Pleegouders
Ik was bijna 3 jaar toen mijn pleegouders mij liefdevol opnamen in hun gezin. (Ik heb mijn “pleegouders” altijd gezien als mijn echte ouders dus vanaf nu zal ik ze ook gewoon mijn “ouders’ noemen.) Gelukkig was ik er toen nog niet van bewust dat ik al zoveel mee had gemaakt. Pas later in mijn leven werd ik geconfronteerd met mijn verleden. Als klein meisje wist ik natuurlijk wel dat ons gezin anders was. Mijn ouders en mijn broer waren blank en ik was gekleurd. Lijk ook totaal niet op mijn ouders, terwijl mijn broer natuurlijk wel qua uiterlijk zowel op mijn vader als mijn moeder lijkt. Toen mijn broer op 6-jarige leeftijd hoorde dat hij een zusje zou krijgen die een wat donkere huidskleur had en bij een andere papa en mama was geboren. Maakte hij een tekening van het nieuwe gezin waar hij, papa, mama en zichzelf had getekend en een heel donker poppetje en dat poppetje was ik! Zo mooi dat kinderen vaak dingen letterlijk opvatten.
Omdat mijn ouders lang hadden moeten wachten voordat mijn broer geboren werd, was het in die tijd niet verantwoordelijk dat mijn moeder nog een keer zwanger zou raken. Maar omdat mijn ouders nog zo’n grote kinderwens hadden, besloten ze om een kind te gaan adopteren. Helaas waren mijn ouders op een bepaalde leeftijd gekomen, dat ze te oud waren om een baby te adopteren. Inmiddels hadden ze wel te horen gekregen dat er in een Nederlands kindertehuis een meisje van bijna 3 jaar zat die zo’n behoefte had aan lieve ouders. En dat meisje was ik natuurlijk!!
Mijn toekomstige ouders waren erg nieuwsgierig naar mij geworden en wilde graag kennis met mij maken. Ze mochten mij, tijdens hun bezoek aan het kindertehuis, meenemen voor een wandeling in de buurt. Mijn broer was meteen trots op mij en zoals een grote broer kan zijn, pakte hij mijn hand. Daar was ik niet van gediend en gaf hem meteen een klap op zijn hand. Die arme broer van mij, hij bedoelde het zo goed, maar ja, doordat ik zoveel had meegemaakt had ik moeite met andere kinderen en wilde mijn moeder, die mijn andere hand vast hield, niet delen met anderen. Na de wandeling brachten ze me weer terug naar het kindertehuis. Voordat ze mij mee naar huis konden nemen, moesten er nog wat administratieve handelingen plaats vinden en mochten ze mij pas een week later meenemen. Op dat moment keken mijn ouders naar mij en stonden ze erop dat ik meteen met ze mee zou gaan. Ze konden mij na deze kennismaking niet achterlaten. Want leg maar aan een meisje van ruim 2 jaar uit, dat je nu zonder haar weggaat maar snel weer terugkomt om haar op te halen. Het kindertehuis stemde hiermee in en zo kwam ik weer terecht bij een nieuw gezin.
Want hoe klein ik ook was en hoe onschuldig ik eruit zag met mijn grote bruine ogen! Zo onschuldig was mijn leventje niet geweest. Ik ben een premature baby. Veel te vroeg kwam ik op de wereld en heb een lange tijd in de couveuse gelegen. Ik ben nogal nieuwsgierig van aard, dus misschien was dit de reden wel. Ik wilde graag weten hoe de buitenwereld eruit zag.. Achteraf had ik dit misschien beter niet willen weten. Want toen mijn biologische moeder zwanger bleek te zijn, wilde mijn biologische vader niks met dit ongeboren kindje te maken hebben en heeft redelijk snel mijn biologische moeder verlaten. Helaas heeft mijn biologische moeder veel in haar jeugd meegemaakt, waardoor ze eigenlijk nooit goed voor mij heeft kunnen zorgen en zo haar eigen problemen had. Door een bepaalde situatie kwam ik na een aantal maanden terecht bij een gezin die voor een middag op mij ging passen. Zij hadden al meteen door dat er iets aan de hand met mij was, ik was ondervoed, huilde de hele tijd, had een ontwikkelingsachterstand (wat natuurlijk ook veel voorkomt bij prematuurtjes), maar had ook onverklaarbare blauwe plekken op mijn lijfje. Aan het einde van die middag zou mijn biologische moeder mij weer komen ophalen, maar ze is nooit gekomen. Wat heb ik toen toch ontzettend geboft dat dit gezin mij toen liefdevol heeft verzorgd en mij in hun gezin heeft opgevangen. Na een aantal maanden hoorde ik helemaal bij het gezin en was ik het zusje geworden van hun kinderen. Maar helaas was mijn situatie te complex om hier te kunnen blijven. En moest dit gezin mij afstaan aan het kindertehuis. Ze hebben toen met pijn in hun hart een meisje van bijna 2 moeten afstaan aan het kindertehuis.
Gek eigenlijk, vroeger dacht ik dat dit soort dingen alleen in het buitenland voorkwamen, maar dit heeft allemaal in Nederland plaats gevonden. Aangezien ik toen nogal klein was en ik bij verschillende mensen ben opgegroeid, weet ik niet hoe alles precies is gegaan, maar heb ik eigenlijk nooit de behoefte gehad om dit helemaal uit te gaan zoeken. Uiteindelijk ben ik goed terecht gekomen. Helaas heeft dit er niet voor kunnen zorgen dat ik in mijn volwassen leven geen last van mijn verleden heb gekregen en ben ik door een hele vervelende verwerkingsproces gegaan en heb ik er een angststoornis van over gehouden. Tijdens mijn jeugd heb ik geen professionele hulp gehad, waardoor ik continu op zoek ben naar mijn identiteit. Maar het heeft me steeds meer doen beseffen, zeker nu ik ook zelf kinderen heb, hoe ontzettend moedig mijn ouders en het gezin, waar ik tijdelijk heb gewoond, zijn geweest om zo’n kwetsbaar meisje nog een fijne toekomst te willen geven en met liefde hebben opgenomen in hun leven. Ik had alleen mijn ouders zo gegund dat het hun gelukt was om mij te kunnen adopteren en ik ze mijn (adoptie)ouders kon noemen in plaats van pleegouders. Maar helaas heeft mijn biologische moeder nooit voor afstand getekend en heeft ze toch wat rechten gehouden..
Ik weet nog goed dat één van mijn dochters op de lagere school een verhaal heeft geschreven over adoptie. Waarbij ze ook een tekening had gemaakt van een treurig meisje die in haar kamer zit waar geeneens een bed in staat maar een matras op de grond lag en ze weinig spullen had en daarnaast had ze hetzelfde meisje lachend getekend in haar mooie nieuwe kamer bij haar nieuwe familie met een bed, een bureau en allemaal mooie spulletjes. En zo zie ik het vaak ook door de ogen van mijn dochter, ik ben zo blij en dankbaar dat ik ergens anders uiteindelijk ben opgegroeid en niet bij mijn biologische moeder, want ik moet er niet aan denken hoe mijn leven er dan uit had gezien!! Natuurlijk heb ik hechtingsproblemen gehad en heb ik heel erg mijn best gedaan om alles zo goed mogelijk te doen en aan de verwachtingen van mijn ouders te voldoen. (Wat waarschijnlijk een groot aantal van jullie ook heeft gedaan). De enige angst wat ik meer heb gehad, is dat ik tot mijn 18e bang ben geweest dat als ik niet mijn best genoeg deed dat mijn ouders mij weer weg zouden doen. Want dit was al eerder gebeurd in mijn leven!
Helaas leven mijn ouders niet meer en heb ik het gevoel dat ik ze niet genoeg heb kunnen bedanken. Maar dankzij social media heb ik sinds een aantal jaren wel weer contact met een paar gezinsleden van de familie waar ik ook tijdelijk heb gewoond als baby en dat doet me heel erg goed!
Misschien is dit een ander bericht dan jullie van mij gewend zijn, maar ik wilde toch ook iets meer kwijt over mijn persoonlijke leven. Want ik merk nu ik bijna 50 word, ik meer terug kijk op mijn jeugd , wat dit mij heeft gebracht en wat het met mij heeft gedaan. Het heeft me in ieder geval gevormd tot de persoon die ik nu ben!!
Groetjes, Elles X
