Op kamers
Daar is het moment dan, dat een van je kinderen het huis gaat verlaten en op kamers gaat wonen. Ik vond het al heel wat dat ze in het voorjaar voor 5 weken vertrok om een rondreis te maken door Italie met een vriendin samen in een gehuurde auto….. Ik moest haar toen voor 5 weken missen, maar ik wist dat ze daarna gewoon weer naar huis kwam en voorlopig thuis bleef…
Maar dankzij social media en face time hadden we nog veel contact. Door alles wat ze op social media postte bleven we nog een beetje op de hoogte waar ze was en wat ze allemaal had gedaan.. ..
Na gedoe met haar heenvlucht, een kleine aanrijding met een scooter en een gemiste vlucht (wat hun eigen schuld was) op de terugreis is de reis goed gegaan en heeft ze genoten… zoveel gezien en op verschillende plekken geweest en dat in een periode van corona waardoor zij nog het geluk heeft gehad dat het bijna overal erg rustig was… Als ik eerlijk ben, was ik ook erg jaloers.
Nadat mijn dochter terug was van haar reis door Italie… had ze in de tussentijd contacten gelegd met mede studenten aan de Leidse universiteit en haar studiegenoten van haar eigen studie..
Een van de studenten die uit het buitenland kwam, zocht een huisgenoot..via social media hoopte zij een kamergenoot te vinden. Mijn dochter reageerde meteen hierop en het contact was gelegd. Haar medestudent had namelijk een appartement gevonden, maar moest nog 2 huisgenoten vinden voordat zij het appartement konden huren.. Helaas ging dit appartement uiteindelijk niet door, zoals in veel studentensteden er is meer vraag dan aanbod en moet je er snel bij zijn… De twee meiden hielden in de tussentijd contact en waren heel fanatiek in het zoeken naar een woning… en hun inzet werd beloond want niet veel later hadden ze een appartement gevonden waar ze met z’n drieën konden gaan wonen!!
Ze gingen samen op zoek naar een 3e huisgenootje…maar zoals veel dingen tijdens de corona via “zoom” gaat.. gingen deze gesprekken ook zo! Ze hadden via social media aangegeven dat ze op zoek waren naar een huisgenoot en binnen no-time reageerden veel studenten. Op dat moment was het nog vakantie en woonden nog veel studenten bij hun ouders vaak in het buitenland… Uit al die reactie kozen de meiden 9 andere meiden om in gesprek mee te gaan. En zo zat mijn dochter de halve dag met een lab top aan de eettafel gesprekken te voeren. Wat was het leuk om haar op deze manier te horen praten. Het leek wel of ze een sollicitatie gesprek aan het afnemen was, stelde de juiste vragen om iets meer over iemand te weten te komen. Uiteindelijk heeft ze samen met haar studiegenoot iemand gevonden waarvan ze dachten dat zij een geschikte huisgenoot zou zijn..
Op zulke momenten realiseer je des te meer dat ze echt volwassen aan het worden is! En besef je ook, ja het is heel cliché, maar wat vliegt de tijd voorbij! Waar is dat mooie, rustige, lieve, slimme, voorzichtige meisje gebleven? Blijkbaar verandert in een jonge mooie, volwassen, steeds zeker wordende, ondernemende, zelfstandige, slimme, idealistische vrouw!!!
Op een afstand zit ik dan te kijken en te luisteren naar haar en wat kun je dan trots op je eigen kind zijn.. En dat kan ik nu ook maar het beste doen “op een afstand” alles gadeslaan. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er wel moeite mee heb. Zeker zo’n iemand als ik die toch overal nog een beetje controle over wil houden… maar ja, ook dit hoort bij het leven! Steeds meer je kinderen loslaten en erop vertrouwen dat ze het wel kunnen en redden! En als het toch mis gaat dan zal ik er samen met mijn man er voor ze zijn….
Gelukkig wilde ze wel dat ik mee ging om de woning samen met haar te gaan bekijken. Aangezien de andere twee huisgenoten nog in het buitenland verbleven, konden zij niet meegaan.. en moesten ze vertrouwen op onze bevindingen en meningen. De verhuurder bleek een aardige en betrouwbare man te zijn en het appartement zag er mooi, netjes, groot en verzorgd uit. Het belangrijkste was alleen dat mijn dochter het leuk en geschikt vond. Maar aan haar enthousiasme zag ik dat dit de plek ging worden waar ze zou gaan wonen…
Inmiddels woont ze daar nu ruim 3 maanden met heel veel plezier en vindt het ook helemaal geweldig met haar twee andere huisgenoten. Ze hebben een goede klik met elkaar. In de tussentijd heeft moeders last van een “empty nest syndrome”! Jeetje nooit gedacht dat het toch wel heel erg wennen is als 1 van je 2 kinderen het huis uit is.. de hele vibe verandert hier in huis. En laat nu net de oudste ook een behoorlijke kwebbel te zijn net als ik! Dus als zij thuis kwam vertelde ze vaak wat ze die dag allemaal had meegemaakt en had gedaan.. op zulke momenten realiseer je je niet echt hoe waardevol dit is ……Maar zoals ze zeggen je gaat iets pas missen als het er niet meer is:-)
Maar gelukkig hebben we nog veel contact via whats app, face time en bellen we regelmatig. Vaak vraagt ze of ik haar kan bellen omdat ze dan toch nog mental support nodig heeft. Want ja het studenten leven is erg leuk, maar er wordt ook wel veel van je gevraagd!!! Ondanks alles blijft het dan toch je kind en heeft ze je toch nog nodig…. En ik geef toe dat geeft mij ook weer een voldaan gevoel!
Ze merkt nu ook dat haar leven toch iets anders is geworden… vroeg opstaan, naar college, studeren met of zonder studiegenoten, tot laat in de bibliotheek zitten leren of lezen, alles is in het Engels, studiegenoten leren kennen, boodschappen doen, zelf koken, kleren wassen en daarnaast nog een sociale leven opbouwen of je bestaande sociale leven in stand houden… dan blijft er helaas niet zoveel tijd over voor je hobby’s.. tja dat hoort toch allemaal bij u het volwassen worden!
Maar net zoals ik heb gedaan met vallen en opstaan leer je het en nog steeds vind ik het moeilijk om een soort van balans in je leven te houden of te krijgen….
Gelukkig heb ik nog een dochter thuis wonen… maar het ziet er alleen naar uit dat die volgend jaar uit huis vertrekt.
Sinds mijn 50ste merk ik toch, nu ik ook in de overgang zit en dit veel meer invloed op me heeft dan ik had verwacht. Dat niet alleen mijn rol als moeder ging veranderen vanwege het feit dat mijn dochters pubers werden, maar ook mentaal en fysiek merkte ik dat dit allemaal in een sneltempo ging veranderen…..ik werd opeens onzekerder, angstiger, onrustiger en voel me regelmatig erg moe, slaap erg onrustig, heb enorm last van stemmingswisselingen, ik kan soms behoorlijk down zijn en een paar dagen later, lijkt er niks aan de hand te zijn, af en toe herken ik mezelf geeneens meer…. 
Ik kan het soms echt het niet meer zien zitten! Dit klinkt wel heel dramatisch, maar op zulke momenten voel ik dat echt zo….en weet ik soms ook niet waar dit dan opeens vandaan komt en als ik dat wel weet ga ik daar ook te veel over nadenken, omdat ik niet zo negatief wil zijn! En doe dan mijn best om dit gevoel weg te krijgen…… Pfffff terwijl ik dit intyp realiseer ik me dat dit ook erg zwaar klinkt. Ik weet inmiddels dat hoe meer ik daar mee bezig ben, hoe moeilijker het is om dit gevoel weg te krijgen! Maar ik ben een vechter 
dus vind ik het best moeilijk om hier niet te hard tegen te vechten! Deze gevoelens en emoties mogen er ook zijn! En moet ik soms ook denken “Let it go, let it go”! Maar ja, dit klinkt vaak makkelijker dan gedaan. Gelukkig weet ik altijd weer mooie momenten uit een dag te halen waar ik blij van wordt en weer vrolijk!! Ik ben gewoon som echt “Jantje huilt en Jantje lacht”! 
Net zoals veel vrouwen in de overgang kreeg ik ook last van opvliegers, gelukkig niet zo heel erg, maar af en toe begon ik het wel heel erg heet te krijgen, terwijl ik gewoon stil stond 🙂 De eerste keren dat het me overkwam, voelde ik met toch wel een beetje ongemakkelijk, maar nu laat ik het gewoon gebeuren en lach ik er ook om. Ik weet inmiddels dat het ook weer over gaat!! Het komt met fases…. Zo kan ik maanden er heel erg last van hebben en dan heb ik er weer een tijdje geen last van!! Dit zelfde geldt ook voor nacht zweten, natuurlijk heb je daar het meeste last van als het hoog zomer is en het al zo warm is:-) Dus het gaat echt met “ups and downs”. Nooit geweten dat hormonen je zo in de weg kunnen zitten…..
Het zou zo lekker zijn dat ik net zoals vroeger als klein meisje heerlijk onbevangen rond rende in het bos en niet wetende dat je dan ook heerlijk in beweging bent….nu denk ik er te veel over na… ik moet gaan hardlopen want dat is goed voor me en ik wil graag toch nog wat conditie opbouwen en houden, zonder dat ik me daarna te moe voel. Het gekke is alleen wel als ik eenmaal bezig ben met hardlopen, begin ik het ook wel lekker te vinden…….Alleen voel ik me wel vaak daarna moe…. Hoort dit nu bij mijn leeftijd of heeft dit ook te maken met corona, hierdoor zit ik net zoals vele anderen veel meer thuis……….Het is soms ook om moe van te worden!
Maar om toch in beweging te blijven, ben ik op zoek gegaan naar een wat minder intensievere en blessure gevoelige sport. Want hoe leuk hardlopen ook is, mijn linkerknie en mijn rug geven regelmatig wat anders aan! Dus ben ik me meer gaan verdiepen in yoga en pilates…. Helaas zijn op dit moment alle sportscholen dicht, maar gelukkig zijn er zoveel apps waar ik toch ook goede yoga en pilates workouts heb gevonden! Ik moet er nog wel aan wennen, aangezien ik toch altijd gewend ben geweest om meer in beweging te zijn en buiten te sporten!! Maar ondanks dat zijn een aantal workouts toch ook best intensief en mocht ik toch moe zijn of onrustig 
kan ik hiervoor ook een yoga workout of meditatie vinden… en ik moet zeggen dat dit me steeds meer gaat bevallen. En misschien past dit ook iets meer bij mijn leeftijd 🙂 Alhoewel ik me daar ook niet te veel iets van wil aantrekken….want dan ga ik mezelf misschien echt een oud wijf voelen:-)
Dus vond ik dat ik toch weer iets moest gaan doen, waar ik het gevoel heb ook echt in beweging te zijn………Begin vorig jaar stond ik nog elke week op het hockeyveld, maar door de corona zijn er zoveel maatregelen en beperkingen gekomen dat ik niet meer voor mijn gevoel vrij uit kon hockeyen. Ik weet dat ik het ook positief moet bekijken, want vaak ging de hockey training wel door maar deze was nu zo aangepast dat ik op zoveel dingen moest letten dat ik daar meer mee bezig zou zijn dan het hockeyen op zich. 
Aangezien ik nog een Vespa scooter in de tuin heb staan, waar ik bijna nooit meer op rijd en mijn puber dochters geen behoefte hebben om daar op te gaan rijden. Heb ik besloten om deze te gaan verkopen….ik heb daardoor nu eindelijk (mijn man heeft er namelijk al 1) een sportieve E-bike gekocht! Jeetje dat klinkt alsof ik echt een oud mens begin te worden, mijn moeder heeft er ook een gehad….Maar gelukkig heb je tegenwoordig ook de sportievere versies…hiermee kan ik ook lekker in de duinen fietsen of eigenlijk scheuren… ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een vooroordeel had over een E-bike. Dat je gewoon je motortje aan zet en weinig hoefde te trappen…… maar dat is echt niet zo, ik heb alleen ondersteuning waardoor ik inderdaad minder hard hoeft te trappen maar ik kan toch behoorlijk hard fietsen en het is inderdaad heerlijk dat ik zo een 
berg op ben fiets……maar het gevoel dat ik toch echt wel moet fietsen om vooruit te komen en dan de vaart die ik maak en de wind heerlijk op mijn gezicht voel, geeft me echt een gevoel van vrijheid!! Ik fiets nu meer, langer en ga nu ook fietsen voor de lol, in plaats dat ik ergens naar toe moet!! En ik ben heerlijk buiten!!
Nu lijkt het net door alles wat ik hier boven heb omschreven dat ik het niet altijd zo leuk vind om 50 + te zijn! Dat is niet zo, gelukkig merk ik ook dat er leuke en fijne dingen zijn om ouder te zijn….Ik moet alleen wel eerlijk toegeven dat ik het (tot nu toe) niet echt leuk vind om ouder te worden!!! Ik weet dat ik het gewoon moet accepteren en ik er niet veel aan kan doen, maar helaas heb ik nu eenmaal moeite om sommige dingen te accepteren….. dat heeft bij mij tijd nodig!! Wat ik wel heerlijk vind nu ik ouder ben is dat ik niet alles meer hoef mee te maken, bang ben om dingen te missen! Ik geniet nu ook heerlijk van de stilte in het huis (nu is deze stilte alleen iets moeilijker te vinden aangezien we nu vanwege de 2e lockdown veel meer met z’n 4-tjes thuis zitten). En kan ik ook genieten van de kleine dingen, de rust dat ik niet de hele tijd weg wil gaan, alhoewel dat regelmatig nog wel een strijd is, want ik ben niet graag op mezelf aangewezen…. Maar ik probeer wel vaker de rust op te zoeken! Ik kan ook zo genieten van muziek. Wat is het dan heerlijk om ongegeneerd door de kamer te dansen………mijn dochters zijn er inmiddels al aangewend…. ondanks dat ik volgens mijn meiden al oud bent, voel ik me op zulke momenten heerlijk dat kleine meisje van vroeger die ook zo heerlijk door haar eigen kamer kon dansen……..ik moet er alleen niet bij gaan zingen! Dat wordt in mijn huis ECHT niet gewaardeerd! 
Soms is het ook heerlijk om de slappe lach te hebben, iets wat ik misschien te weinig doe nu ik ouder ben… heerlijk zoals je als klein meisje met je vriendinnetje of als puber met je vriendin zo in de slappe lach kon liggen dat je gewoon buikpijn kreeg van het lachen!!! En je hoefde elkaar maar aan te kijken en je moest weer ontzettend lachen.. iedereen om je heen snapte vaak ook gewoon niet waarom wij zo moesten lachen, maar dat maakte het alleen maar nog leuker:-) 
Gelukkig ben ik getrouwd met een man die veel humor heeft, althans dat vind hij zelf, daar moet ik vaak al om lachen en kunnen wij als twee pubers ook enorm de slappe lach hebben!!!! Heerlijk om je dan even weer zo jong te voelen. 
Een jaar met veel veranderingen, wendingen, aanpassingen, onzekerheden, angsten, verliezen, maatregelen………..Het gevoel dat je geen controle meer ergens over hebt. Is gewoon een vervelend gevoel. Natuurlijk weet ik dat je niet overal controle over kunt hebben en soms ook dit moet loslaten… maar dit jaar vond ik dat toch wel erg lastig, waardoor ik helaas ook wel wat angstiger werd! 
Op het moment dat er in maart 2020 gesproken werd over een lockdown, ging ik me realiseren dat dit niet zomaar een virus is! Er waren wel meer virussen in de afgelopen jaren ontstaan in het buitenland, maar die bleven redelijk beperkt hier in Nederland. Zelfs toen de Mexicaanse griep ook behoorlijk aanwezig was in Nederland en mijn jongste dochter heb laten vaccineren. Vooral jonge kinderen waren erg kwetsbaar, heb ik geen angst gehad dat ik ook besmet kon raken met het virus. Waarschijnlijk heeft mijn oudste dochter de Mexicaanse griep gehad, ze was toen zo ziek. Maar zelfs toen het zo dichtbij kwam, heb ik me niet zo’n zorgen gemaakt.
De winkels en de horeca gelegenheden waren ook dicht! Wat overigens te merken was in mijn portemonnee 😄 Maar ook de horeca werd creatief en overal kon je coffee to go of andere dranken en lekkernijen halen… dus werd dit mijn nieuwe uitstapje.. samen met Frank of met een vriendin of de kinderen coffee to go halen en dan heerlijk ergens gaan wandelen…. Op deze manier ontdekte ik ook dat ik niet altijd maar hoef te winkelen, lunchen, koffie te drinken, uit eten te gaan…maar dit ook wel heerlijk relaxt is om erbij te wandelen…Zo kwam ik ook nog op plekken in mijn eigen stad Haarlem waar ik normaal gesproken zomaar langs loop zonder echt te kijken. En sommige straten waren zo verlaten dat ook andere dingen je meer opvielen. 
dat ik hierdoor wel erg met mezelf geconfronteerd werd… ik vaak de deur uit ging om afleiding te zoeken maar ook om maar sociaal bezig te zijn, wat ik natuurlijk ook erg leuk vind….ik vind het alleen niet erg fijn om met mezelf bezig te zijn ik voel me nu eenmaal fijner als ik met anderen bezig ben! Maar dit is wel weer een leerproces voor mij, ik kan van andere mensen of dingen weglopen, maar ik kan niet van mezelf weglopen!!!
Na een aantal weken kon ik langzaam mijn leven een beetje weer oppakken. Ik kon weer gaan werken……Gelukkig waren het aantal besmettingen minder geworden…. Er bleven wel wat maatregelen van kracht, vooral de 1.5 m meter afstand werd iets wat gewoon bij het leven begon te horen… en in de zomermaanden leek het alsof Corona bijna niet bestond! Het gevoel dat je weer meer kon gaan doen en je je vrijheid weer een beetje terug kreeg, zorgde er voor mij ook voor dat ik ook af en toe vergat dat het virus nog steeds aanwezig was en dat je eigenlijk nog steeds voorzichtig moest zijn! En met mij vergaten volgens mij meerdere mensen dat het virus nog steeds aanwezig was!! Maar wat was dat moeilijk! Gelukkig was het zomer en kon ik veel buiten zijn, heerlijk genieten van het zonnetje! 
Zodra de zomervakantie voorbij was en veel mensen weer terug kwamen van hun vakantie en de kinderen weer naar school gingen en de studenten weer gingen studeren en naar hun studenten stad vertrokken, steeg het aantal besmettingen weer… dit zorgde ervoor dat zelfs de klas van mijn dochter in oktober volledig in quarantaine moest voor 10 dagen…de onrust die ik in de zomermaanden kwijt was geraakt, kwam helaas weer terug! Zeker toen de beste vriendin van mijn jongste dochter positief was getest op Corona… Voor de zekerheid heb ik haar toen ook laten testen en gelukkig was ze negatief getest….een paar weken later heb ik haar weer laten testen want het bleef maar rommelen op haar school en in haar klas. Gelukkig was deze uitslag ook weer negatief! Het blijft lastig om in te schatten wanneer het toch verstandig is om je te laten en vooral je kinderen, want mijn ervaring is dat zij in de wintermaanden vaak verkouden zijn… inmiddels heb ik ook mijn oudste dochter twee keer laten testen, maar gelukkig waren de uitslagen bij haar ook negatief!!! Het waren, zoals ik ook verwachtte, de gewone verkoudheden die zo bij de wintermaanden horen!!!! Ook de maatregelen werden weer strenger.. en wat ik een jaar geleden nooit had verwacht, gebeurde toch… we moesten verplicht mondkapjes gaan dragen in binnen ruimtes..
Een nieuw mode item was geboren.. dit werd het nieuwe straatbeeld.. veel modemerken kwamen met hippe, kleurrijke en originele mondkapjes.. maar ook veel mensen werden erg creatief en maakte hun eigen mondkapjes…dit alles is toch leuker en vooral mooier dan de medische mondkapjes! Maar dit nieuwe item verving ook de autospiegel hangers.. in plaats van knuffels, fotootjes, kralen etc… verscheen er de blauwe mondkap als versiering!!!! 
Maar helaas mocht dit alles niet baten en ging heel Nederland half december weer in een lockdown!! Wat was dit een domper!!!! Voor mijn gevoel had ik me toch zo goed als het kon aan alle maatregelen gehouden en toch hielp dit niet…. en weer probeerde ik zo positief mogelijk te blijven en ging weer bedenken wat ik de aankomende 5 weken kon gaan doen. Wandelen, lezen, coffee to go halen, blog schrijven, tekenen, allerlei klusjes waar ik niet aan toe gekomen ben, de hond uitlaten op verschillende plekken, me als vrijwilligster opgeven bij de VoorleesExpress, boek schrijven………Want voor de tweede keer dit jaar ging de kledingwinkel waar ik werk weer hun deur sluiten.. dit keer had ik er toch meer moeite mee dan bij de 1e lockdown… misschien komt het ook door de periode van het jaar! De maand december kan dit jaar helaas niet zo gevierd worden dan andere jaren en het gevoel dat je nergens naar toe kan, helpt daar natuurlijk ook niet bij… Maar ook nu moeten we het er maar mee doen! 
En ondanks alles ben ik vooral trots op mijn eigen dochters en kijk ik soms met verbazing en verwondering hoe zij zich elke keer weer aanpassen aan elke maatregelen die van ze verwacht wordt en hoe ze weer creatief door elke lockdown heen komen….. ze denken meer in oplossingen dan problemen!!! 
Daar kan ik zeker nog iets van leren….. Dus ga ik ook nu meer in oplossingen denken dan problemen!! Want zodra men hoorde dat op 14 december de winkels vanaf middernacht dicht zouden gaan. Leek er wel een soort paniek uit te breken… ik was die middag nog even in de stad, maar wat hing er een ontzettende vervelende gespannen en gestresste sfeer in de stad.. allemaal mensen die nog snel kerstinkopen wilden gaan doen.. wat normaal altijd heel gezellig is en er een feestelijke sfeer in de stad 
hangt. Was veranderd in een gespannen lichtelijke paniekerige sfeer. Dus ben ik snel naar huis gegaan, kreeg er gewoon hoofdpijn van! Ik heb me niet gek laten maken en heb ik al mijn kerstinkopen relaxt online gedaan met een lekker muziekje op de achtergrond en een kopje koffie.. 
Ik probeer me niet zo mee te laten slepen door mijn eigen angsten, want ook hiervan leer ik veel over mezelf… mijn gevoelens en angsten mogen er zijn, maar ik moet hier niet te veel over nadenken, soms weet je gewoon niet waar deze gevoelens en angsten vandaan komen! 
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en lijkt het erop dat we, maar vooral mijn jongste dochter de ziekte heeft overwonnen. We zeggen eigenlijk nooit dat ze echt beter is.. je weet het gewoon niet, ergens zal ze altijd een soort van controle willen houden. Iets wat veel mensen hebben. Alleen bij haar blijft altijd de angst als er iets heftigst, veel op haar afkomt of veel gebeurtenissen in haar leven zich afspelen, ze de controle verliest en dan als enige uitweg “‘eten’’ ziet, iets waar ze wel controle over zal hebben. Dit kan weer een vorm van anorexia zijn maar ook boulimia of welke eetstoornis dan ook!
Je zult begrijpen dat we toch op haar blijven letten en soms ook wel zorgen maken..maar o wat is het een verschil met toen we net ontdekte dat ze ziek was. We zien weer een gezonde puber door het huis lopen met haar puber gedrag, maar ook iemand die weer zin in het leven heeft en met veel liefde en plezier haar grootste passie dansen uitoefent! Dit jaar doet ze zelf mee aan danswedstrijden. Iets waar we natuurlijk ook even over nagedacht hebben of het verstandig is om haar dit te laten doen. Het kan haar weer meer druk geven, want ze is nu eenmaal een perfectionist! Maar we wilden haar ook niet de dingen ontnemen waar ze juist zoveel plezier aan beleeft… en gelukkig doet dit haar juist heel goed. Ze zegt ook dat ze dit haar uitlaatklep is en dat haar juist energie geeft.
En wat is geweldig om je eigen dochter zo te zien stralen op dat podium!! Dit jaar is ze ook weer begonnen met balletles en mag ze voor het eerst op spitzen staan… Dit doet ze ook met veel passie en plezier! Regelmatig hoor ik dat ze boven aan het oefenen is op haar spitzen en af en toe doet ze een aantal oefeningen in de woonkamer. Zo mooi en sierlijk maakt ze dan haar bewegingen en wat is dit goed voor haar houding. Ik leer hier ook elke keer weer van, ze geeft me dan ook wat aanwijzingen want mijn houding mag ook hier en daar verbeterd worden:-) 
Ondanks dat ze in het eerste jaar van haar middelbare school veel gemist heeft, doet ze het erg goed op school. Ze is erg leergierig en ook hier wil ze erg goed haar best doen, hierdoor haalt ze ook goede cijfers en wil eigenlijk altijd beter. Ook hier speelt haar perfectionisme uiteraard een grote rol! Wij zeggen geregeld dat ze echt ook wat minder hard haar best mag doen, maar ja het is ook wel een beetje het aard van het beestje! Aan de ene kant zijn we ook blij dat ze eigenlijk niet zegt: ok dan ga ik minder mijn best doen!! Met het gevolg dat ze (bijna) niks gaat doen.. Zo’n ijverige dochter is dan eigenlijk ook niet verkeerd!
Ben ik zo trots op haar, hoe ze is geworden, hoe ze naar de wereld kijkt, hoe nieuwsgierig ze nog steeds is, hoe leergierig ze is, hoe ze kijkt naar mensen, hoe ze geen vooroordeel heeft, hoe ze nog zo veel plannen maakt, hoe ruimdenkend ze is, hoe ze nog zo veel wilt ontdekken en doen, hoe ambitieus ze is…… ik ben erg blij dat ik haar moeder mag zijn!
Maar ook zij is een puber met haar puber dingen. Maar de puberteit is ook een grote ontdekkingsreis en soms zelfs overleven. Er is soms orde in haar hoofd en soms ontzettende chaos. Maar ik merk ook dat ik steeds meer vertrouwen in haar krijg, want als moeder moet je ook leren loslaten want ik heb ook ontdekt dat ze meer aankan dan ik in eerste instantie gedacht heb… en merk ook dat ze steeds meer vertrouwen in haar zelf krijgt. Ze krijgt steeds meer een eigen mening die ik ook steeds meer moet gaan respecteren, ze wordt nu groot genoeg om eigen keuzes te maken. Het enige wat ik nu nog kan doen is slechts bijsturen…..
Gelukkig merk ik ook wel dat ze meer verantwoordelijkheidsgevoel krijgt. Zij ruimt al een tijdje haar eigen kamer op, verschoont haar bed regelmatig en pakt elke week de stofzuiger om haar eigen kamer schoon te maken. Terwijl de kamer van haar zusje een grote puinhoop is en ik vaak haar slaapkamerdeur weer dicht gooi als ik er langs loop.. zij is net 15 geworden en ik hoop dat als ze richting de 18 gaat ook wat meer uit zich zelf gaat opruimen. (Ik vrees alleen het ergste).
Aan de ene kant vind ik het ontzettend leuk dat ik zometeen een volwassen dochter in huis heb, aan de andere kant besef ik ook dat zij aan het begin van haar leven staat en ik toch wel heel rap oud aan het worden ben 🙂 de dingen waar zij nu mee dealt, deal ik ook wel een beetje mee…. wat wil ik nu nog gaan doen of wat voor werk wil ik hebben, hoeveel dagen wil ik gaan werken, wil ik nog een studie of cursus gaan volgen, puur uit interesse of werk gerelateerd? Allemaal dingen waar ik het gevoel bij heb dat ik het nu nog kan gaan doen of ondernemen! Voordat ik misschien echt te oud word?
Hoe meer strijd er was om het eten hoe meer zij uiteraard weigerde om te eten. Maar ik had nu niet te maken met een boze en dwarsliggende puber maar met iemand die ziek was. Echt boos kon je eigenlijk ook niet op haar worden. Maar o, wat was dit moeilijk!! Je wilde zo graag dat je kind ging eten en dat ze beter werd. Maar vooral dat je je dochter weer terug kreeg! Want dit was niet meer mijn kind die zich afzette en vaak zo boos op je was. 
We hadden vooral een mijlpaal bereikt toen we hoorden dat ze voor twee uurtjes in de ochtend weer naar school mocht. Dit was natuurlijk extra spannend omdat ze net naar de eerste van de middelbare school zou gaan, maar de eerste twee en een halve maand had ze door haar ziekte gemist. Gelukkig hadden we in de tussentijd goede contacten met haar mentor. Zij had de klas al een beetje voorbereid dat onze dochter weer naar school kwam, maar dat ze nog niet hele dagen naar school zou gaan. Ook hadden haar klasgenootjes vragen aan haar kunnen stellen via de mail. Op al deze vragen had ze voordat ze naar school ging antwoord gegeven. De mentor had deze besproken in de klas, waardoor de klasgenoten al best veel wisten over de ziekte maar vooral ook over onze dochter. Zij hoefde op haar eerste schooldag niet veel meer uit te leggen. Want anorexia is gewoon een complexe ziekte en voor veel mensen is het moeilijk te begrijpen.. Wat ik overigens heel goed kan voorstellen. Ik had hiervoor ook geen idee hoe deze ziekte zo’n impact kon hebben op degene die lijdt aan deze ziekte maar vooral ook op de mensen in de omgeving!
In het begin moest ik onze dochter met de auto nog naar school brengen en weer ophalen. Ze mocht nog steeds niet veel bewegen en hierdoor kon ze helaas nog niet mee doen met gym en naar dansles gaan. Maar wat waren we extra trots op haar toen we hoorde dat ze dit allemaal weer mocht gaan doen! Gelukkig mocht ze ook weer naar school fietsen.. Inmiddels waren we bijna alweer een half jaar verder… Ze kwam alleen nog thuis lunchen, want alle eetmomenten waren toch erg lastig voor haar. 
Gelukkig hadden we via iemand op het werk van mijn man een goede kindertherapeute gevonden. In het begin was het nog best een gedoe om mijn dochter daar te krijgen, want natuurlijk wilde ze daar niet heen. Ze moest dan praten wat erg moeilijk was voor haar! Vaak omdat ze het ook erg moeilijk vond om uit te leggen wat er in haar omging en hoe ze zich voelde. En ze had natuurlijk een vervelende ervaring gehad bij de eetstoornis kliniek.. Maar na een tijdje lukte het mijn man en mij toch om haar zo ver te krijgen dat ze zonder tegenwerking naar de therapeute ging. Langzaam aan kreeg ze meer vertrouwen in haar en ook wij zagen hele kleine stapjes de goede kant op gaan! 
Langzaam kregen wij ons leven weer een beetje terug. Want iedereen heeft wel geleden onder deze ziekte. Met onze andere dochter ging het op een moment ook niet goed. Ze was oververmoeid geraakt door alle emoties en stress die hier thuis zo voelbaar aanwezig was! Zij was toen 15 jaar en ook zij zat midden in haar puberteit, maar omdat zij ook moest dealen met de ziekte van haar zusje, werd ze gedwongen om wel heel snel volwassen te worden. Gelukkig kon zij nog wel praten over haar emoties en hoe ze zich voelde en zijn we samen met haar gaan praten op school en met een therapeute zodat zij ook leerde om met haar emoties om te gaan en vooral haar eigen leven te leiden!! Gelukkig ging het ook steeds beter met haar en wat waren we trots op haar hoe ze haar leven weer oppakte.
Doordat het steeds beter ging met onze dochter, kwam er ook meer rust bij ons. Je maakte je steeds minder zorgen, alhoewel ik regelmatig toch contact had met de mentor van haar op school. Om het voor haar allemaal maar zo makkelijk mogelijk te maken. En zo veel mogelijk stress te vermijden. 
Ondanks dat het een hele heftige periode is, heeft het me ook veel gebracht. Je gaat toch iets anders naar het leven kijken en je beseft je dat je niks meer voor lief moet nemen en moet kijken naar wat je nog hebt en kan. Negatieve energie en negatieve mensen om je heen los te laten. Uit de kleinste dingen positieve energie te halen. Ik probeer steeds minder te kijken wat ik niet heb bereikt, maar wat zou ik nu nog kunnen bereiken. Ik probeer me niet meer te laten leiden door mijn angsten, maar sommige uitdagingen ga ik aan, er is nog zoveel op de wereld te ontdekken en te zien. Ik probeer gewoon plezier te hebben…..
veranderingen kwamen, zijn we toch met deze klachten naar de huisarts gegaan. Ook de huisarts dacht in eerste instantie dat het eventueel ook wel door alle drukte en de aankomende veranderingen kwam. Maar om toch alles uit te sluiten werden er een paar onderzoekjes gedaan. Gelukkig kwam hier niks bijzonders uit. Maar wat was het dan, het ging steeds slechter met haar en langzaam aan herkende ik mijn eigen dochter niet meer terug en dat was voor mijn gevoel zo niet ok! Omdat ik wat mensen in onze omgeving ken die een gluten allergie hebben, leek het de huisarts misschien ook een goed idee dat onze dochter 6 weken glutenvrij zou gaan eten om te kijken of haar buikpijn misschien hierdoor minder zou worden. Na die 6 weken moest ze eerst een allergie test doen en weer gluten gaan eten om te kijken hoe ze hierop zou reageren. 
We werden erg vriendelijk ontvangen en na 4 uur in het ziekenhuis doorgebracht te hebben. Waarin er allerlei onderzoeken en gesprekken hadden plaatsgevonden, kwam het hoge woord eruit! 
Ik ging steeds meer beseffen dat mijn leven behoorlijk ging veranderen. Gelukkig hoefde ze niet opgenomen te worden in het ziekenhuis. Maar haar gewicht en haar hartslag waren gevaarlijk laag! Het zou “Ziekenhuisje thuis” worden. Ze mocht de aankomende tijd alleen maar op de bank zitten of liggen. Mijn man en ik moesten alles weer van haar over gaan nemen, met name het eten klaar maken en ervoor zorgen dat ze ook ging eten. Er moest 24 uur per dag iemand bij haar zijn om haar in de gaten te houden en te controleren. Via een diëtiste kregen we een eetlijst mee. En zo begon onze strijd tegen deze vreselijke ziekte, want dat is het, het is een vreselijke psychische stoornis.
Maar helaas geeft mijn lichaam wel aan dat ik ouder ben. De overgang is helaas bij mij héél nadrukkelijk aanwezig. In het begin dat ik nog niet zeker wist of ik al in de overgang zat, was ik er ook erg van in de war. Regelmatig vroeg me ook af wat er met me aan de hand was. Ik zat zo niet lekker in mijn vel. Ook heb ik vreselijk last van stemmingswisselingen. 
Omdat ik dacht dat ik bijna als enige vrouw zo enorm last van de overgang had en er bij mijn huisarts ook weleens om gevraagd had of sommige kwalen waar ik nu last van had te wijten zijn aan mijn overgang. Maar helaas werd ik van mijn huisarts ook niet echt wijzer. Het zou kunnen dat ik inderdaad in de overgang zit, maar ik ben er toch veel te jong voor. Ja, ik weet ik zie er jonger uit maar ik ben echt 50!!!!! Ook kreeg ik het idee dat het een fase is die bij elke vrouw hoort en ik moet dat maar ondergaan… Ja makkelijker gezegd dan gedaan, want wat voelde ik me soms ellendig. En voordat ik het wist stond ik weer buiten, lichtelijk gefrustreerd want ik wist nu nog niks, waarom ik me zo onzeker en soms vervelend voelde en toch niet hoopte dat ik me voor de rest van mijn leven zo zou voelen!
Ik word niet echt vrolijk bij het lezen van al deze klachten. Maar ergens merk ik dat ik ook wel aan veel van deze klachten lijd. Zou het inderdaad toch aan mijn overgang liggen en niet aan mezelf? Soms dacht ik dat ik niet sterk genoeg was om bepaalde gebeurtenissen of dingen aan te kunnen. Waarom kon ik niet zo flexibel meer zijn. Ik ging zo aan mezelf twijfelen en werd zo onzeker van al die vage klachten die ik de afgelopen jaren voelde. 
Maar neem vooral je klachten ook serieus, praat er met iemand over of zoek hulp! Blijf niet te lang met al je klachten rondlopen. 
Zelf heb ik veel gehad aan het boek van Francine Oomen ” Oomen stroomt over”! Door een creatieve combi van tekst en illustraties, wat ook een beetje chaotisch overkomt, (de overgang voelt soms ook erg chaotisch) leest het boek erg prettig. Ondanks dat de overgang haar echt is overvallen en hier ook echt heel veel last van heeft gehad en hier serieus over schrijft komt het ook wel humoristisch over… 
Ik hoor vaak mensen zeggen: “Je bent zo jong als je je voelt”. En ik weet dat ik er jonger uit zie dan 50! Maar helaas geeft mijn lichaam wel aan dat ik 50 ben geworden. Jeetje, ik zit echt midden in de overgang en heb hier helaas ook echt veel last van. Alle dingen die je kan bedenken die bij de overgang horen, heb ik wel:-( 
Dan kan ik nog wel met mijn jong lijkende gezicht doen alsof ik 40 ben, maar ik voel me echt niet meer zo aantrekkelijk als toen. Ik heb me toen ik 25, 30 of 40 werd, nooit anders gevoeld als die dag daarvoor. Maar nu merk ik toch wel degelijk een verschil. Het voelt toch wel een beetje anders, vooral lichamelijk, heb overgangsklachten, wat betekent dat ik nu in de levensfase zit waarbij ik van een vruchtbare naar een onvruchtbare periode ga. Dus er verandert nogal veel in mijn lichaam, maar ook aan mijn lichaam. Waardoor mijn geestelijk gesteldheid ook wel verandert. Sinds kort heb ik ook een leesbril moeten aanschaffen. Ik word echt oud!
Zoals ik al eerder aangaf wilde ik toch iets meer stil staan bij de leeftijd van 50 jaar. In eerste instantie wilde ik niet echt een feest geven. Maar hoe meer ik hier over na begon te denken, hoe meer ik zin had om juist wel een feest te geven. Ik had zoveel mensen al een tijd niet meer gezien en gesproken. Mijn 50ste verjaardag zou juist een goede gelegenheid zijn om juist die vrienden, vriendinnen, kennissen, collega’s, oud-collega’s en familie uit te nodigen om weer eens met elkaar te praten, te lachen, herinneringen op te halen en te dansen!
omdat wij elkaar al bijna 14 jaar kende voordat wij gingen trouwen? Of komt het omdat we elkaars jeugdliefdes zijn? Elkaar erg goed kennen? of omdat we elkaars ontwikkelingen en persoonlijke groei in de loop van de jaren van dichtbij hebben meegemaakt? Ik vind dat lastig om te zeggen. Eigenlijk vind ik het nog geen eens zo knap dat wij al 17 jaar getrouwd zijn. Nee het feit dat we al bijna 30 jaar samen zijn dat vind ik pas iets bijzonders! 
Maar ondanks dat merken we dat we samen sterk zijn, we kunnen veel samen aan. We hebben inmiddels best wel veel samen meegemaakt. We proberen samen te blijven lachen, positief te blijven (wat vaak ook erg lastig is). We slaan ons samen overal doorheen, we hebben dezelfde normen en waarden. We geven elkaar de ruimte om ons zelf te blijven ontwikkelen en ook apart dingen te ondernemen, maar we proberen ook samen leuke dingen te doen, we proberen te blijven communiceren, we proberen te genieten van de kleine dingen. Dit wil allemaal niet zeggen dat we altijd gelukkig samen zijn en het altijd met elkaar eens zijn, nee we zijn het ook regelmatig niet met elkaar eens en zijn ook samen niet altijd even gelukkig, maar het lijkt er vaak wel op dat we naar hetzelfde einddoel willen, alleen soms via een andere weg. Natuurlijk kennen mijn man en ik ook periodes dat er barstjes in ons huwelijk ontstonden. Dat we elkaar echt even niet leuk vonden. Maar we realiseerden ons dan wel altijd dat we zo ook niet verder wilden en konden. Vaak helpt het bij mij al een beetje om dingen los te laten, niet te veel op die dingen te focussen die mij irriteren, situaties graag willen creëren waarvan ik eigenlijk al weet dat dit erg moeilijk te realiseren is. Maar ook dingen proberen te accepteren die toch niet zullen veranderen of weg zullen gaan. Ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk dit allemaal is, vooral vanwege mijn verleden, maar ik doe mijn best. En soms heb ik gewoon een boze bui en gaat mijn leven even niet zoals ik het graag zou willen of spelen mijn hormonen op. Want o, wat heb ik veel last van stemmingswisselingen nu ik in de overgang zit… Maar we proberen er wel altijd samen weer uit te komen. 