Alweer 17 jaar getrouwd!
Afgelopen weekend waren mijn man en ik 17 jaar getrouwd!
Op zo’n moment realiseer je je weer hoe snel de tijd voorbij vliegt. Inmiddels zijn we ook niet meer met z’n tweeën, maar vormen wij een gezin met 4 personen. Wij zijn nu samen met 2 prachtige dochters, waarvan de oudste dit jaar 17 wordt en op weg is om een volwassen vrouw te worden. De jongste is 13 en zit midden in haar puberteit. Zoekende naar haar eigen identiteit, wie ben ik?
17 jaar al samen getrouwd zijn, is best bijzonder tegenwoordig. Zeker als je bedenkt dat bijna 1 op de 10 volwassenen gescheiden is. (Dit is gemeten op 1 januari 2017). Waarschijnlijk ligt het aantal gescheiden volwassen alweer hoger. Volgens het CBS is de kans 40 % dat een huwelijk strandt. Helaas zie ik in mijn eigen omgeving nog geregeld huwelijken stranden.
Maar wat is dat dan toch dat mijn man en ik nog steeds bij elkaar zijn? Is het 
omdat wij elkaar al bijna 14 jaar kende voordat wij gingen trouwen? Of komt het omdat we elkaars jeugdliefdes zijn? Elkaar erg goed kennen? of omdat we elkaars ontwikkelingen en persoonlijke groei in de loop van de jaren van dichtbij hebben meegemaakt? Ik vind dat lastig om te zeggen. Eigenlijk vind ik het nog geen eens zo knap dat wij al 17 jaar getrouwd zijn. Nee het feit dat we al bijna 30 jaar samen zijn dat vind ik pas iets bijzonders!
Toen we elkaar net leerde kennen had ik niet meteen van “dit is de man met wie ik ga trouwen”. Nee, dat is met de jaren zo gegroeid. Voor mijn gevoel hebben we niks overhaast gedaan en hebben we het misschien zo gedaan zoals het hoort? We hebben elkaar eerst goed leren kennen voordat we zijn gaan samenwonen. We hebben gewacht totdat mijn man afgestudeerd was. Ik werkte al op jonge leeftijd. Op het moment dat mijn man na zijn studie ook ging werken, hebben we eerst weer gespaard voordat we ons eerste huis gingen kopen, dit huis hebben wij helemaal moeten verbouwen voordat het ons droomhuisje werd. En zijn we daarna, nadat we toch ook weer wat geld hebben moeten sparen, getrouwd. We waren alleen niet lang samen als getrouwd stel, want ruim 6 maanden later werd onze oudste dochter geboren. Weliswaar 2 maanden eerder dan ik uitgerekend was!
Maar wat betekent eigenlijk “zoals het hoort”? Ik heb er destijds helemaal niet zo over nagedacht. Het ging gewoon zo, dit paste bij ons en ons leven die we samen op deze manier wilde doorbrengen. We namen gewoon onze tijd. En dat kon natuurlijk ook omdat we elkaar zo jong hadden leren kennen.
Maar waarom wilde ik toen trouwen? Omdat ik zeker wist dat ik met mijn grote liefde samen wilde blijven en dit wilde ik samen met hem en iedereen die veel voor ons betekende vieren. Ik vind het nu na zoveel jaar veel interessanter om te weten waarom we nog steeds getrouwd zijn. Natuurlijk is dit omdat we nog steeds van elkaar houden. Maar veel van jullie zullen ook weten dat op het moment dat je kinderen krijgt, je leven enorm gaat veranderen. Opeens ben je niet meer met z’n tweeën, je kunt elkaar niet meer die aandacht geven die je zou willen geven. Je bent opeens ook verantwoordelijk voor zo’n klein wezentje die op dat moment nog zo afhankelijk van je is en je krijgt er meteen meer zorgen bij! Van een zelfverzekerde vrouw werd ik opeens een onzekere moeder…
Maar ondanks dat merken we dat we samen sterk zijn, we kunnen veel samen aan. We hebben inmiddels best wel veel samen meegemaakt. We proberen samen te blijven lachen, positief te blijven (wat vaak ook erg lastig is). We slaan ons samen overal doorheen, we hebben dezelfde normen en waarden. We geven elkaar de ruimte om ons zelf te blijven ontwikkelen en ook apart dingen te ondernemen, maar we proberen ook samen leuke dingen te doen, we proberen te blijven communiceren, we proberen te genieten van de kleine dingen. Dit wil allemaal niet zeggen dat we altijd gelukkig samen zijn en het altijd met elkaar eens zijn, nee we zijn het ook regelmatig niet met elkaar eens en zijn ook samen niet altijd even gelukkig, maar het lijkt er vaak wel op dat we naar hetzelfde einddoel willen, alleen soms via een andere weg. Natuurlijk kennen mijn man en ik ook periodes dat er barstjes in ons huwelijk ontstonden. Dat we elkaar echt even niet leuk vonden. Maar we realiseerden ons dan wel altijd dat we zo ook niet verder wilden en konden. Vaak helpt het bij mij al een beetje om dingen los te laten, niet te veel op die dingen te focussen die mij irriteren, situaties graag willen creëren waarvan ik eigenlijk al weet dat dit erg moeilijk te realiseren is. Maar ook dingen proberen te accepteren die toch niet zullen veranderen of weg zullen gaan. Ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk dit allemaal is, vooral vanwege mijn verleden, maar ik doe mijn best. En soms heb ik gewoon een boze bui en gaat mijn leven even niet zoals ik het graag zou willen of spelen mijn hormonen op. Want o, wat heb ik veel last van stemmingswisselingen nu ik in de overgang zit… Maar we proberen er wel altijd samen weer uit te komen.
Een relatie is gewoon hard werken, het is echt geven en nemen, water bij de wijn doen. Niet alleen denken “what’s in it for me” maar vooral “what’s in it for us”!
Groetjes, Elles X
PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!
Natuurlijk was dit negen maanden geleden een hele logische keuze voor mij om te stoppen met werken. Binnenkort zal ik in een ander blog bericht hierover meer gaan uitweiden, maar ik heb daar wat meer tijd voor nodig om alles goed op een rijtje te zetten en dit te kunnen verwoorden.
Toch miste ik wel het contact met anderen. Want werken aan je web blog doe je toch veel alleen. Wat was ik dan ook blij toen iemand mij vroeg of ik één dag in een kledingwinkel wilde invallen. Ik had altijd graag een keer in een kledingwinkel willen werken, maar zoals velen van jullie wel kennen, het leven vliegt aan je voorbij!
En toen was de dag aangebroken, één dag, “ONE day”, werken in de kledingwinkel ONE streetwear in Haarlem. Wat heb ik genoten die dag om weer contact met mensen hebben, ze te adviseren, mooie kleding te laten zien, maar ook gewoon een praatje te maken.. iets wat voor veel mensen heel vanzelfsprekend is, maar voor mij die maanden lang voornamelijk veel zorgen heeft gehad en veel thuis heeft gezeten, was dit opeens niet zo vanzelfsprekend meer. De mensen die die dag in de winkel kwamen, kenden mijn geschiedenis niet, wisten niet in wat voor situatie ik zit. Zij zagen puur iemand die in de winkel stond. Iets wat voor mij ook weleens heerlijk was. Alles wat er thuis afspeelde kon ik nu ook echt even thuis laten. Ik was er echt één dag tussenuit.. Maar wat ik natuurlijk ook erg leuk
vond, is dat ik in een kleding winkel stond die alleen maar draagbare, duurzame heren- en dameskleding verkoopt. Achter elk merk zit een uniek verhaal en alles is gemaakt met respect voor het milieu en de mens. Iets wat je de mensen die iets kopen ook mee kon geven. 
Hoe vaak zal ik niet gevraagd hebben aan één van mijn dochters of ze hun kamer willen opruimen of überhaupt hun spullen willen opruimen, want vaak loopt er een heel spoor van eigendommen door het huis heen waar iemand heeft gelopen of is geweest. Maar als ik het toch niet kan laten en hun kamer toch ga opruimen, zover dat mogelijk is, word dat ook niet altijd in dank afgenomen. Ook staat de hele badkamer vol met flesjes, potjes, make-up, overal liggen borstels, elastiekjes en helaas ook haren. Wat ben ik blij dat ze sinds kort een eigen badkamer hebben, kunnen ze daar lekker al hun eigen spulletjes uitstallen en hun gang gaan. Als er iets in de keuken klaar wordt gemaakt, lijkt het soms wel of er een bom is ontploft. Vaak proberen ze dit wel allemaal op te ruimen, maar er blijven toch regelmatig wat restjes staan die eigenlijk ook opgeruimd moeten worden. Soms kan ik zelfs onze eettafel niet meer terug vinden, omdat deze lijkt veranderd te zijn in een bibliotheek. Overal zie ik schoolboeken, alleen deze staan niet zoals in een bibliotheek in de kast. Nee, deze liggen verspreid over onze eettafel. Regelmatig ben ik ook de telefoonopladers kwijt of zijn deze net in gebruik als ik ook mijn mobiele telefoon moet gaan opladen. Ach, al deze dingen zullen voor jullie ook heel herkenbaar zijn. 
Ik merk dat ik nu ook echt op zoek ben naar wat past nu bij mijn leven dat ik dit me minder ga aantrekken? Ik heb me al een beetje aangeleerd om op zulke momenten maar tot 10 te gaan tellen, proberen het niet te persoonlijk op te vatten, me niet afgewezen te voelen en zeker niet een discussie aan te gaan. Want een discussie aangaan heeft op dat moment helemaal geen zin. Vaak kun je geen goed gesprek aangaan. Soms probeer ik te zeggen wat ik opmerk of zie, zoals bijvoorbeeld: “Ik zie dat je boos bent!” En probeer op een ander moment een gesprek aan te gaan. Maar dat is niet altijd eenvoudig. Iemand vertelde me laatst dat ze dat ook herkende en als het haar toch overkwam dat het haar te veel raakte, ze dan merkte dat ze haar “harnas” nog niet aanhad. Ik vond dat zo mooi gezegd en ik begreep helemaal wat ze bedoelde En ben dit ook gaan toepassen, als één van mijn dochters met te veel geweld tegen me gaat praten, denk ik bij mezelf ik moet snel dat “harnas” aantrekken! Ik moet zeggen dat dit soms echt helpt. Maar natuurlijk kun je niet op deze manier alle conflicten uit de weg gaan, soms zijn ze ook echt nodig! Maar leuk is het natuurlijk niet. 
Om beter te kunnen begrijpen waarom ik in bepaalde fases toch meer conflicten met mijn meiden heb dan anders, ben ik er toch meer over gaan lezen. Want de sfeer in huis wordt er niet altijd beter op als er continu conflicten zijn. Wat ik toch ook wel een beetje weet, is dat kinderen tijdens hun puberteit aan het leren zijn wie ze zelf zijn, op zoek gaan naar hun eigen identiteit en hierdoor ook meer hun eigen mening krijgen, hun eigen keuzes willen maken, dingen op hun manier willen doen en proberen vaker hun eigen standpunt duidelijk te maken, vooral als ze het niet eens zijn met ons als ouder. Maar blijkbaar vinden ze het ook weer moeilijk om hun emoties te beheersen, vandaar dat ze vooral tijdens een ruzie niet altijd erg aardig overkomen. Hun hersenen en hun lichaam ontwikkelen zich zo snel. Ook mijn dochters gaan door deze fase. Want zo zie ik het maar een beetje, het is een fase. Want wat moet het voor hun ook soms niet erg ingewikkeld en emotioneel zijn die puberteit. Al die hormonen waar ze dan ook nog eens last van hebben! Dat is natuurlijk ook niet leuk! 
We moeten weer een soort balans gaan vinden hoe we nu met elkaar om moeten gaan, nu ze langzaam volwassen aan het worden zijn. De verhoudingen zijn aan het veranderen, toen ze nog een kind waren, had ik het op een bepaalde manier toch voor het zeggen en luisterden ze ook beter naar mij. Maar nu beginnen ze zichzelf te leren kennen. Ze hebben net zoals ik regelmatig ruimte nodig om even iets voor zichzelf te doen of zichzelf te ontwikkelen. Deze ruimte hebben ze nodig om zich te ontwikkelen en te kunnen groeien naar hun volwassenheid. En de één heeft meer ruimte nodig dan de anderen. Mijn ene dochter heeft meer behoefte om mijn mening te horen en mijn andere dochter lijkt alles zelf uit te willen zoeken. Als ik nu weleens bots met mijn dochter(s), probeer ik er aan te denken dat zij dat doen omdat ze misschien meer ruimte willen hebben om hun eigen keuze te maken of dingen te doen op hun manier of last van stemmingswisselingen hebben. Ik moet ze steeds meer gaan vertrouwen en ze steeds meer gaan loslaten, hoe moeilijk dit soms ook is! Mijn dochters zijn allebei op hun eigen manier zoekende naar hun eigen ik…. 
Hun vrienden en vriendinnen zijn ook steeds belangrijker, ze begrijpen elkaar omdat ze door dezelfde fase gaan en kunnen ze meer zichzelf zijn. Ze gaan bij hun vrienden en vriendinnen ook meer op zoek naar hun eigen identiteit. Bij wie wil ik horen! Dat zie ik ook bij mijn dochters, vaak zien ze er een beetje hetzelfde uit, maar proberen toch ook hun eigen stijl te creëren. Maar ze hebben vaak wel dezelfde interesses. Ook merk ik dat ze meer aan hun vrienden en vriendinnen vertellen dan dat ze aan mij vertellen. Tja ook in dit geval moet ik ze meer loslaten. Wat natuurlijk niet altijd makkelijk is voor een nogal nieuwsgierige en controlerende persoon als ik. En als ze momenten hebben dat ze weinig vertellen, moet ik ook accepteren dat er niet altijd iets vervelends aan de hand is. Ik hoop gewoon dat als er echt iets is, dat ze dan wel bij mij komen. 
Helaas weet ik ook uit eigen ervaring dat je je ook niet schuldig moet voelen als er wel wat mis is en je dit niet hebt kunnen voorkomen door er voor tijdig over te praten. Gelukkig heb ik wel vertrouwd op mijn moeder intuïtie en heb hierdoor toch net op tijd aan de bel kunnen trekken. Omdat ik toch mijn eigen dochter goed genoeg kende dat er wel iets mis was. Ik probeer niet te lang stil te staan wat ik gemist heb dat het zover is gekomen of wat ik had kunnen doen om dit te voorkomen. Nee, ik ben nu meer bezig met hoe ik haar er weer boven op kan helpen en haar alle steun geef die ze nodig heeft.. 
Want hoe klein ik ook was en hoe onschuldig ik eruit zag met mijn grote bruine ogen! Zo onschuldig was mijn leventje niet geweest. Ik ben een premature baby. Veel te vroeg kwam ik op de wereld en heb een lange tijd in de couveuse gelegen. Ik ben nogal nieuwsgierig van aard, dus misschien was dit de reden wel. Ik wilde graag weten hoe de buitenwereld eruit zag.. Achteraf had ik dit misschien beter niet willen weten. Want toen mijn biologische moeder zwanger bleek te zijn, wilde mijn biologische vader niks met dit ongeboren kindje te maken hebben en heeft redelijk snel mijn biologische moeder verlaten. Helaas heeft mijn biologische moeder veel in haar jeugd meegemaakt, waardoor ze eigenlijk nooit goed voor mij heeft kunnen zorgen en zo haar eigen problemen had. Door een bepaalde situatie kwam ik na een aantal maanden terecht bij een gezin die voor een middag op mij ging passen. Zij hadden al meteen door dat er iets aan de hand met mij was, ik was ondervoed, huilde de hele tijd, had een ontwikkelingsachterstand (wat natuurlijk ook veel voorkomt bij prematuurtjes), maar had ook onverklaarbare blauwe plekken op mijn lijfje. Aan het einde van die middag zou mijn biologische moeder mij weer komen ophalen, maar ze is nooit gekomen. Wat heb ik toen toch ontzettend geboft dat dit gezin mij toen liefdevol heeft verzorgd en mij in hun gezin heeft opgevangen. Na een aantal maanden hoorde ik helemaal bij het gezin en was ik het zusje geworden van hun kinderen. Maar helaas was mijn situatie te complex om hier te kunnen blijven. En moest dit gezin mij afstaan aan het kindertehuis. Ze hebben toen met pijn in hun hart een meisje van bijna 2 moeten afstaan aan het kindertehuis. 
Gek eigenlijk, vroeger dacht ik dat dit soort dingen alleen in het buitenland voorkwamen, maar dit heeft allemaal in Nederland plaats gevonden. Aangezien ik toen nogal klein was en ik bij verschillende mensen ben opgegroeid, weet ik niet hoe alles precies is gegaan, maar heb ik eigenlijk nooit de behoefte gehad om dit helemaal uit te gaan zoeken. Uiteindelijk ben ik goed terecht gekomen. Helaas heeft dit er niet voor kunnen zorgen dat ik in mijn volwassen leven geen last van mijn verleden heb gekregen en ben ik door een hele vervelende verwerkingsproces gegaan en heb ik er een angststoornis van over gehouden. Tijdens mijn jeugd heb ik geen professionele hulp gehad, waardoor ik continu op zoek ben naar mijn identiteit. Maar het heeft me steeds meer doen beseffen, zeker nu ik ook zelf kinderen heb, hoe ontzettend moedig mijn ouders en het gezin, waar ik tijdelijk heb gewoond, zijn geweest om zo’n kwetsbaar meisje nog een fijne toekomst te willen geven en met liefde hebben opgenomen in hun leven. Ik had alleen mijn ouders zo gegund dat het hun gelukt was om mij te kunnen adopteren en ik ze mijn (adoptie)ouders kon noemen in plaats van pleegouders. Maar helaas heeft mijn biologische moeder nooit voor afstand getekend en heeft ze toch wat rechten gehouden.. 
Ik weet nog goed dat één van mijn dochters op de lagere school een verhaal heeft geschreven over adoptie. Waarbij ze ook een tekening had gemaakt van een treurig meisje die in haar kamer zit waar geeneens een bed in staat maar een matras op de grond lag en ze weinig spullen had en daarnaast had ze hetzelfde meisje lachend getekend in haar mooie nieuwe kamer bij haar nieuwe familie met een bed, een bureau en allemaal mooie spulletjes. En zo zie ik het vaak ook door de ogen van mijn dochter, ik ben zo blij en dankbaar dat ik ergens anders uiteindelijk ben opgegroeid en niet bij mijn biologische moeder, want ik moet er niet aan denken hoe mijn leven er dan uit had gezien!! Natuurlijk heb ik hechtingsproblemen gehad en heb ik heel erg mijn best gedaan om alles zo goed mogelijk te doen en aan de verwachtingen van mijn ouders te voldoen. (Wat waarschijnlijk een groot aantal van jullie ook heeft gedaan). De enige angst wat ik meer heb gehad, is dat ik tot mijn 18e bang ben geweest dat als ik niet mijn best genoeg deed dat mijn ouders mij weer weg zouden doen. Want dit was al eerder gebeurd in mijn leven! 