Alweer 17 jaar getrouwd!
Afgelopen weekend waren mijn man en ik 17 jaar getrouwd!
Op zo’n moment realiseer je je weer hoe snel de tijd voorbij vliegt. Inmiddels zijn we ook niet meer met z’n tweeën, maar vormen wij een gezin met 4 personen. Wij zijn nu samen met 2 prachtige dochters, waarvan de oudste dit jaar 17 wordt en op weg is om een volwassen vrouw te worden. De jongste is 13 en zit midden in haar puberteit. Zoekende naar haar eigen identiteit, wie ben ik?
17 jaar al samen getrouwd zijn, is best bijzonder tegenwoordig. Zeker als je bedenkt dat bijna 1 op de 10 volwassenen gescheiden is. (Dit is gemeten op 1 januari 2017). Waarschijnlijk ligt het aantal gescheiden volwassen alweer hoger. Volgens het CBS is de kans 40 % dat een huwelijk strandt. Helaas zie ik in mijn eigen omgeving nog geregeld huwelijken stranden.
Maar wat is dat dan toch dat mijn man en ik nog steeds bij elkaar zijn? Is het 
omdat wij elkaar al bijna 14 jaar kende voordat wij gingen trouwen? Of komt het omdat we elkaars jeugdliefdes zijn? Elkaar erg goed kennen? of omdat we elkaars ontwikkelingen en persoonlijke groei in de loop van de jaren van dichtbij hebben meegemaakt? Ik vind dat lastig om te zeggen. Eigenlijk vind ik het nog geen eens zo knap dat wij al 17 jaar getrouwd zijn. Nee het feit dat we al bijna 30 jaar samen zijn dat vind ik pas iets bijzonders!
Toen we elkaar net leerde kennen had ik niet meteen van “dit is de man met wie ik ga trouwen”. Nee, dat is met de jaren zo gegroeid. Voor mijn gevoel hebben we niks overhaast gedaan en hebben we het misschien zo gedaan zoals het hoort? We hebben elkaar eerst goed leren kennen voordat we zijn gaan samenwonen. We hebben gewacht totdat mijn man afgestudeerd was. Ik werkte al op jonge leeftijd. Op het moment dat mijn man na zijn studie ook ging werken, hebben we eerst weer gespaard voordat we ons eerste huis gingen kopen, dit huis hebben wij helemaal moeten verbouwen voordat het ons droomhuisje werd. En zijn we daarna, nadat we toch ook weer wat geld hebben moeten sparen, getrouwd. We waren alleen niet lang samen als getrouwd stel, want ruim 6 maanden later werd onze oudste dochter geboren. Weliswaar 2 maanden eerder dan ik uitgerekend was!
Maar wat betekent eigenlijk “zoals het hoort”? Ik heb er destijds helemaal niet zo over nagedacht. Het ging gewoon zo, dit paste bij ons en ons leven die we samen op deze manier wilde doorbrengen. We namen gewoon onze tijd. En dat kon natuurlijk ook omdat we elkaar zo jong hadden leren kennen.
Maar waarom wilde ik toen trouwen? Omdat ik zeker wist dat ik met mijn grote liefde samen wilde blijven en dit wilde ik samen met hem en iedereen die veel voor ons betekende vieren. Ik vind het nu na zoveel jaar veel interessanter om te weten waarom we nog steeds getrouwd zijn. Natuurlijk is dit omdat we nog steeds van elkaar houden. Maar veel van jullie zullen ook weten dat op het moment dat je kinderen krijgt, je leven enorm gaat veranderen. Opeens ben je niet meer met z’n tweeën, je kunt elkaar niet meer die aandacht geven die je zou willen geven. Je bent opeens ook verantwoordelijk voor zo’n klein wezentje die op dat moment nog zo afhankelijk van je is en je krijgt er meteen meer zorgen bij! Van een zelfverzekerde vrouw werd ik opeens een onzekere moeder…
Maar ondanks dat merken we dat we samen sterk zijn, we kunnen veel samen aan. We hebben inmiddels best wel veel samen meegemaakt. We proberen samen te blijven lachen, positief te blijven (wat vaak ook erg lastig is). We slaan ons samen overal doorheen, we hebben dezelfde normen en waarden. We geven elkaar de ruimte om ons zelf te blijven ontwikkelen en ook apart dingen te ondernemen, maar we proberen ook samen leuke dingen te doen, we proberen te blijven communiceren, we proberen te genieten van de kleine dingen. Dit wil allemaal niet zeggen dat we altijd gelukkig samen zijn en het altijd met elkaar eens zijn, nee we zijn het ook regelmatig niet met elkaar eens en zijn ook samen niet altijd even gelukkig, maar het lijkt er vaak wel op dat we naar hetzelfde einddoel willen, alleen soms via een andere weg. Natuurlijk kennen mijn man en ik ook periodes dat er barstjes in ons huwelijk ontstonden. Dat we elkaar echt even niet leuk vonden. Maar we realiseerden ons dan wel altijd dat we zo ook niet verder wilden en konden. Vaak helpt het bij mij al een beetje om dingen los te laten, niet te veel op die dingen te focussen die mij irriteren, situaties graag willen creëren waarvan ik eigenlijk al weet dat dit erg moeilijk te realiseren is. Maar ook dingen proberen te accepteren die toch niet zullen veranderen of weg zullen gaan. Ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk dit allemaal is, vooral vanwege mijn verleden, maar ik doe mijn best. En soms heb ik gewoon een boze bui en gaat mijn leven even niet zoals ik het graag zou willen of spelen mijn hormonen op. Want o, wat heb ik veel last van stemmingswisselingen nu ik in de overgang zit… Maar we proberen er wel altijd samen weer uit te komen.
Een relatie is gewoon hard werken, het is echt geven en nemen, water bij de wijn doen. Niet alleen denken “what’s in it for me” maar vooral “what’s in it for us”!
Groetjes, Elles X
PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!