al in de overgang zat, was ik er ook erg van in de war. Regelmatig vroeg me ook af wat er met me aan de hand was. Ik zat zo niet lekker in mijn vel. Ook heb ik vreselijk last van stemmingswisselingen.   ’s Ochtends vroeg kom ik vaak mijn bed niet uit, mijn hele lichaam doet pijn en wat voel ik me stijf, alsof ik enorm gesport heb. En als ik dan wel de dag daarvoor gesport heb, is het helemaal erg. Dan heb ik ook nog eens enorme last van pijnlijke gewrichten. En wat kan ik overdag zo ontzettend moe zijn. Al bij al word ik niet altijd blij van mijn lijf.. Zeker als je twee van die frisse meisjes in huis hebt rond lopen en nog in de bloei van hun leven zijn. Alhoewel zij zitten op dit moment midden in hun puberteit, wat voor hun ook voor veel verwarring en frustratie kan zorgen. Zoals je wel zult begrijpen is er hier thuis af en toe veel gedoe met al die rondvliegende hormonen!! Die arme man van mij! 

Omdat ik dacht dat ik bijna als enige vrouw zo enorm last van de overgang had en er bij mijn huisarts ook weleens om gevraagd had of sommige kwalen waar ik nu last van had te wijten zijn aan mijn overgang.  Maar helaas werd ik van mijn huisarts ook niet echt wijzer.  Het zou kunnen dat ik inderdaad in de overgang zit,  maar ik ben er toch veel te jong voor.  Ja, ik weet ik zie er jonger uit maar ik ben echt 50!!!!! Ook kreeg ik het idee dat het een fase is die bij elke vrouw hoort en ik moet dat maar ondergaan… Ja makkelijker gezegd dan gedaan, want wat voelde ik me soms ellendig. En voordat ik het wist stond ik weer buiten, lichtelijk gefrustreerd want ik wist nu nog niks, waarom ik me zo onzeker en soms vervelend voelde en toch niet hoopte dat ik me voor de rest van mijn leven zo zou voelen!

Zo nieuwsgierig dat ik ben, wilde ik toch wat meer weten over de overgang. En ben ik naar de bibliotheek gegaan om wat boeken over dit onderwerp te gaan zoeken. Gelukkig vond ik wat boeken die mij wel interessant leken. En wat schept mijn verbazing, dat er toch veel vrouwen zijn die enorm last hebben van de overgang. Zo erg dat ze er depressief van worden, een burn-out krijgen, enorme stemmingswisselingen hebben, negatief zelfbeeld hebben, somber zijn, met angsten te kampen krijgen of zelfs een angststoornis krijgen. Maar ook lichamelijk er erg last van hebben, zoals opvliegers, nacht zweten, hoofdpijn, slapeloze nachten, erge gewichtstoename, bontontkalking, hartkloppingen, slappe/droge huid, pigmentvlekjes, verhoogd cholesterol, heftige of onregelmatige menstruatie en/of libidoverlies en zo kan ik nog wel even verder gaan. Maar dit zijn de meest voorkomende klachten die je kunt hebben tijdens de overgang. Helaas komt het zelfs bij veel vrouwen voor dat al deze klachten hun dagelijkse leven zo beïnvloeden dat ze niet veel meer kunnen of zelfs thuis zitten omdat ze niet meer kunnen werken.

Ik word niet echt vrolijk bij het lezen van al deze klachten. Maar ergens merk ik dat ik ook wel aan veel van deze klachten lijd. Zou het inderdaad toch aan mijn overgang liggen en niet aan mezelf? Soms dacht ik dat ik niet sterk genoeg was om bepaalde gebeurtenissen of dingen aan te kunnen. Waarom kon ik niet zo flexibel meer zijn.  Ik ging zo aan mezelf twijfelen en werd zo onzeker van al die vage klachten die ik de afgelopen jaren voelde. 

 

Er breekt een periode aan waarin je niet alleen lichamelijk verandert, maar ook nieuwe keuzes gaat maken. Veel vrouwen voelen de sterke sensatie dat het nu eens over jezelf gaat!!

Ook ik merk dat ik bezig ben met keuzes maken.. Wat wil ik nog doen, wat voor werk zou ik nog meer willen gaan doen. Met name omdat ik afgelopen jaar veel thuis was om voor mijn zieke dochter te zorgen en mijn baan hiervoor moest opzeggen. Lijkt het wel alsof ik nu zeker de juiste keuze wil gaan maken, zodat ik ook nog flexibel genoeg kan zijn om voor haar te zijn, mocht ze dat nodig hebben. En natuurlijk wil ik er ook zijn voor mijn andere dochter, die het ook zwaar heeft gehad, toen haar zusje zo ziek was… Maar ik vind het best lastig om iets geschikts te vinden en zeker nu ik in de overgang zit, kan ik gewoon minder aan. Want ook ik kom net in de overgang als mijn kinderen gaan puberen, wat best stressvol is en helaas verergert stress  mijn overgangsklachten.. 

 

Maar ik wil niet te lang stil staan bij alle negatieve gevolgen van de overgang.. want dit gaat mij niet helpen, ik zal er toch doorheen moeten.. En net zoals veel andere dingen in mijn leven is dit ook weer een fase.. en probeer ik de positieve kant hiervan maar in te zien. Nooit meer ongesteld, de drang niet meer hebben om alles mee te willen maken, meer rust gevonden, sneller tevreden zijn met de dingen die je hebt, maar ook de dingen die je nog kunt doen. 

Ik geloof er heel erg in dat een positieve levensstijl werkt! Leven met een goede sociale netwerk en optimistische houding doen veel voor hoe je dingen ervaart! Zorg ook goed voor jezelf, meer sporten, let meer op je voeding, meer rust nemen, jezelf meer verwennen. En neem het allemaal niet te serieus!!!

Ik probeer meer te bewegen en ja het werkt echt 🙂 Ik voel me hierdoor in de meeste gevallen ook beter! Bewegen is gezond zowel lichamelijk als fysiek. Ook als je na je 50ste pas gaat bewegen, kun je je lichaam nog verbeteren, pak de kans!!!! 

Maar neem vooral je klachten ook serieus, praat er met iemand over of zoek hulp! Blijf niet te lang met al je klachten rondlopen. 

Mij heeft het ook wel geholpen om er wat meer over te lezen. Zelf ben ik niet iemand die er helemaal in duikt en er alles over wilt weten en lezen. Het helpt mij al een beetje dat er veel meer vrouwen zijn die last hebben van allerlei klachten en ik hierin dus niet de enige ben. 

Zelf heb ik veel gehad aan het boek van Francine Oomen ” Oomen stroomt over”!  Door een creatieve combi van tekst en illustraties, wat ook een beetje chaotisch overkomt, (de overgang voelt soms ook erg chaotisch) leest het boek erg prettig. Ondanks dat de overgang haar echt is overvallen en hier ook echt heel veel last van heeft gehad en hier serieus over schrijft komt het ook wel humoristisch over… 

Ik wens jullie een hele goede overgang!!

Liefs, Elles X

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!