50 +

Vijftig!!

Van het weekend ben ik vijftig geworden!  Een leeftijd waar ik deze keer toch meer bij stil sta. Nu ben ik echt over de helft van mijn leven. (Althans men zegt dat we steeds ouder worden, maar ik verwacht niet dat ik de honderd haal). Ken ik mijn man al meer dan de helft van mijn leven. Zie ik mijn eigen dochters veranderen in jonge volwassen vrouwen. Heb ik al zoveel meegemaakt en gezien en dat terwijl mijn eigen kinderen aan het begin staan van hun leven.

Ze hebben mij steeds minder nodig.  

Ik hoor vaak mensen zeggen: “Je bent zo jong als je je voelt”.  En ik weet dat ik er jonger uit zie dan 50!  Maar helaas geeft mijn lichaam wel aan dat ik 50 ben geworden. Jeetje, ik zit echt midden in de overgang en heb hier helaas ook echt veel last van. Alle dingen die je kan bedenken die bij de overgang horen, heb ik wel:-( 

Dan kan ik nog wel met mijn jong lijkende gezicht doen alsof ik 40 ben, maar ik voel  me echt niet meer zo aantrekkelijk als toen. Ik heb me toen ik 25, 30 of 40 werd, nooit anders gevoeld als die dag daarvoor. Maar nu merk ik toch wel degelijk een verschil. Het voelt toch wel een beetje anders, vooral lichamelijk, heb overgangsklachten, wat betekent dat ik nu in de levensfase zit waarbij ik van een vruchtbare naar een onvruchtbare periode ga.  Dus er verandert nogal veel in mijn lichaam, maar ook aan mijn lichaam. Waardoor mijn geestelijk gesteldheid ook wel verandert.  Sinds kort heb ik ook een leesbril moeten aanschaffen. Ik word echt oud!

Voorheen had ik nog weleens het gevoel dat mijn leven nog redelijk open lag…..maar dat gevoel heb ik nu wel minder.  

 

Aan de andere kant merk ik dat ik wel wat meer rust heb gekregen, ik hoef niet persé meer alles willen meemaken, overal bij willen zijn, niks willen missen, de ideale baan willen hebben (die naar mijn mening niet echt bestaat) en dit dan ook nog perfect willen combineren met mijn gezin. En om dit alles voor elkaar te krijgen holde ik juist overal zomaar voorbij. Nu kan ik veel meer genieten van de stilte in huis (als de kinderen naar school zijn en mijn man naar zijn werk), van een wandeling maken met de hond in de natuur, van de eerste zonnestralen in de ochtend! Maar ook van het werk dat ik nu doe. Ik kijk steeds meer naar wat er nu bij mij past! 

Zoals ik al eerder aangaf wilde ik toch iets meer stil staan bij de leeftijd van 50 jaar. In eerste instantie wilde ik niet echt een feest geven. Maar hoe meer ik hier over na begon te denken, hoe meer ik zin had om juist wel een feest te geven. Ik had zoveel mensen al een tijd niet meer gezien en gesproken.  Mijn 50ste verjaardag zou juist een goede gelegenheid zijn om juist die vrienden, vriendinnen, kennissen, collega’s, oud-collega’s en familie uit te nodigen om weer eens met elkaar te praten, te lachen, herinneringen op te halen en te dansen!

Ik wilde niet alleen een feest geven omdat ik 50 jaar werd, maar ook om het afgelopen jaar achter ons te laten. Want wat was dit een heftig jaar voor ons gezin (hierover binnenkort meer)… en nu alles weer wat beter lijkt te gaan, hadden wij met z’n viertjes ook wel een feest verdiend! 

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover! Mijn 50ste verjaardag! Wat was het een geweldig feest en wat hebben wij ontzettend genoten.. toch wel leuk om op deze manier te vieren dat je 50 bent geworden!  

Word jij binnenkort ook 50? Ga je dit ook uitgebreid vieren of laat je het stilletjes voorbij gaan? Zie je er tegen op of vind je het prima? 

Ik ben erg benieuwd naar jullie reactie.. 

Groetjes, Elles

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!

 

 

 

 

Beach life

Life is good at the beach!

Ik heb het geluk dat ik zo heerlijk dicht bij het strand woon.  Dan zul je denken dat ik heel vaak op het strand ben. Maar eigenlijk valt dat wel mee. Want vind hier de tijd soms ook maar voor. Door de weeks heb ik het vaak druk..Natuurlijk ben ik wel regelmatig in de zomermaanden op het strand, maar lang niet zo vaak als men zou denken…..

Vaak in het weekend vind ik het te druk en dan ga ik het liefst ’s ochtends vroeg of ’s avonds naar het strand.  Maar ik houd wel heel erg van het strand en de zee. De geur van de zee, het geluid van de wind en de zee en het weidse uitzicht.. Kijken naar het oneindige. Iets wat me ook wel rust lijkt te geven. En ik word altijd vrolijk als ik op het strand ben, het geeft je een vakantie gevoel. Hoef even nergens aan te denken en kan al mijn zorgen, eventuele problemen en gedachten achter me laten…

Daarom heb ik deze week ook besloten om echt eens “me time” te nemen. Want hoe vaak zeg ik tegen mezelf dat ik tijd voor mezelf nodig heb? Maar het lijkt me gewoon niet echt te lukken om die tijd ook te nemen. Dus heb ik bewust mijn agenda leeg gemaakt. En wat bof ik ook met het weer, de hele week zijn de weersvoorspellingen fantastisch en neem ik me voor om bijna elke ochtend voor twee uurtjes naar het strand te gaan. Het is dan nog niet te warm, te druk, de standtenten ontwaken, je hoort alleen het geruis van de zee en de wind, zonder dat dit geluid overheerst wordt door de muziek die galmen uit de boxen van de strandtenten… Het lijkt ook alsof je heel even het strand voor je alleen hebt.. En wat een rust…… 

Rust, dat heb ik wel even nodig na een vrij heftig jaar. Na 2 ochtenden op het strand doorgebracht te hebben, merk ik ook dat het me eindelijk een beetje lukt om toe te geven aan die rust.. die rust dat het strand zo ’s ochtends vroeg aan mij geeft.  Wat heb ik lang dit gevoel niet gehad!  

Dat “beach life”  bevalt me op deze manier wel heel erg goed! En ik merk dat dit op dit moment ook heel erg goed bij mij past.. dat herinnert mij weer waarom ik ben begonnen met mijn web blog.. door verhalen te schrijven over mijn leven, kom ik er ook achter welk leven nu bij mij past.  

Live Life!

Ik ga deze week nog wel even door met mijn “beach life”!

Wat geeft jou rust en heb je het gevoel dat je echt tijd voor jezelf hebt?

 

 

Happily ever after!

Alweer 17 jaar getrouwd!

Afgelopen weekend waren mijn man en ik 17 jaar getrouwd!

Op zo’n moment realiseer je je weer hoe snel de tijd voorbij vliegt. Inmiddels zijn we ook niet meer met z’n tweeën, maar vormen wij een gezin met 4 personen. Wij zijn nu samen met 2 prachtige dochters, waarvan de oudste dit jaar 17 wordt en op weg is om een volwassen vrouw te worden. De jongste is 13  en zit midden in haar puberteit. Zoekende naar haar eigen identiteit, wie ben ik? 

 

17 jaar al samen getrouwd zijn, is best bijzonder tegenwoordig. Zeker als je bedenkt dat bijna 1 op de 10 volwassenen gescheiden is. (Dit is gemeten op 1 januari 2017). Waarschijnlijk ligt het aantal gescheiden volwassen alweer hoger. Volgens het CBS is de kans 40 % dat een huwelijk strandt. Helaas zie ik in mijn eigen omgeving nog geregeld huwelijken stranden. 

 

Maar wat is dat dan toch dat mijn man en ik nog steeds bij elkaar zijn?  Is het omdat wij elkaar al bijna 14 jaar kende voordat wij gingen trouwen? Of komt het omdat we elkaars jeugdliefdes zijn? Elkaar erg goed kennen? of omdat we elkaars ontwikkelingen en persoonlijke groei in de loop van de jaren van dichtbij hebben meegemaakt?  Ik vind dat lastig om te zeggen. Eigenlijk vind ik het nog geen eens zo knap dat wij al 17 jaar getrouwd zijn. Nee het feit dat we al bijna 30 jaar samen zijn dat vind ik pas iets bijzonders! 

Toen we elkaar net leerde kennen had ik niet meteen van “dit is de man met wie ik ga trouwen”. Nee, dat is met de jaren zo gegroeid. Voor mijn gevoel hebben we niks overhaast gedaan en hebben we het misschien zo gedaan zoals het hoort? We hebben elkaar eerst goed leren kennen voordat we zijn gaan samenwonen. We hebben gewacht totdat mijn man afgestudeerd was. Ik werkte al op jonge leeftijd. Op het moment dat mijn man na zijn studie ook ging werken, hebben we eerst weer gespaard voordat we ons eerste huis gingen kopen, dit huis hebben wij helemaal moeten verbouwen voordat het ons droomhuisje werd. En zijn we daarna, nadat we toch ook weer wat geld hebben moeten sparen, getrouwd. We waren alleen niet lang samen als getrouwd stel, want ruim 6 maanden later werd onze oudste dochter geboren. Weliswaar 2 maanden eerder dan ik uitgerekend was! 

Maar wat betekent eigenlijk “zoals het hoort”? Ik heb er destijds helemaal niet zo over nagedacht. Het ging gewoon zo, dit paste bij ons en ons leven die we samen op deze manier wilde doorbrengen. We namen gewoon onze tijd. En dat kon natuurlijk ook omdat we elkaar zo jong hadden leren kennen.

Maar waarom wilde ik toen trouwen? Omdat ik zeker wist dat ik met mijn grote liefde samen wilde blijven en dit wilde ik samen met hem en iedereen die veel voor ons betekende vieren. Ik vind het nu na zoveel jaar veel interessanter om te weten waarom we nog steeds getrouwd zijn. Natuurlijk is dit omdat we nog steeds van elkaar houden. Maar veel van jullie zullen ook weten dat op het moment dat je kinderen krijgt, je leven enorm gaat veranderen. Opeens ben je niet meer met z’n tweeën, je kunt elkaar niet meer die aandacht geven die je zou willen geven. Je bent opeens ook verantwoordelijk voor zo’n klein wezentje die op dat moment nog zo afhankelijk van je is en je krijgt er meteen meer zorgen bij! Van een zelfverzekerde vrouw werd ik opeens een onzekere moeder… 

Maar ondanks dat merken we dat we samen sterk zijn, we kunnen veel samen aan. We hebben inmiddels best wel veel samen meegemaakt. We proberen samen te blijven lachen, positief te blijven (wat vaak ook erg lastig is). We slaan ons samen overal doorheen, we hebben dezelfde normen en waarden. We geven elkaar de ruimte om ons zelf te blijven ontwikkelen en ook apart dingen te ondernemen, maar we proberen ook samen leuke dingen te doen, we proberen te blijven communiceren, we proberen te genieten van de kleine dingen. Dit wil allemaal niet zeggen dat we altijd gelukkig samen zijn en het altijd met elkaar eens zijn, nee we zijn het ook regelmatig niet met elkaar eens en zijn ook samen niet altijd even gelukkig, maar het lijkt er vaak wel op dat we naar hetzelfde einddoel willen, alleen soms via een andere weg. Natuurlijk kennen mijn man en ik ook periodes dat er barstjes in ons huwelijk ontstonden. Dat we elkaar echt even niet leuk vonden. Maar we realiseerden ons dan wel altijd dat we zo ook niet verder wilden en konden. Vaak helpt het bij mij al een beetje om dingen los te laten, niet te veel op die dingen te focussen die mij irriteren, situaties graag willen creëren waarvan ik eigenlijk al weet dat dit erg moeilijk te realiseren is. Maar ook dingen proberen te accepteren die toch niet zullen veranderen of weg zullen gaan. Ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk dit allemaal is, vooral vanwege mijn verleden, maar ik doe mijn best. En soms heb ik gewoon een boze bui en gaat mijn leven even niet zoals ik het graag zou willen of spelen mijn hormonen op. Want o, wat heb ik veel last van stemmingswisselingen nu ik in de overgang zit… Maar we proberen er wel altijd samen weer uit te komen. 

Een relatie is gewoon hard werken, het is echt geven en nemen, water bij de wijn doen. Niet alleen denken “what’s in it for me” maar vooral “what’s in it for us”!  

 

Groetjes, Elles X

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!

 

 

 

ONE day!

Weer werken voor “one day!”

Hoe is het eigenlijk als je door bepaalde omstandigheden negen maanden niet echt hebt kunnen werken?  Negen maanden geleden moest ik onverwachts de beslissing maken om te stoppen met werken. Het was zo’n uitzonderlijke situatie dat ik, voor mijn gevoel, gewoon geen keuze had. Van de één op de andere dag werkte ik niet meer. Terwijl ik net na lange tijd weer een beetje een balans had gevonden om te werken naast mijn gezin. Ik had een baan gevonden die op dat moment echt goed bij mij paste. 

Natuurlijk was dit negen maanden geleden een hele logische keuze voor mij om te stoppen met werken.  Binnenkort zal ik in een ander blog bericht hierover meer gaan uitweiden, maar ik heb daar wat meer tijd voor nodig om alles goed op een rijtje te zetten en dit te kunnen verwoorden.

In ieder geval merkte ik wel dat als je thuis zit, je wereldje wel erg klein wordt. Aangezien ik ook bijna niet van huis weg kon, beperkte dit mij ook om dingen te gaan doen buitenshuis.  Gelukkig werd na een aantal maanden de situatie wel wat beter, waardoor ik  iets meer vrijheid kreeg!

Dit was het moment dat ik steeds meer behoefte kreeg om iets te gaan doen voor mezelf. Hiervoor was ik druk genoeg geweest om van alles te regelen en te zorgen voor. 

Maar wat voor werk paste op dat moment bij mij? Ik kan nog niet een hele dag van huis zijn. Zo is het idee ontstaan om een eigen web blog te gaan beginnen. Op dat moment was ik veel creatief bezig geweest met moodboards maken als uitlaatklep, maar ook omdat we op dat moment ook midden in één van onze grootste verbouwing zaten.  De ideeën die ik in mijn hoofd had en die materialen en meubelstukken die ik mooi vond, verwerkte ik met behulp van foto’s en plaatjes in een moodboard.  Maar waarom zou ik deze visualisatie van dingen die ik leuk vind, interessant vind en mooi vind niet delen met anderen? Schrijven over onderwerpen die mij op dat moment bezighouden of  die ik interessant vind? Natuurlijk heb ik me ook echt afgevraagd of ik daar nu niet te oud voor was, omdat veel blogs gecreëerd zijn door jonge meiden. Maar daar heb ik niet te lang bij stil gestaan, ik wilde dit doen omdat ik het leuk vind… 

Toch miste ik wel het contact met anderen. Want werken aan je web blog doe je toch veel alleen. Wat was ik dan ook blij toen iemand mij vroeg of ik één dag in een kledingwinkel wilde invallen. Ik had altijd graag een keer in een kledingwinkel willen werken, maar zoals velen van jullie wel kennen, het leven vliegt aan je voorbij!

Eindelijk had ik nu de kans om eens te kijken of dit ook iets voor mij is. Dat ik van mode houd dat wist ik zelf inmiddels wel en dat ik blijkbaar wel een goede smaak heb qua kleding was ik zelf ook wel achter gekomen na al die jaren. Niet omdat ik zo zelfverzekerd ben, nee meer door alle complimenten en opmerkingen die ik in de loop van de jaren van anderen krijg. 

En toen was de dag aangebroken, één dag, “ONE day”, werken in de kledingwinkel ONE streetwear in Haarlem. Wat heb ik genoten die dag om weer contact met mensen hebben, ze te adviseren, mooie kleding te laten zien, maar ook gewoon een praatje te maken.. iets wat voor veel mensen heel vanzelfsprekend is, maar voor mij die maanden lang voornamelijk veel zorgen heeft gehad en veel thuis heeft gezeten, was dit opeens niet zo vanzelfsprekend meer. De mensen die die dag in de winkel kwamen, kenden mijn geschiedenis niet, wisten niet in wat voor situatie ik zit. Zij zagen puur iemand die in de winkel stond. Iets wat voor mij ook weleens heerlijk was. Alles wat er thuis afspeelde kon ik nu ook echt even thuis laten. Ik was er echt één dag tussenuit.. Maar wat ik natuurlijk ook erg leuk vond, is dat ik in een kleding winkel stond die alleen maar draagbare, duurzame heren- en dameskleding verkoopt. Achter elk merk zit een uniek verhaal en alles is gemaakt met respect voor het milieu en de mens. Iets wat je de mensen die iets kopen ook mee kon geven. 

Voor “ONE day” heb ik genoten. En ik weet nu ook dat het werken in een kleding winkel ook bij mij past!! Dus wie weet?  

Mocht jij een keer in de buurt zijn van de Gierstraat in Haarlem, dan moet je zeker binnenlopen bij “ONE”.   

Groetjes, Elles

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!

 

Ananas weetjes

Ananas symbool van gastvrijheid!

mijn witte ananas

De ananas zie je tegenwoordig veel als print op kleding, kussen hoezen, telefoon hoesjes, boterham trommels, bekers etc.. maar ook als accessoires voor je interieur. Zelf heb ik een wit beeldje in de vorm van een ananas als accessoire in mijn eigen huis staan. Wij hebben deze witte ananas gekocht omdat ik het een mooi en leuk beeldje vond, maar ook omdat iemand mij had verteld dat de ananas ook wel staat voor “rijkdom”!  

Ik zie dit niet alleen maar als teken dat ik het financieel goed heb, maar ook om al die rijkdom om me heen…. Ik heb twee prachtige, bijzondere dochters, ben nog steeds samen met mijn grote liefde die ik op mijn 19e heb ontmoet, heb lieve, trouwe vriendinnen, woon in een mooi huis dat we onlangs helemaal hebben kunnen verbouwen en heb twee lieve en aanhankelijke huisdieren, waar iedereen veel plezier van heeft. Dus daarom wilde ik graag deze ananas hebben. Elke keer als ik er naar kijk, sta ik weer even stil aan al die rijkdom om me heen!

Maar wist je dat de ananas ook het symbool van gastvrijheid is op de Caribische eilanden? De Spanjaarden kwamen er achter doordat de ananassen vaak bij de ingang van een dorp lagen. Zij ontdekten dat dit was om de bezoekers welkom te heten.  

Maar wist je ook dat:

  • De ananas oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komt
  • De Guarani Indianen de ananas “nanna” het “excellent fruit” noemden
  • Christoffel Colombus de ananas op het eiland Guadeloupe ontdekte
  • Hij de ananas “pina de Indes” (pijnboom van de Indianen) noemde
  • En hier de naam “pineapple” (de appel van de pijnboom) vandaan komt
  • Ons woord “ananas” is afgeleid van “anana” een Toepi taal in Brazilië
  • Wij hebben er het woord “ananas” van gemaakt
  • In 1548 hebben Portugese kooplieden de vrucht meegenomen naar India en Afrika
  • Pas in 1650 hebben wij in Europa pas kennis gemaakt met deze lekkere vrucht
  • Vroeger was vers fruit erg schaars in Europa
  • Daarom zag je alleen bij de rijken de ananas op tafel staan
  • Hier komt waarschijnlijk ook het idee vandaan dat de ananas ook staat voor rijkdom

Voor mij is de ananas niet alleen een mooie accessoire, als vrucht is de ananas voor mij ook een heerlijk stukje fruit dat mij altijd toch ook een zomergevoel geeft! En wat is het dan fijn om te horen dat deze vrucht ook ontzettend gezond is. Het is rijk aan vitamine C, wat natuurlijk heel goed is voor  je hele immuunsysteem, het versterkt je botten (wat zeker nu belangrijk is voor mij nu ik in de overgang zit) en is onder andere goed voor je spijsvertering.. 

Dus ik ga zeker meer verse ananas deze zomer eten! Of ik maak er lekkere smoothies van! En jij?

Groetjes, Elles

Pubers in huis

Puberperikelen

Ja, ik weet het zeker, ik heb nu echt twee pubers in huis! Er wordt regelmatig erg boos naar me gekeken als ik een bepaalde opmerking plaats of iets vraag waar ze geen zin in hebben om op te antwoorden. Of wie kent het niet het woord of uitspraak “Jaaaaa!!” of “Dat weet ik nu wel, dat heb je al gezegd!” Of als ik A zeg wordt er automatisch B gezegd. Als ik zo vriendelijk mogelijk vraag of iemand iets voor mij wilt doen, dan wordt er bijna altijd automatisch  “misschien” geantwoord. Als moeder weet ik dan nog niet of er iets gaat gebeuren. Soms hebben ze van die dagen dat ze of alleen boos zijn of aan het mokken zijn.  Waarschijnlijk hebben ze dan meer last van hun hormonen. Ook hebben we discussies die ik ook altijd met mijn ouders had over of je naar een feestje mocht en hoe laat je dan naar huis moest komen.  Dat is hier in ons huis helaas ook af en toe een punt van discussie. En vooral de opmerking “maar iedereen mag  ook zo laat naar huis”, is zo herkenbaar…….

Hoe vaak zal ik niet gevraagd hebben aan één van mijn dochters of ze hun kamer willen opruimen of überhaupt hun spullen willen opruimen, want vaak loopt er een heel spoor van eigendommen door het huis heen waar iemand heeft gelopen of is geweest.  Maar als ik het toch niet kan laten en hun kamer toch ga opruimen, zover dat mogelijk is, word dat ook niet altijd in dank afgenomen.  Ook staat de  hele badkamer vol met flesjes, potjes, make-up, overal liggen borstels, elastiekjes en helaas ook haren. Wat ben ik blij dat ze sinds kort een eigen badkamer hebben, kunnen ze daar lekker al hun eigen spulletjes uitstallen en hun gang gaan. Als er iets in de keuken klaar wordt gemaakt, lijkt het soms wel of er een bom is ontploft. Vaak proberen ze dit wel allemaal op te ruimen, maar er blijven toch regelmatig wat restjes staan die eigenlijk ook opgeruimd moeten worden. Soms kan ik zelfs onze eettafel niet meer terug vinden, omdat deze lijkt veranderd te zijn in een bibliotheek. Overal zie ik schoolboeken, alleen deze staan niet zoals in een bibliotheek in de kast. Nee, deze liggen verspreid over onze eettafel. Regelmatig ben ik ook de  telefoonopladers kwijt of zijn deze net in gebruik als ik ook mijn mobiele telefoon moet gaan opladen. Ach, al deze dingen zullen voor jullie ook heel herkenbaar zijn. 

Maar wat ik toch wel het meest lastige vind is de manier waarop ze soms tegen je praten of het niet met je eens zijn. Dat gaat af en toe met veel geweld (zo noem ik maar even hun boze manier van praten).  Daar heb ik als gevoelig persoon soms best last van. Zeker als ik zo’n week met veel geweld achter de rug heb, dan ben ik erg moe en kost dit mij veel energie. Dat we dan ook nog last hebben van onze hormonen zal zeker niet mee helpen!

Ik merk dat ik nu ook echt op zoek ben naar wat past nu bij mijn leven dat ik dit me minder ga aantrekken? Ik heb me al een beetje aangeleerd om op zulke momenten maar tot 10 te gaan tellen, proberen het niet te persoonlijk op te vatten, me niet afgewezen te voelen en zeker niet een discussie aan te gaan. Want een discussie aangaan heeft op dat moment helemaal geen zin. Vaak kun je geen goed gesprek aangaan. Soms probeer ik te zeggen wat ik opmerk of zie, zoals bijvoorbeeld: “Ik zie dat je boos bent!” En probeer op een ander moment een gesprek aan te gaan. Maar dat is niet altijd eenvoudig.  Iemand vertelde me laatst dat ze dat ook herkende en als het haar toch overkwam dat het haar te veel raakte, ze dan merkte dat ze haar “harnas” nog niet aanhad.  Ik vond dat zo mooi gezegd en ik begreep helemaal wat ze bedoelde En ben dit ook gaan toepassen, als één van mijn dochters met te veel geweld tegen me gaat praten, denk ik bij mezelf ik moet snel dat “harnas” aantrekken! Ik moet zeggen dat dit soms echt helpt. Maar natuurlijk kun je niet op deze manier alle conflicten uit de weg gaan, soms zijn ze ook echt nodig! Maar leuk is het natuurlijk niet. 

 

Het lijkt nu net of het vreselijk is om pubers in huis te hebben, maar dat is echt niet zo. Er zijn ook hele leuke en gezellige momenten in huis. Met mijn dochters heb ik nu ook hele andere gesprekken dan vroeger, je praat nu veel meer op een volwassen manier tegen elkaar.  De gesprekken kunnen overal over gaan. Over school, over hun vrienden en/of vriendinnen, hun sport, hobby’s, shoppen, vakanties. Maar ook over problemen die ze op dat moment ondervinden of over de keuzes die ze moeten maken en dan vinden ze het toch fijn als jij een luisterend oor kan bieden of jouw advies te horen. Alhoewel ze tegenwoordig ook niet altijd zitten te wachten op jouw advies of mening, maar als het om toch hele belangrijke dingen gaat, vinden ze het toch fijn om jouw mening te horen. Wat ik ook nu heel erg leuk vind aan puberdochters is dat je nu ook hele leuke dingen samen met elkaar kunt doen, samen sporten, in de stad koffie drinken of lunchen, shoppen, naar de film gaan, musea bezoeken, creatief bezig zijn, de hond uitlaten, samen dagjes weg, steden bezoeken……. Je merkt dat je bij veel dingen op hetzelfde niveau zit, je deelt dezelfde interesses, waardoor je ook leuke gesprekken krijgt.

Om beter te kunnen begrijpen waarom ik in bepaalde fases toch meer conflicten met mijn meiden heb dan anders, ben ik er toch meer over gaan lezen. Want de sfeer in huis wordt er niet altijd beter op als er continu conflicten zijn.  Wat ik toch ook wel een beetje weet, is dat kinderen tijdens hun puberteit aan het leren zijn wie ze zelf zijn, op zoek gaan naar hun eigen identiteit en hierdoor ook meer hun eigen mening krijgen, hun eigen keuzes willen maken, dingen op hun manier willen doen en proberen vaker hun eigen standpunt duidelijk te maken, vooral als ze het niet eens zijn met ons als ouder. Maar blijkbaar vinden ze het ook weer moeilijk om hun emoties te beheersen, vandaar dat ze vooral tijdens een ruzie niet altijd erg aardig overkomen. Hun hersenen en hun lichaam ontwikkelen zich zo snel.  Ook mijn dochters gaan door deze fase. Want zo zie ik het maar een beetje, het is een fase. Want wat moet het voor hun ook soms niet erg ingewikkeld en emotioneel zijn die puberteit. Al die hormonen waar ze dan ook nog eens last van hebben! Dat is natuurlijk ook niet leuk! 

We moeten weer een soort balans gaan vinden hoe we nu met elkaar om moeten gaan, nu ze langzaam volwassen aan het worden zijn. De verhoudingen zijn aan het veranderen, toen ze nog een kind waren, had ik het op een bepaalde manier toch voor het zeggen en luisterden ze ook beter naar mij. Maar nu beginnen ze zichzelf te leren kennen.  Ze hebben net zoals ik regelmatig ruimte nodig om even iets voor zichzelf te doen of zichzelf te ontwikkelen. Deze ruimte hebben ze nodig om zich te ontwikkelen en te kunnen groeien naar hun volwassenheid. En de één heeft meer ruimte nodig dan de anderen.  Mijn ene dochter heeft meer behoefte om mijn mening te horen en mijn andere dochter lijkt alles zelf uit te willen zoeken. Als ik nu weleens bots met mijn dochter(s), probeer ik er aan te denken dat zij dat doen omdat ze misschien meer ruimte willen hebben om hun eigen keuze te maken of dingen te doen op hun manier of last van stemmingswisselingen hebben. Ik moet ze steeds meer gaan vertrouwen en ze steeds meer gaan loslaten, hoe moeilijk dit soms ook is!   Mijn dochters zijn allebei op hun eigen manier zoekende naar hun eigen ik…. 

Ook merk ik dat ze steeds meer privacy willen hebben. Hun kamer is echt hun domein. Hier kunnen ze laten zien wie ze zijn!! Ze willen hun eigen kamer helemaal zelf inrichten en opruimen wanneer zij willen 🙂 Alhoewel ik als moeder het toch niet altijd kan laten om toch te gaan opruimen. Op hun kamer kunnen ze naar hun favoriete muziek luisteren en zich ontspannen. 

Hun vrienden en vriendinnen zijn ook steeds belangrijker, ze begrijpen elkaar omdat ze door dezelfde fase gaan en kunnen ze meer zichzelf zijn. Ze gaan bij hun vrienden en vriendinnen ook meer op zoek naar hun eigen identiteit. Bij wie wil ik horen! Dat zie ik ook bij mijn dochters, vaak zien ze er een beetje hetzelfde uit, maar proberen toch ook hun eigen stijl te creëren. Maar ze hebben vaak wel dezelfde interesses. Ook merk ik dat ze meer aan hun vrienden en vriendinnen vertellen dan dat ze aan mij vertellen. Tja ook in dit geval  moet ik ze meer loslaten. Wat natuurlijk niet altijd makkelijk is voor een nogal nieuwsgierige en controlerende persoon als ik.  En als  ze momenten hebben dat ze weinig vertellen, moet ik ook accepteren dat er niet altijd iets vervelends aan de hand is. Ik hoop gewoon dat als er echt iets is, dat ze dan wel bij mij komen.

Helaas weet ik ook uit eigen ervaring dat je je ook niet schuldig moet voelen als er wel wat mis is en je dit niet hebt kunnen voorkomen door er voor tijdig over te praten. Gelukkig  heb ik wel vertrouwd op mijn moeder intuïtie en heb hierdoor toch net op tijd aan de bel kunnen trekken. Omdat ik toch mijn eigen dochter goed genoeg kende dat er wel iets mis was. Ik probeer niet te lang stil te staan wat ik gemist heb dat het zover is gekomen of wat ik had kunnen doen om dit te voorkomen. Nee, ik ben nu meer bezig met hoe ik haar er weer boven op kan helpen en haar alle steun geef die ze nodig heeft..  

In ieder geval begrijp ik nu mijn eigen ouders veel beter, de zorgen die ze maakten en de grenzen die ze stelden, toen ik in de puberteit zat. Maar ook mij een beetje probeerde te beschermen dat ik niet het verkeerde pad op ging.  Want ondanks dat het goed is dat mijn meiden hun eigen grenzen leren kennen, hun eigen fouten moeten maken, is het toch ook belangrijk dat ze toch wat handvatten en grenzen van mij en mijn man aangereikt krijgen. Hoe mooi is het dat wij als ouders hun hierin kunnen begeleiden naar hun volwassenheid.. Niemand heeft ons geleerd hoe wij onze kinderen moeten opvoeden tijdens de puberteit, ook ik leer nu elke dag iets bij, net zoals mijn dochters!! 

Misschien herken je wel dingen in mijn verhaal als je pubers hebt of vind je het soms ook lastig om met ze te communiceren? Denk er dan ook maar aan dat dit ook in veel gevallen een fase is, maar dat dit vaak ook weer voorbij gaat..

Groetjes, Elles X

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!

 

 

 

Handlettering

Creatief schrijven

 

Handlettering is een creatieve manier van schrijven, door verschillende soorten letterontwerpen te gebruiken, kun je op deze manier de woorden meer laten opvallen of meer betekenis aangeven. Het is bijna niet weg te denken uit ons straatbeeld, zwarte krijtborden, posters, kaarten, notitieboekjes, agenda’s of winkelruiten gevuld met sierlijke letters, krulletjes banners en tierlantijntjes, die allerlei quotes benadrukken of producten aanprijzen. 

Sinds kort ben ik ook om en kan ik mijn creativiteit helemaal kwijt in allerlei lettervormen.  Ik heb inmiddels ook een handlettering drawing set, handlettering pennenset en allerlei verschillende fineliners aangeschaft. Het is nog wel flink oefenen voordat je een beetje de techniek doorhebt om mooie letters te kunnen maken, zeker als je gebruik maakt van een speciale handlettering pennenset. Voordat ik het weet ben ik uren aan het oefenen.

Helaas ben ik er nog niet zo heel handig in om zelf te bedenken welk lettertype, krulletjes en/of welke banner ik ga gebruiken voor een bepaalde tekst of quote. Maar gelukkig kun je al veel ideeën vinden op Pinterest en Instagram en zijn er veel boeken te koop over handlettering. Ook hier kun je veel inspiratie uithalen. Maar het blijft toch ook een kwestie van veel oefenen en op jouw manier creatief bezig zijn..

Tevens heb ik er ook mijn huis mee op gevrolijkt. Ik heb een mooie quote in handlettering gemaakt en deze in een fotolijstje gedaan. Veel van deze quotes zijn ooit al bedacht door anderen, maar heel af en toe lukt het me om er een zelf te bedenken of bepaalde woorden te gebruiken die al in een quote staan en deze eigen te maken. 

 

Vaak als ik op zoek ben naar een quote om deze in mooie lettertypes te gaan schrijven, valt het me op dat ik altijd een tekst uit kies waar ik vrolijk van word, die me opbeurt of waar ik kracht uit haal. Want op dit moment kan ik deze quotes erg goed gebruiken omdat ik het idee heb dat het leven me wel erg aan het uitdagen is op dit moment… Door het vele oefenen van het schrijven van sierletters, lees ik ook meerdere keren dezelfde tekst(en) en vaak helpt het  om je dan ook zo te voelen of datgene te doen wat omschreven staat. En werkt het bij mij bijna als een soort “mantra”!

Het werkt voor mij in ieder geval erg rustgevend en ben elke keer weer verrast dat het me dan ook gelukt is. En hoe leuk is het als je zelf je eens bijvoorbeeld een kaart op kan sturen met jouw persoonlijke boodschap.. 

Heb je ook zin gekregen om meer verschillende lettervormen te gaan gebruiken tijdens het schrijven? Pak dan je fineliners, handletteringpen of potlood en ga handletteren! 

Veel plezier!

Groetjes, Elles

Stippen kriebels

Spring fashion 

 

Hier even een kort berichtje van mij, anders dan jullie van mij gewend zijn.  Wat een heerlijk weer is het vandaag! En wat heb ik nu zo’n zin om mijn nieuwe kleren aan te doen, nu kan ik ze eindelijk aan. Deze heb ik gisteren gekocht bij BIENstore in Heemstede. Wat een leuke winkel is dit, leuke, frisse, hippe, casual, betaalbare en tweedehands dameskleding kun je hier kopen. Maar ook voor leuke kadootjes, accessoires, sjaals etc… kun je hier terecht. En niet te vergeten hebben ze ook hun eigen prachtige sieradenlijn van BIEN jewelry en andere merken. Niet alleen om hun kleding, sieraden en accessoires is het een van mijn favoriete winkel in Heemstede, maar vooral ook om de mensen die hier werken. Erg vriendelijk en nemen de tijd voor je…. Dus mocht je in de buurt zijn dan moet je zeker even langs gaan bij BIENstore.

Ik wens jullie allemaal een hele zonnige dag..

Groetjes, Elles

Lente kriebels

Spring fashion

Heb je ook zo’n zin in de lente? Ik kan niet wachten om weer in mijn garderobe kast te duiken en daar alle lente kleding te voorschijn te halen.

Ik ben gek op mode en vind het daarom belangrijk om er altijd wel verzorgd en goed gekleed uit te zien. Iedereen kent het wel dat je van die ochtenden hebt dat je niet uit je bed kunt komen en schrikt bij de eerste aanblik in de spiegel. Maar als ik dan onder de douche ben geweest, wat leuks uit mijn kast heb getrokken en weer een beetje mijn best heb gedaan om er weer wat verzorgd uit te zien, dan voel ik me ook meteen wat beter.  Ik laat me ook best een beetje door alle mode trends van dit moment beïnvloeden. Maar ik ben zeker geen mode popje!  Ik let er altijd wel op of een bepaald kledingstuk mij echt wel staat en bij mijn persoonlijkheid past! Ik ben een nogal sportief type en draag het liefst casual kleding. 

Maar is alles nog wel een beetje trendy wat ik in mijn kleding kast heb hangen en pas ik het allemaal nog wel en kan ik het, nu ik bijna 50 word, nog wel dragen? Want ook ik moet er aan geloven, ik zit midden in de overgang en daar horen natuurlijk ook allerlei veranderingen van je lichaam bij of ik het wil of niet… 

Om weer een beetje inspiratie op te doen en te kijken wat de nieuwste trends van het voorjaar zijn, ben ik samen met een vriendin afgelopen weekend naar een “Fashion event” bij een hippe kledingzaak bij mij in de buurt geweest. Ik ben helemaal weg van Zweedse merkkleding en die hingen hier volop in deze winkel. 

Geel en groen

Wat me vooral opviel is dat je de kleuren geel en groen veel ziet. De kleuren van dit voorjaar 2018.  Gele en groene broeken, shirts, blouses, truien, blazers en jassen hingen in deze winkel. Vooral okergeel vind ik een mooie kleur het heeft iets chics. Maar het is wel een kleur waar je voorzichtig mee moet zijn, want het past niet bij iedereen. Ook zag ik op shirts, broeken en badpakken een jungle print.  Zelf ben ik ook overstag gegaan en heb ik een badpak met jungle print gekocht. Ja,  je leest het goed een badpak!! Ook bij mij verandert mijn lichaam en niet altijd op de gunstigste plekken. Niet dat ik me echt schaam voor mijn huidige figuur. Maar soms vind ik een badpak gewoon wat gekleder staan. En als ik me op sommige dagen wat minder happy met mijn lichaam voel, waarom zou ik dan geen badpak aan doen als ik me daar gemakkelijker bij voel! Gelukkig zie je dit jaar ook steeds meer hippe, leuke en mooie badpakken in de winkels verschijnen….. 

Roze, bloemen en ruit

Ook zag ik de kleur roze in de winkel hangen. Ik ben vooral weg van de kleur oudroze, deze kleur kun je zo mooi combineren met grijs. Over grijs gesproken wat helemaal “hot” is, is het geruite kledingstuk.  Veel grijze ruiten broeken met of zonder gekleurde bies in allerlei verschillende soorten broeken. Van de wijde grijze geruite broek met strik lint tot de meer pantalon achtige broeken waren te zien tijdens deze “fashion event”.  Ik voel me meer prettiger bij een skinny-fit model broek, maar misschien komt dat ook omdat ik wat klein van stuk ben en zijn die wijde broeken meestal te lang voor mij. Maar ook de geruite blazer zag ik hangen, vooral met een gekleurde bies aan de zijkant van de mouwen vind ik erg mooi. Combineer dit met een skinny, mom fit, boy- of girlfriend spijkerbroek en je casual chic look is compleet! Houd je meer van een romantische stijl, dan zit je dit jaar ook helemaal goed, want de bloemenprint vind je volop terug op jurken, blouses, blazers, shirts, jasjes en broeken. 

Leopard, strepen en polkadots prints

Dit voorjaar zie je ook veel wat drukkere prints. Strepen op vooral shirts en truien zie je dit jaar ook weer veel terug. Dit doet me altijd veel denken aan de marine look.  De polkadot print op blouses doet me vooral denken aan het liedje “holiday” van Madonna. Tijdens haar “Blond ambition” tour droeg ze een zwarte spaanse blouse met polkadots. Aangezien ik nog steeds vrolijk word van dit liedje, word ik ook vrolijk bij het dragen van een blouse met stippen. Maar wat me vooral opvalt in de winkels zijn allerlei kledingstukken met leopard prints. Niet alleen in de originele kleuren, maar ook in een grijze-, blauwe, rode, gele, groene, zwart/witte tint. Voorheen vond ik deze print op een kledingstuk af en toe een beetje ordinair overkomen, maar dit jaar is deze print op veel kledingstukken subtiel aangebracht! En zelfs ik heb sinds kort een blouse met een leopard print in de kast hangen. Terwijl ik meer van basic kledingstukken houd. 

Sporty en rood

Ik ben helemaal weg van de sportieve kledingstijl, die je nu overal in de winkels ziet. Broeken in allerlei verschillend kleuren, shirts, blouses, blazers, jassen, truien voorzien van een gekleurde bies. Allemaal afgeleid van de originele trainingspakken die ook voorzien zijn van een gekleurde bies. Het leuke van deze kledingstijl is dat je het heel sportief kan dragen, bijvoorbeeld een “sporty” broek met een sweater of casual chic, bijvoorbeeld een spijkerbroek met een gekleurde bies met een sportief shirt en een blazer. Maar je kunt deze kledingstijl ook heel erg netjes dragen, bijvoorbeeld een nette zwarte “sporty” broek gecombineerd met een mooie blouse en een rode blazer. En wat ook niet onbelangrijk is, het zit ook allemaal erg comfortabel, vooral de broeken die op een trainingsbroek lijken. 

De kleur rood past ook heel goed bij deze “sporty” stijl en ook dit is een kleur die ik van het weekend in de winkel zag hangen. Waar ik helemaal blij van word.

De meeste kleding die je op de foto’s ziet, komen uit mijn eigen kledingkast. Bij het uitzoeken van de kleding, realiseerde ik me pas goed dat ik best veel kleding heb en vroeg ik me op dat moment ook af, hoeveel kleding heeft een mens eigenlijk nodig? Maar ook besefte ik me dat niet elk kledingstuk meer bij mij paste. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me afvraag of ik een bepaald kledingstuk nog wel kan dragen. Dit vinden mijn dochters helemaal niet erg, want voor dat ik het weet, hangt het bij een van hen in de kledingkast. 

Heb je ook zo’n zin in de lente gekregen en kan je net als ik niet wachten om jouw voorjaarskleding te gaan dragen? Of moet je nog wat nieuws kopen, dan hoop ik dat ik je met deze blog wat inspiratie heb kunnen geven. 

Groetjes, Elles

Een nieuw begin….

Pleegouders

Ik was bijna 3 jaar toen mijn pleegouders mij liefdevol opnamen in hun gezin. (Ik heb mijn “pleegouders” altijd gezien als mijn echte ouders dus vanaf nu zal ik ze ook gewoon mijn “ouders’ noemen.) Gelukkig was ik er toen nog niet van bewust dat ik al zoveel mee had gemaakt. Pas later in mijn leven werd ik geconfronteerd met mijn verleden. Als klein meisje wist ik natuurlijk wel dat ons gezin anders was. Mijn ouders en mijn broer waren blank en ik was gekleurd. Lijk ook totaal niet op mijn ouders, terwijl mijn broer natuurlijk wel qua uiterlijk zowel op mijn vader als mijn moeder lijkt. Toen mijn broer op 6-jarige leeftijd hoorde dat hij een zusje zou krijgen die een wat donkere huidskleur had en bij een andere papa en mama was geboren. Maakte hij een tekening van het nieuwe gezin waar hij, papa, mama en zichzelf had getekend en een heel donker poppetje en dat poppetje was ik! Zo mooi dat kinderen vaak dingen letterlijk opvatten. 

Omdat mijn ouders lang hadden moeten wachten voordat mijn broer geboren werd, was het in die tijd niet verantwoordelijk dat mijn moeder nog een keer zwanger zou raken. Maar omdat mijn ouders nog zo’n grote kinderwens hadden, besloten ze om een kind te gaan adopteren. Helaas waren mijn ouders op een bepaalde leeftijd gekomen, dat ze te oud waren om een baby te adopteren.  Inmiddels hadden ze wel te horen gekregen dat er in een Nederlands kindertehuis een meisje van bijna 3 jaar zat die zo’n behoefte had aan lieve ouders.  En dat meisje was ik natuurlijk!!  

Mijn toekomstige ouders waren erg nieuwsgierig naar mij geworden en wilde graag  kennis met mij maken. Ze mochten mij, tijdens hun bezoek aan het kindertehuis, meenemen voor een wandeling in de buurt. Mijn broer was meteen trots op mij en zoals een grote broer kan zijn, pakte hij mijn hand. Daar was ik niet van gediend en gaf hem meteen een klap op zijn hand. Die arme broer van mij, hij bedoelde het zo goed, maar ja, doordat ik zoveel had meegemaakt had ik moeite met andere kinderen en wilde mijn moeder, die mijn andere hand vast hield, niet delen met anderen.  Na de wandeling brachten ze me weer terug naar het kindertehuis. Voordat ze mij mee naar huis konden nemen, moesten er nog wat administratieve handelingen plaats vinden en mochten ze mij  pas een week later meenemen. Op dat moment keken mijn ouders naar mij en stonden ze erop dat ik meteen met ze mee zou gaan. Ze konden mij na deze kennismaking niet achterlaten. Want leg maar aan een meisje van ruim 2 jaar uit, dat je nu zonder haar weggaat maar snel weer terugkomt om haar op te halen. Het kindertehuis stemde hiermee in en zo kwam ik weer terecht bij een nieuw gezin. 

Want hoe klein ik ook was en hoe onschuldig ik eruit zag met mijn grote bruine ogen!  Zo onschuldig was mijn leventje niet geweest.  Ik ben een premature baby. Veel te vroeg kwam ik op de wereld en heb een lange tijd in de couveuse gelegen. Ik ben nogal nieuwsgierig van aard, dus misschien was dit de reden wel. Ik wilde graag weten hoe de buitenwereld eruit zag..  Achteraf had ik dit misschien beter niet willen weten. Want toen mijn biologische moeder zwanger bleek te zijn, wilde mijn biologische vader niks met dit ongeboren kindje te maken hebben en heeft redelijk snel mijn biologische moeder verlaten. Helaas heeft mijn biologische moeder veel in haar jeugd meegemaakt, waardoor ze eigenlijk nooit goed voor mij heeft kunnen zorgen en zo haar eigen problemen had. Door een bepaalde situatie kwam ik na een aantal maanden terecht bij een gezin die voor een middag op mij ging passen. Zij hadden al meteen door dat er iets aan de hand met mij was, ik was ondervoed, huilde de hele tijd, had een ontwikkelingsachterstand (wat natuurlijk ook veel voorkomt bij prematuurtjes), maar had ook onverklaarbare blauwe plekken op mijn lijfje. Aan het einde van die middag zou mijn biologische moeder mij weer komen ophalen, maar ze is nooit gekomen. Wat heb ik toen toch ontzettend geboft dat dit gezin mij toen liefdevol heeft verzorgd en mij in hun gezin heeft opgevangen. Na een aantal maanden hoorde ik helemaal bij het gezin en was ik het zusje geworden van hun kinderen. Maar helaas was mijn situatie te complex om hier te kunnen blijven. En moest dit gezin mij afstaan aan het kindertehuis. Ze hebben toen met pijn in hun hart een meisje van bijna 2 moeten afstaan aan het kindertehuis.

 

Gek eigenlijk, vroeger dacht ik dat dit soort dingen alleen in het buitenland voorkwamen, maar dit heeft allemaal in Nederland plaats gevonden. Aangezien ik toen nogal klein was en ik bij verschillende mensen ben opgegroeid, weet ik niet hoe alles precies is gegaan, maar heb ik eigenlijk nooit de behoefte gehad om dit helemaal uit te gaan zoeken. Uiteindelijk ben ik goed terecht gekomen. Helaas heeft dit er niet voor kunnen zorgen dat ik in mijn volwassen leven geen last van mijn verleden heb gekregen en ben ik door een hele vervelende verwerkingsproces gegaan en heb ik er een angststoornis van over gehouden.  Tijdens mijn jeugd heb ik geen professionele hulp gehad, waardoor ik continu op zoek ben naar mijn identiteit. Maar het heeft me steeds meer doen beseffen, zeker nu ik ook zelf kinderen heb, hoe ontzettend moedig mijn ouders en het gezin, waar ik tijdelijk heb gewoond, zijn geweest om zo’n kwetsbaar meisje nog een fijne toekomst  te willen geven en met liefde hebben opgenomen in hun leven.  Ik had alleen mijn ouders zo gegund dat het hun gelukt was om mij te kunnen adopteren en ik ze mijn (adoptie)ouders kon noemen in plaats van pleegouders. Maar helaas heeft mijn biologische moeder nooit voor afstand getekend en heeft ze toch wat rechten gehouden.. 

Ik weet nog goed dat één van mijn dochters op de lagere school een verhaal heeft geschreven over adoptie. Waarbij ze ook een tekening had gemaakt van een treurig meisje die in haar kamer zit waar geeneens een bed in staat maar een matras op de grond lag en ze weinig spullen had en daarnaast had ze hetzelfde meisje lachend getekend in haar mooie nieuwe kamer bij haar nieuwe familie met een bed, een bureau en allemaal mooie spulletjes. En zo zie ik het vaak ook door de ogen van mijn dochter, ik ben zo blij en dankbaar dat ik ergens anders uiteindelijk ben opgegroeid en niet bij mijn biologische moeder, want ik moet er niet aan denken hoe mijn leven er dan uit had gezien!!  Natuurlijk heb ik hechtingsproblemen gehad en heb ik heel erg mijn best gedaan om alles zo goed mogelijk te doen en aan de verwachtingen van mijn ouders te voldoen. (Wat waarschijnlijk een groot aantal van jullie ook heeft gedaan). De enige angst wat ik meer heb gehad, is dat ik tot mijn 18e bang ben geweest dat als ik niet mijn best genoeg deed dat mijn ouders mij weer weg zouden doen. Want dit was al eerder gebeurd in mijn leven! 

Helaas leven mijn ouders niet meer en heb ik het gevoel dat ik ze niet genoeg heb kunnen bedanken. Maar dankzij social media heb ik sinds een aantal jaren wel weer contact met een paar gezinsleden van de familie waar ik ook tijdelijk heb gewoond als baby en dat doet me heel erg goed! 

Misschien is dit een ander bericht dan jullie van mij gewend zijn, maar ik wilde toch ook iets meer kwijt over mijn persoonlijke leven. Want ik merk nu ik bijna 50 word, ik meer terug kijk op mijn jeugd , wat dit mij heeft gebracht en wat het met mij heeft gedaan. Het heeft me in ieder geval gevormd tot de persoon die ik nu ben!!

Groetjes, Elles X