Op kamers
Daar is het moment dan, dat een van je kinderen het huis gaat verlaten en op kamers gaat wonen. Ik vond het al heel wat dat ze in het voorjaar voor 5 weken vertrok om een rondreis te maken door Italie met een vriendin samen in een gehuurde auto….. Ik moest haar toen voor 5 weken missen, maar ik wist dat ze daarna gewoon weer naar huis kwam en voorlopig thuis bleef…
Maar dankzij social media en face time hadden we nog veel contact. Door alles wat ze op social media postte bleven we nog een beetje op de hoogte waar ze was en wat ze allemaal had gedaan.. ..
Na gedoe met haar heenvlucht, een kleine aanrijding met een scooter en een gemiste vlucht (wat hun eigen schuld was) op de terugreis is de reis goed gegaan en heeft ze genoten… zoveel gezien en op verschillende plekken geweest en dat in een periode van corona waardoor zij nog het geluk heeft gehad dat het bijna overal erg rustig was… Als ik eerlijk ben, was ik ook erg jaloers.
Nadat mijn dochter terug was van haar reis door Italie… had ze in de tussentijd contacten gelegd met mede studenten aan de Leidse universiteit en haar studiegenoten van haar eigen studie..
Een van de studenten die uit het buitenland kwam, zocht een huisgenoot..via social media hoopte zij een kamergenoot te vinden. Mijn dochter reageerde meteen hierop en het contact was gelegd. Haar medestudent had namelijk een appartement gevonden, maar moest nog 2 huisgenoten vinden voordat zij het appartement konden huren.. Helaas ging dit appartement uiteindelijk niet door, zoals in veel studentensteden er is meer vraag dan aanbod en moet je er snel bij zijn… De twee meiden hielden in de tussentijd contact en waren heel fanatiek in het zoeken naar een woning… en hun inzet werd beloond want niet veel later hadden ze een appartement gevonden waar ze met z’n drieën konden gaan wonen!!
Ze gingen samen op zoek naar een 3e huisgenootje…maar zoals veel dingen tijdens de corona via “zoom” gaat.. gingen deze gesprekken ook zo! Ze hadden via social media aangegeven dat ze op zoek waren naar een huisgenoot en binnen no-time reageerden veel studenten. Op dat moment was het nog vakantie en woonden nog veel studenten bij hun ouders vaak in het buitenland… Uit al die reactie kozen de meiden 9 andere meiden om in gesprek mee te gaan. En zo zat mijn dochter de halve dag met een lab top aan de eettafel gesprekken te voeren. Wat was het leuk om haar op deze manier te horen praten. Het leek wel of ze een sollicitatie gesprek aan het afnemen was, stelde de juiste vragen om iets meer over iemand te weten te komen. Uiteindelijk heeft ze samen met haar studiegenoot iemand gevonden waarvan ze dachten dat zij een geschikte huisgenoot zou zijn..
Op zulke momenten realiseer je des te meer dat ze echt volwassen aan het worden is! En besef je ook, ja het is heel cliché, maar wat vliegt de tijd voorbij! Waar is dat mooie, rustige, lieve, slimme, voorzichtige meisje gebleven? Blijkbaar verandert in een jonge mooie, volwassen, steeds zeker wordende, ondernemende, zelfstandige, slimme, idealistische vrouw!!!
Op een afstand zit ik dan te kijken en te luisteren naar haar en wat kun je dan trots op je eigen kind zijn.. En dat kan ik nu ook maar het beste doen “op een afstand” alles gadeslaan. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er wel moeite mee heb. Zeker zo’n iemand als ik die toch overal nog een beetje controle over wil houden… maar ja, ook dit hoort bij het leven! Steeds meer je kinderen loslaten en erop vertrouwen dat ze het wel kunnen en redden! En als het toch mis gaat dan zal ik er samen met mijn man er voor ze zijn….
Gelukkig wilde ze wel dat ik mee ging om de woning samen met haar te gaan bekijken. Aangezien de andere twee huisgenoten nog in het buitenland verbleven, konden zij niet meegaan.. en moesten ze vertrouwen op onze bevindingen en meningen. De verhuurder bleek een aardige en betrouwbare man te zijn en het appartement zag er mooi, netjes, groot en verzorgd uit. Het belangrijkste was alleen dat mijn dochter het leuk en geschikt vond. Maar aan haar enthousiasme zag ik dat dit de plek ging worden waar ze zou gaan wonen…
Inmiddels woont ze daar nu ruim 3 maanden met heel veel plezier en vindt het ook helemaal geweldig met haar twee andere huisgenoten. Ze hebben een goede klik met elkaar. In de tussentijd heeft moeders last van een “empty nest syndrome”! Jeetje nooit gedacht dat het toch wel heel erg wennen is als 1 van je 2 kinderen het huis uit is.. de hele vibe verandert hier in huis. En laat nu net de oudste ook een behoorlijke kwebbel te zijn net als ik! Dus als zij thuis kwam vertelde ze vaak wat ze die dag allemaal had meegemaakt en had gedaan.. op zulke momenten realiseer je je niet echt hoe waardevol dit is ……Maar zoals ze zeggen je gaat iets pas missen als het er niet meer is:-)
Maar gelukkig hebben we nog veel contact via whats app, face time en bellen we regelmatig. Vaak vraagt ze of ik haar kan bellen omdat ze dan toch nog mental support nodig heeft. Want ja het studenten leven is erg leuk, maar er wordt ook wel veel van je gevraagd!!! Ondanks alles blijft het dan toch je kind en heeft ze je toch nog nodig…. En ik geef toe dat geeft mij ook weer een voldaan gevoel!
Ze merkt nu ook dat haar leven toch iets anders is geworden… vroeg opstaan, naar college, studeren met of zonder studiegenoten, tot laat in de bibliotheek zitten leren of lezen, alles is in het Engels, studiegenoten leren kennen, boodschappen doen, zelf koken, kleren wassen en daarnaast nog een sociale leven opbouwen of je bestaande sociale leven in stand houden… dan blijft er helaas niet zoveel tijd over voor je hobby’s.. tja dat hoort toch allemaal bij u het volwassen worden!
Maar net zoals ik heb gedaan met vallen en opstaan leer je het en nog steeds vind ik het moeilijk om een soort van balans in je leven te houden of te krijgen….
Gelukkig heb ik nog een dochter thuis wonen… maar het ziet er alleen naar uit dat die volgend jaar uit huis vertrekt.