Warme truien
Het is weer winter en op sommige dagen verlang ik naar een lekkere warme trui. Dus ben ik weer op zoek gegaan naar een lekkere, warme en mooie trui.
Er is deze winter weer veel keus. Maar mijn voorkeur gaat toch vaak uit naar de kleuren, grijs, zwart, wit! Ja ik weet het dit is misschien wel een beetje saai en erg veilig. Maar is gewoon goed te combineren met andere kleren die ik in de kast heb hangen.
Natuurlijk als ik op zoek ga naar een winter trui is de temperatuur buiten niet zo heel koud, dus sta ik zwetend in het pashokje een nieuwe trui te passen. Vaak is namelijk de temperatuur in een kledingwinkel ook te warm. En dat is niet het enige opeens begint die trui natuurlijk ook ontzettend te kriebelen omdat ik het zo warm krijg. Dit komt natuurlijk door de wol die in deze trui zit of zou dit weer een opvlieger zijn. Wat het ook is, ik wil eigenlijk het liefst de trui uit doen. Maar ja ik kwam voor een nieuwe trui dus ik zet door!
Het maakt het alleen er niet makkelijker op om gefocust te blijven op de andere truien die ik eigenlijk ook nog wil passen. Voordat ik de een andere trui pas, wapper ik me nog even koel! Ok, klaar voor de volgende trui. Deze keer pas ik een trui aan die niet uit een kleur bestaat, maar uit twee kleuren. Maar dan wel zwart en wit (alhoewel dit zijn eigenlijk geen kleuren). Wit is te licht, dus geen kleur en zwart is het gebrek aan licht, dus eigenlijk ook geen kleur.
Deze trui kriebelt gelukkig wat minder dan de vorige trui, dus daar gaat al mijn voorkeur naar uit. Maar wat ik tegenwoordig ook het belangrijkste vind is dat de trui ook lekker zit. Dan neem ik zelfs het gekriebel voor lief 🙂 Inmiddels begin ik al een beetje te wennen aan de warmte van de truien. En durf ik het aan om een andere trui te gaan passen. Deze is voor mij al heel wat want deze trui is niet zwart, wit of grijs. Nee er zit een kleur in deze trui met een patroon! En eigenlijk vind ik me deze trui wel goed staan! Een beetje kleur in een trui staat eigenlijk wel wat sprekender….
Dus dit wordt hem….. Helemaal voldaan loop ik de winkel uit en neem ik voor lief dat deze trui misschien een beetje kriebelt….
Herken je dat ook, dat je toch een trui koopt waarvan je weet dat deze gaat kriebelen vooral als het warm krijgt, maar hem toch zo leuk vindt dat je het niet kan laten?
Het is nu niet zo koud, maar binnenkort ga ik met mijn man en 2 dochters naar Lapland dus zal ik erg blij zijn met mijn nieuwe trui..
Als ik terug ben uit Lapland zal ik jullie vertellen hoe wij deze reis hebben beleefd!
Liefs, Elles X
Hoe meer strijd er was om het eten hoe meer zij uiteraard weigerde om te eten. Maar ik had nu niet te maken met een boze en dwarsliggende puber maar met iemand die ziek was. Echt boos kon je eigenlijk ook niet op haar worden. Maar o, wat was dit moeilijk!! Je wilde zo graag dat je kind ging eten en dat ze beter werd. Maar vooral dat je je dochter weer terug kreeg! Want dit was niet meer mijn kind die zich afzette en vaak zo boos op je was. 
We hadden vooral een mijlpaal bereikt toen we hoorden dat ze voor twee uurtjes in de ochtend weer naar school mocht. Dit was natuurlijk extra spannend omdat ze net naar de eerste van de middelbare school zou gaan, maar de eerste twee en een halve maand had ze door haar ziekte gemist. Gelukkig hadden we in de tussentijd goede contacten met haar mentor. Zij had de klas al een beetje voorbereid dat onze dochter weer naar school kwam, maar dat ze nog niet hele dagen naar school zou gaan. Ook hadden haar klasgenootjes vragen aan haar kunnen stellen via de mail. Op al deze vragen had ze voordat ze naar school ging antwoord gegeven. De mentor had deze besproken in de klas, waardoor de klasgenoten al best veel wisten over de ziekte maar vooral ook over onze dochter. Zij hoefde op haar eerste schooldag niet veel meer uit te leggen. Want anorexia is gewoon een complexe ziekte en voor veel mensen is het moeilijk te begrijpen.. Wat ik overigens heel goed kan voorstellen. Ik had hiervoor ook geen idee hoe deze ziekte zo’n impact kon hebben op degene die lijdt aan deze ziekte maar vooral ook op de mensen in de omgeving!
In het begin moest ik onze dochter met de auto nog naar school brengen en weer ophalen. Ze mocht nog steeds niet veel bewegen en hierdoor kon ze helaas nog niet mee doen met gym en naar dansles gaan. Maar wat waren we extra trots op haar toen we hoorde dat ze dit allemaal weer mocht gaan doen! Gelukkig mocht ze ook weer naar school fietsen.. Inmiddels waren we bijna alweer een half jaar verder… Ze kwam alleen nog thuis lunchen, want alle eetmomenten waren toch erg lastig voor haar. 
Gelukkig hadden we via iemand op het werk van mijn man een goede kindertherapeute gevonden. In het begin was het nog best een gedoe om mijn dochter daar te krijgen, want natuurlijk wilde ze daar niet heen. Ze moest dan praten wat erg moeilijk was voor haar! Vaak omdat ze het ook erg moeilijk vond om uit te leggen wat er in haar omging en hoe ze zich voelde. En ze had natuurlijk een vervelende ervaring gehad bij de eetstoornis kliniek.. Maar na een tijdje lukte het mijn man en mij toch om haar zo ver te krijgen dat ze zonder tegenwerking naar de therapeute ging. Langzaam aan kreeg ze meer vertrouwen in haar en ook wij zagen hele kleine stapjes de goede kant op gaan! 
Langzaam kregen wij ons leven weer een beetje terug. Want iedereen heeft wel geleden onder deze ziekte. Met onze andere dochter ging het op een moment ook niet goed. Ze was oververmoeid geraakt door alle emoties en stress die hier thuis zo voelbaar aanwezig was! Zij was toen 15 jaar en ook zij zat midden in haar puberteit, maar omdat zij ook moest dealen met de ziekte van haar zusje, werd ze gedwongen om wel heel snel volwassen te worden. Gelukkig kon zij nog wel praten over haar emoties en hoe ze zich voelde en zijn we samen met haar gaan praten op school en met een therapeute zodat zij ook leerde om met haar emoties om te gaan en vooral haar eigen leven te leiden!! Gelukkig ging het ook steeds beter met haar en wat waren we trots op haar hoe ze haar leven weer oppakte.
Doordat het steeds beter ging met onze dochter, kwam er ook meer rust bij ons. Je maakte je steeds minder zorgen, alhoewel ik regelmatig toch contact had met de mentor van haar op school. Om het voor haar allemaal maar zo makkelijk mogelijk te maken. En zo veel mogelijk stress te vermijden. 
Ondanks dat het een hele heftige periode is, heeft het me ook veel gebracht. Je gaat toch iets anders naar het leven kijken en je beseft je dat je niks meer voor lief moet nemen en moet kijken naar wat je nog hebt en kan. Negatieve energie en negatieve mensen om je heen los te laten. Uit de kleinste dingen positieve energie te halen. Ik probeer steeds minder te kijken wat ik niet heb bereikt, maar wat zou ik nu nog kunnen bereiken. Ik probeer me niet meer te laten leiden door mijn angsten, maar sommige uitdagingen ga ik aan, er is nog zoveel op de wereld te ontdekken en te zien. Ik probeer gewoon plezier te hebben…..
