Categorie: Geen categorie

Ik ben altijd wel een beetje jaloers op mensen die precies weten wat ze willen gaan doen of weten welke baan bij ze passen. Al mijn hele leven ben ik een soort van zoekende wat ik echt leuk vind en wat bij mij past. Inmiddels heb ik ook best wel een lange curriculum vitae soms lijkt het wel alsof ik niet weet wat ik echt leuk vind. Maar aangezien ik zoveel leuk vind, heb ik ook bij verschillende werkgevers gewerkt en zeker ook echt uiteenlopende banen ervaring opgedaan. En wat blijkt dat eigenlijk al die verschillende banen op een bepaalde manier wel bij mij paste. Wat het de keuze zeker ook niet makkelijker maakte en ik vaak na een aantal jaren weer iets anders ging doen. Wat daar precies de reden van is, weet ik op de dag vandaag ook niet echt. Het kan puur zijn omdat ik gewoon nieuwsgierig ben hoe een bepaalde baan is en of ik dit werk ook leuk vind of ook zou kunnen. Of dat ik dit werk ook leuk lijkt of wil ik iets bewijzen aan mezelf of aan anderen? Het blijft voor mij toch soms een vraag…..

Ik heb alleen nooit spijt gehad van elke baan die ik heb gehad. Wel dat ik iets minder leuk vind of het ging om een collega of een team waar ik een minder klik mee had of waar ik niet helemaal mezelf kon zijn of niet helemaal uit de verf kwam.. Soms is het geeneens het werk geweest wat te veel was of me te veel stress opleverde, maar vaak van alle bijkomende prikkels! Wat op die momenten dan vaak te veel energie kosten. En het voor mij dan het beste leek om iets anders te zoeken.

WAAROM HEB IK ZOVEEL VERSCHILLENDE BANEN GEHAD?

Het gekke is dat ik geeneens zou kunnen zeggen waarom ik zoveel verschillende banen heb gehad, maar ook zo verschillend van functie en sector. Ik denk het bij mij vooral is omdat zoveel dingen mij leuk lijken om te gaan doen en soms werd ik gevraagd of komen ze op mijn pad. En dacht ik waarom ga ik het niet proberen. En elke keer bleek dat ik dit ook vaak leuk vond om te doen en het me ook goed afging. Natuurlijk zijn er altijd in bepaalde banen dingen die niet leuk zijn maar vaak hoort dit er toch ook bij….. er zal een enkele keer zijn dat ik merkte dat een baan toch iets te zwaar voor me bleek te zijn. Maar misschien had het ook te maken dat er een slechte communicatie was en wat er van mij verwacht werd was dan vaak ook niet helemaal duidelijk voor mij. Aangezien ik het ook vaak lastig vind om dit op tijd aan te geven, ging ik misschien te snel over mijn eigen grens heen. Maar ondanks dat had ik er altijd weer ervaring op gedaan dat ik elke keer weer mee kon nemen naar een andere baan.

Maar toch blijft ergens de vraag waarom wissel ik zo vaak van baan? Ben ik te onrustig in mijn werk of ben ik te snel verveeld? In mijn relaties ben ik juist heel trouw en standvast dus het is niet zo dat ik altijd te snel wissel met dingen. Alleen blijk ik dit vooral te hebben in mijn werk, misschien moet ik gewoon uitgedaagd worden! Ik ben waarschijnlijk erg nieuwsgierig en geïnteresseerd zowel in werk als in mensen…. Daarom is het voor mij wel belangrijk dat ik in teamverband werk en ook samen werk met een team dat humor heeft en mij ligt qua energie en qua werken…

Maar ergens blijft het toch vaak een vraag voor mij.. welke baan past echt bij mij zodat ik daar jaren tevreden ben en niet onrustig wordt of meer uitdaging nodig heb…. Ach misschien zal ik er nooit achter komen als ik maar met plezier naar mijn werk ga!!! Iets dat mijn vader altijd tegen mij zei…. En hierin heeft hij gelijk daardoor houd je het ook vol en krijg je er ook energie van…

Ach misschien moet ik me erbij neerleggen dat ik gewoon iemand ben die het leuk vind om in verschillende sectoren te werken en met verschillende mensen te werken…

In ieder geval werk ik niet alleen om geld te verdienen maar ook omdat ik het leuk vind en weer bereid ben om me te ontwikkelen, bij te leren, te ontdekken en ervaringen op te doen.

Ken je dat, dat je altijd wel iets aan je huis wilt veranderen of zelfs over nadenkt om te gaan verhuizen? Ik ken het zeker. Vooral ik nu in zo’n andere fase van mijn leven zit. Onze dochters zijn inmiddels volwassen. De oudste woont al 3 jaar op kamers en de jongste woont nog wel thuis maar gaat ook helemaal haar eigen weg en zit ook regelmatig bij haar vriendin die ook al een paar jaar zelfstandig woont! Mijn man, Frank, en ik hadden het er wel al eens over om richting het centrum van Haarlem te gaan verhuizen, zodra onze jongste dochter uit huis gaat wonen….

UIteraard is het appartement heel erg mooi! Alleen zit er niet echt een buiten bij en zijn de slaapkamers qua grootte best klein. En natuurlijk heb je in het centrum een parkeervergunning nodig. Dus we twijfelden toch wel een beetje. Ondanks dat de woonkamer waanzinnig mooi en groot is en het uitzicht helemaal geweldig is!! Lieten we het toch voorbij gaan.

TWIJFELS TWIJFELS TWIJFELS TWIJFELS

Er ging één maand voorbij en het appartement bleef in mijn hoofd zitten! Ik kan het toch niet loslaten. Dus ging ik toch even informeren of de woning nog te koop stond. En wat bleek hij stond nog te koop, dus ben ik toch een 2e keer gaan kijken! Nu alleen met een makelaar en een vriendin. Ik was nog steeds heel erg enthousiast!!! En er is wel een mogelijkheid om buiten te zitten en er is een gemeenschappelijke tuin en ach als je in het centrum wilt gaan wonen dan is eigenlijk de stad zelf je buiten!!!

Nadat we er een weekend over na hebben kunnen denken , hebben we besloten om in overleg met onze makelaar een bod te gaan doen!!!!

Nadat we zelfs ons bod hebben moeten verhogen en bepaalde voorbehouden weg hebben moeten laten, kregen we eindelijk de volgende ochtend het verlossende antwoord…

Dat we de kopers zijn geworden van het mooie appartement!!!

Wat waren we blij!!! Uiteraard nu nog steeds… maar het was ook een beetje onwerkelijk, omdat we helemaal niet op zoek waren naar een nieuwe woning en om te gaan verhuizen. Maar misschien juist had het zo moeten zijn en kwam deze woning juist op het goede moment voorbij!!!

Ik geloof namelijk wel dat sommige dingen gewoon op je pad komen en dat het zo zou moeten zijn!!!! En in dit geval voelde het ook echt zo…..

JE EIGEN WONING VERKOPEN

Nu komt alleen het spannendste!! Je eigen woning verkopen…

Als je al 18 jaar al in een 30-jarige woning woont is er altijd wel iets om op te knappen. Dus viel het best wel een beetje tegen om je eigen woning verkoopklaar te maken. En kostte dit toch meer tijd dan je verwacht…

Uiteindelijk is alles op tijd klaar gekomen voordat we ons huidige woning in de verkoop zetten. Jeetje wat was dat spannend!!! Gelukkig na 4 dagen kwam er een bod en was onze woning toch snel verkocht…

Pffff alles is toch goed gekomen. Ondanks dat iedereen zegt dat onze woning er geweldig uitziet en zo verkocht is, moet je wel de juiste mensen hebben die het huis willen kopen!

Ik ontzettend blij met ons nieuwe huis, ik kan niet wachten tot we de sleutel krijgen!!!!!

WAAR KOM IK VANDAAN?

Aangezien ik als Indonesisch meisje ben opgegroeid door Nederlandse ouders en in Nederland al mijn hele leven woon. Merk ik toch dat naarmate ik ouder word me afvraag of het voor mij belangrijk is om te weten waar ik vandaan kom. Ondanks dat ik weinig weet over de geschiedenis van mijn biologische ouders en zo in de Nederlandse cultuur geleefd hebt, merk je dat je toch andere dingen hebt en voelt dan je Nederlandse ouders waarbij je in huis woont. Je zult altijd karakter eigenschappen overnemen van je biologische ouders zonder dat je het weet. Alleen deze dingen kon ik niet herkennen bij mijn biologische ouders waardoor ik me soms ook onbegrepen voelde. Als je ook nog zo klein bent, kun je dat ook niet omschrijven of überhaupt je gevoelens uiten en erover praten. Mijn eigen dochters zeggen nu zo volwassen zijn ook regelmatig O dat heb ik van jou!!! Iets wat ik in sommige emoties niet kon herkennen en ook niet wist waar het vandaan kwam…. Zoals mijn man vaak zegt, lijkt het alsof ik altijd op zoek ben naar iets… hierdoor nooit rust heb. Misschien ben ik wel op zoek naar mezelf of wie ben ik als individu! Maar is dit niet iets wat veel mensen hebben een paar keer in hun leven? En heb ik het nu ook niet omdat ik in mijn overgang zit en weer een fase in mijn leven afsluit?

Ik kan me nog wel goed herinneren dat ik vaak goed keek naar vriendinnen, vrienden, familieleden hoe zij zich gedroegen en soms wilde ik ook zijn zoals zij… dus leek het wel of ik hun gedrag soms hoe zij eruit zagen kopieerde. Misschien wilde ik ook wel het perfecte kind zijn, want als ik dat niet was, deden mijn ouders me wel weg!! Ik was al vaker verlaten voor die tijd dus het zou zo weer kunnen gebeuren…. Hierdoor heb ik me zo vaak niet veilig gevoeld.. en daardoor te veel moeite deed op bepaalde vriendschappen en relaties aan te houden. Ik wilde denk ik te veel die persoon zijn die ik dacht dat ik moest zijn om maar leuk gevonden te worden. En hierdoor misschien nooit erachter kwam wie ik nu echt was en hoe ik in elkaar zit ook qua emoties… want ik had alleen maar geleerd om een muur om me heen te bouwen puur uit zelfbescherming!! Om maar niet verlaten te worden. Dit heeft me waarschijnlijk als kind wel gered om alles te kunnen overleven, maar later als je volwassen bent, kom je jezelf toch een keer tegen en helpt die muur niet meer… Alhoewel deze muur altijd een beetje blijft overeind staan, puur uit zelfbescherming..

Is het nodig om uit te zoeken waar je vandaan komt?

Bijna mijn hele leven lang hoor ik of ik niet wil weten waar ik vandaan kom of waarom ik nog nooit in Indonesië ben geweest. Maar is het nodig om naar je roots terug te gaan om uit te vinden wie ik als persoon ben en waar mijn ouders vandaan komen? Ondanks dat mijn uiterlijk verraadt dat ik niet oorspronkelijk Nederlandse ben. Voel ik me toch wel Nederlandse omdat ik hier vanaf mijn geboorte woon en door Nederlandse ouders ben opgevoed. Maar ik heb ook niet een heel groot verlangen om naar Indonesië te reizen of een verbinding met het land voel of een gemis. Het is dat de rest van de familie heel graag door Indonesië wilt gaan reizen. Zelf vind ik het ook wel belangrijk dat mijn kinderen toch ook wel zien waar hun roots liggen. Ze zijn tenslotte toch halfbloedjes. Half Indonesisch en half Nederlands. En bij hun kun je ook goed zien dat ze iets Aziatisch in zich hebben. Qua uiterlijk maar ook qua innerlijk. Wat overigens een hele mooie combinatie is van twee culturen en uiterlijkheden die samen komen.

Maar dat ik dat gevoel minder heb om echt op zoek naar mijn roots te gaan, zal waarschijnlijk ook komen door mijn geschiedenis. Er is natuurlijk een reden waarom ik niet door mijn biologische ouders ben opgevoed en niet bij hen lang hebt gewoond. Als ik dan denk aan alles wat me is overkomen, ligt er juist voor mij een negatieve ervaring aan het feit dat mijn ouders niet voor mij konden zorgen. En omdat zij van Indonesische afkomst zijn, zal het dat misschien de reden zijn dat ik geen affectie heb met Indonesië. En ik ben ook heel erg bang dat er zoveel pijn en verdriet naar boven komt, waar ik ook niet echt op zit te wachten… heb al zoveel moeten verwerken, waar ik nu allemaal vrede mee heb!

Herinneringen en ervaringen opdoen

Dus als ik nu ooit naar Indonesië ga reizen is het vooral om het land te ontdekken als land en de cultuur en maar een heel klein beetje om te kijken waar ik vandaan kom of eigenlijk meer waar mijn biologische ouders vandaan komen! En deze ervaring en herinneringen houd ik dan voor de rest van mijn leven!