Pubers in huis

Puberperikelen

Ja, ik weet het zeker, ik heb nu echt twee pubers in huis! Er wordt regelmatig erg boos naar me gekeken als ik een bepaalde opmerking plaats of iets vraag waar ze geen zin in hebben om op te antwoorden. Of wie kent het niet het woord of uitspraak “Jaaaaa!!” of “Dat weet ik nu wel, dat heb je al gezegd!” Of als ik A zeg wordt er automatisch B gezegd. Als ik zo vriendelijk mogelijk vraag of iemand iets voor mij wilt doen, dan wordt er bijna altijd automatisch  “misschien” geantwoord. Als moeder weet ik dan nog niet of er iets gaat gebeuren. Soms hebben ze van die dagen dat ze of alleen boos zijn of aan het mokken zijn.  Waarschijnlijk hebben ze dan meer last van hun hormonen. Ook hebben we discussies die ik ook altijd met mijn ouders had over of je naar een feestje mocht en hoe laat je dan naar huis moest komen.  Dat is hier in ons huis helaas ook af en toe een punt van discussie. En vooral de opmerking “maar iedereen mag  ook zo laat naar huis”, is zo herkenbaar…….

Hoe vaak zal ik niet gevraagd hebben aan één van mijn dochters of ze hun kamer willen opruimen of überhaupt hun spullen willen opruimen, want vaak loopt er een heel spoor van eigendommen door het huis heen waar iemand heeft gelopen of is geweest.  Maar als ik het toch niet kan laten en hun kamer toch ga opruimen, zover dat mogelijk is, word dat ook niet altijd in dank afgenomen.  Ook staat de  hele badkamer vol met flesjes, potjes, make-up, overal liggen borstels, elastiekjes en helaas ook haren. Wat ben ik blij dat ze sinds kort een eigen badkamer hebben, kunnen ze daar lekker al hun eigen spulletjes uitstallen en hun gang gaan. Als er iets in de keuken klaar wordt gemaakt, lijkt het soms wel of er een bom is ontploft. Vaak proberen ze dit wel allemaal op te ruimen, maar er blijven toch regelmatig wat restjes staan die eigenlijk ook opgeruimd moeten worden. Soms kan ik zelfs onze eettafel niet meer terug vinden, omdat deze lijkt veranderd te zijn in een bibliotheek. Overal zie ik schoolboeken, alleen deze staan niet zoals in een bibliotheek in de kast. Nee, deze liggen verspreid over onze eettafel. Regelmatig ben ik ook de  telefoonopladers kwijt of zijn deze net in gebruik als ik ook mijn mobiele telefoon moet gaan opladen. Ach, al deze dingen zullen voor jullie ook heel herkenbaar zijn. 

Maar wat ik toch wel het meest lastige vind is de manier waarop ze soms tegen je praten of het niet met je eens zijn. Dat gaat af en toe met veel geweld (zo noem ik maar even hun boze manier van praten).  Daar heb ik als gevoelig persoon soms best last van. Zeker als ik zo’n week met veel geweld achter de rug heb, dan ben ik erg moe en kost dit mij veel energie. Dat we dan ook nog last hebben van onze hormonen zal zeker niet mee helpen!

Ik merk dat ik nu ook echt op zoek ben naar wat past nu bij mijn leven dat ik dit me minder ga aantrekken? Ik heb me al een beetje aangeleerd om op zulke momenten maar tot 10 te gaan tellen, proberen het niet te persoonlijk op te vatten, me niet afgewezen te voelen en zeker niet een discussie aan te gaan. Want een discussie aangaan heeft op dat moment helemaal geen zin. Vaak kun je geen goed gesprek aangaan. Soms probeer ik te zeggen wat ik opmerk of zie, zoals bijvoorbeeld: “Ik zie dat je boos bent!” En probeer op een ander moment een gesprek aan te gaan. Maar dat is niet altijd eenvoudig.  Iemand vertelde me laatst dat ze dat ook herkende en als het haar toch overkwam dat het haar te veel raakte, ze dan merkte dat ze haar “harnas” nog niet aanhad.  Ik vond dat zo mooi gezegd en ik begreep helemaal wat ze bedoelde En ben dit ook gaan toepassen, als één van mijn dochters met te veel geweld tegen me gaat praten, denk ik bij mezelf ik moet snel dat “harnas” aantrekken! Ik moet zeggen dat dit soms echt helpt. Maar natuurlijk kun je niet op deze manier alle conflicten uit de weg gaan, soms zijn ze ook echt nodig! Maar leuk is het natuurlijk niet. 

 

Het lijkt nu net of het vreselijk is om pubers in huis te hebben, maar dat is echt niet zo. Er zijn ook hele leuke en gezellige momenten in huis. Met mijn dochters heb ik nu ook hele andere gesprekken dan vroeger, je praat nu veel meer op een volwassen manier tegen elkaar.  De gesprekken kunnen overal over gaan. Over school, over hun vrienden en/of vriendinnen, hun sport, hobby’s, shoppen, vakanties. Maar ook over problemen die ze op dat moment ondervinden of over de keuzes die ze moeten maken en dan vinden ze het toch fijn als jij een luisterend oor kan bieden of jouw advies te horen. Alhoewel ze tegenwoordig ook niet altijd zitten te wachten op jouw advies of mening, maar als het om toch hele belangrijke dingen gaat, vinden ze het toch fijn om jouw mening te horen. Wat ik ook nu heel erg leuk vind aan puberdochters is dat je nu ook hele leuke dingen samen met elkaar kunt doen, samen sporten, in de stad koffie drinken of lunchen, shoppen, naar de film gaan, musea bezoeken, creatief bezig zijn, de hond uitlaten, samen dagjes weg, steden bezoeken……. Je merkt dat je bij veel dingen op hetzelfde niveau zit, je deelt dezelfde interesses, waardoor je ook leuke gesprekken krijgt.

Om beter te kunnen begrijpen waarom ik in bepaalde fases toch meer conflicten met mijn meiden heb dan anders, ben ik er toch meer over gaan lezen. Want de sfeer in huis wordt er niet altijd beter op als er continu conflicten zijn.  Wat ik toch ook wel een beetje weet, is dat kinderen tijdens hun puberteit aan het leren zijn wie ze zelf zijn, op zoek gaan naar hun eigen identiteit en hierdoor ook meer hun eigen mening krijgen, hun eigen keuzes willen maken, dingen op hun manier willen doen en proberen vaker hun eigen standpunt duidelijk te maken, vooral als ze het niet eens zijn met ons als ouder. Maar blijkbaar vinden ze het ook weer moeilijk om hun emoties te beheersen, vandaar dat ze vooral tijdens een ruzie niet altijd erg aardig overkomen. Hun hersenen en hun lichaam ontwikkelen zich zo snel.  Ook mijn dochters gaan door deze fase. Want zo zie ik het maar een beetje, het is een fase. Want wat moet het voor hun ook soms niet erg ingewikkeld en emotioneel zijn die puberteit. Al die hormonen waar ze dan ook nog eens last van hebben! Dat is natuurlijk ook niet leuk! 

We moeten weer een soort balans gaan vinden hoe we nu met elkaar om moeten gaan, nu ze langzaam volwassen aan het worden zijn. De verhoudingen zijn aan het veranderen, toen ze nog een kind waren, had ik het op een bepaalde manier toch voor het zeggen en luisterden ze ook beter naar mij. Maar nu beginnen ze zichzelf te leren kennen.  Ze hebben net zoals ik regelmatig ruimte nodig om even iets voor zichzelf te doen of zichzelf te ontwikkelen. Deze ruimte hebben ze nodig om zich te ontwikkelen en te kunnen groeien naar hun volwassenheid. En de één heeft meer ruimte nodig dan de anderen.  Mijn ene dochter heeft meer behoefte om mijn mening te horen en mijn andere dochter lijkt alles zelf uit te willen zoeken. Als ik nu weleens bots met mijn dochter(s), probeer ik er aan te denken dat zij dat doen omdat ze misschien meer ruimte willen hebben om hun eigen keuze te maken of dingen te doen op hun manier of last van stemmingswisselingen hebben. Ik moet ze steeds meer gaan vertrouwen en ze steeds meer gaan loslaten, hoe moeilijk dit soms ook is!   Mijn dochters zijn allebei op hun eigen manier zoekende naar hun eigen ik…. 

Ook merk ik dat ze steeds meer privacy willen hebben. Hun kamer is echt hun domein. Hier kunnen ze laten zien wie ze zijn!! Ze willen hun eigen kamer helemaal zelf inrichten en opruimen wanneer zij willen 🙂 Alhoewel ik als moeder het toch niet altijd kan laten om toch te gaan opruimen. Op hun kamer kunnen ze naar hun favoriete muziek luisteren en zich ontspannen. 

Hun vrienden en vriendinnen zijn ook steeds belangrijker, ze begrijpen elkaar omdat ze door dezelfde fase gaan en kunnen ze meer zichzelf zijn. Ze gaan bij hun vrienden en vriendinnen ook meer op zoek naar hun eigen identiteit. Bij wie wil ik horen! Dat zie ik ook bij mijn dochters, vaak zien ze er een beetje hetzelfde uit, maar proberen toch ook hun eigen stijl te creëren. Maar ze hebben vaak wel dezelfde interesses. Ook merk ik dat ze meer aan hun vrienden en vriendinnen vertellen dan dat ze aan mij vertellen. Tja ook in dit geval  moet ik ze meer loslaten. Wat natuurlijk niet altijd makkelijk is voor een nogal nieuwsgierige en controlerende persoon als ik.  En als  ze momenten hebben dat ze weinig vertellen, moet ik ook accepteren dat er niet altijd iets vervelends aan de hand is. Ik hoop gewoon dat als er echt iets is, dat ze dan wel bij mij komen.

Helaas weet ik ook uit eigen ervaring dat je je ook niet schuldig moet voelen als er wel wat mis is en je dit niet hebt kunnen voorkomen door er voor tijdig over te praten. Gelukkig  heb ik wel vertrouwd op mijn moeder intuïtie en heb hierdoor toch net op tijd aan de bel kunnen trekken. Omdat ik toch mijn eigen dochter goed genoeg kende dat er wel iets mis was. Ik probeer niet te lang stil te staan wat ik gemist heb dat het zover is gekomen of wat ik had kunnen doen om dit te voorkomen. Nee, ik ben nu meer bezig met hoe ik haar er weer boven op kan helpen en haar alle steun geef die ze nodig heeft..  

In ieder geval begrijp ik nu mijn eigen ouders veel beter, de zorgen die ze maakten en de grenzen die ze stelden, toen ik in de puberteit zat. Maar ook mij een beetje probeerde te beschermen dat ik niet het verkeerde pad op ging.  Want ondanks dat het goed is dat mijn meiden hun eigen grenzen leren kennen, hun eigen fouten moeten maken, is het toch ook belangrijk dat ze toch wat handvatten en grenzen van mij en mijn man aangereikt krijgen. Hoe mooi is het dat wij als ouders hun hierin kunnen begeleiden naar hun volwassenheid.. Niemand heeft ons geleerd hoe wij onze kinderen moeten opvoeden tijdens de puberteit, ook ik leer nu elke dag iets bij, net zoals mijn dochters!! 

Misschien herken je wel dingen in mijn verhaal als je pubers hebt of vind je het soms ook lastig om met ze te communiceren? Denk er dan ook maar aan dat dit ook in veel gevallen een fase is, maar dat dit vaak ook weer voorbij gaat..

Groetjes, Elles X

PS Ik vind het erg leuk om reacties te krijgen, mocht je willen reageren op dit bericht, ga dan naar “meest recente berichten” op mijn web blog en klik op het bericht waar je op wilt reageren, hieronder kun je dan een reactie kwijt!